Please? [&FROSTWHISPER]

Het puntje van Riverpaws staart sloeg ongeduldig heen en weer. Zijn grijze ogen gleden over de binnenkant van het kamp. Hij vond het echt zo vreselijk dat hij hier zat en niks kon doen. Hij had het gevoel alsof hij nu voor niemand iets betekende in deze Clan, alsof hij geen toegevoegde waarde had aan alles wat hier rond liep. Hij had het gevoel alsof hij een nietsnut was, een nietsnut die gewoon toe moest kijken hoe de andere Apprentices die wél al met hun mentor het kamp uit mochten moesten zwoegen en de schaarse prooi moesten binnenhalen. Hij wilde dat hij die taak kon overnemen van hun, maar dat kon hij niet. Hij had namelijk sinds hij Apprentice was geworden nog geen enkele keer toestemming gehad om zich buiten het kamp te begeven. Natuurlijk had die toestemming die hij niet had hem niet tegengehouden om een kijkje te nemen buiten het kamp. Dat was echter best fout afgelopen. Hij was namelijk betrapt geweest. Hij wilde dit voorkomen en ging daarom dus niet weer naar buiten. Zijn oortjes bewogen heen en weer terwijl hij op de omgeving lette. De verschillende geuren die hij buiten het kamp had geroken drongen nu tenminste niet meer zo zijn neus binnen. Alleen de geur van de Apprentices die vlakbij hem sliepen hing nog rond en hij rook ook de bekende geur van RiverClan. Het was zijn favoriete geur. Hij zou de andere geuren van de andere Clans niet eens willen leren kennen, maar hij wist dat hij dat op een gegeven moment wel moest doen zodat hij onderscheid kon maken tussen vriend en vijand. En ergens had hij ook wel zin om al die praktische dingen te leren, om vaardig te worden en om iets te betekenen voor zijn Clan, maar dat leek nu allemaal zo ver van zijn nest. Als hij eerst maar eens met toestemming buiten het kamp kon gaan zou hij al heel wat bereikt hebben. Zijn oortjes bewogen naar voren en Riverpaw richtte zijn blik op een kat die het kamp binnen gelopen kwam. Langzaam stond de jonge kater op en rekte zich uit. Hij geeuwde even en besloot om naar de kat te gaan. Misschien zou hij deze zelfs zo ver krijgen dat hij meegenomen zou worden uit het kamp. Met dit idee liep de jonge kater dapper af op de oudere kat dan hem. Meteen zag Riverpaw dat het hier om een Warrior ging en ontzag kwam in hem op. De jonge kater stond stil vlak voor de kat. 'Wilt u mij alstublieft meenemen uit het kamp?' vroeg de jonge kater hoopvol. 'Ik verveel me hier zo en ik wil iets betekenen voor mijn Clan!' Zijn oortjes gingen achteruit om zijn smeekbede extra kracht bij te zetten. 'Alstublieft?' Zijn stem was nu poeslief en hij wachtte kalm af tot de kat zou antwoorden.