Rosanna; Roosanna...

De bruine tabby keek zoekend om zich heen. De sneeuw kraakte onder haar poten en witte vlokjes dansten voor haar geel-groene ogen.Tussen haar kaken hing een spierwit maar broodmager konijn. Owlflight moest zichzelf inhouden om het beestje niet naar binnen te schrokken. De jonge warrior stak haar snuit in de lucht en snoof de geuren rondom haar op. De -volgens haar- stinkende shadowclangeur   drong haar neus binnen. Haar blik viel op een jonge shadowclan apprentice. "Wat doe jij hier, zo dicht bij de grens?", snoof ze wantrouwend. Ze vertrouwde die shadowclanners voor geen meter!

"Ook hallo", Begon de gestreepte apprentice beleefd. "Ik loop hier, zoals je ziet", legde hij vervolgens kortaf uit. "Je wilt dus dat ik geloof dat je helemaal naar de windclangrens komt om te lopen", merkte de bruine tabby op. Haar blik was strak op de kater voor haar gericht. Owlflight beschuldigde de apprentice niet direct van prooidiefstal, maar het zou haar ook niet verbazen als een van die shadowclanners voor een veldmuis de grens zou negeren.

"Ik wil niet dat je het gelooft", miauwde de kater. "Dat is leuk voor jou, want ik geloof er ook niets van", antwoorde Owlflight, haar blik was nog altijd even strak op de taker voor haar gericht. "Je doet er maar mee wat je wilt, ik zeg het alleen maar", vervolegde de gestreepte apprentice. Ze keek de kater onderzoekend aan. Hij leek de waarheid te vertellen, maar na alle verhalen die ze als apprentice had gehoord, wist Owlflight dat shadowclanners erg listig konden zijn.

"Hoe is Windclan?", vroeg de gestreepte apprentice. Owlflight haalde haar schouders op, voor haar was in windclan zijn normaal, maar de shadowclan kater had daar waarschinlijk een andere mening over. "Leuk", antwoorde de langharige tabby kortaf.

"Mooi", antwoorde de kater waarbij hij lanks Owlflight heen een blik in het windclan territorium wierp. "Het lijkt mij dus echt niets", vervolegde de gestreepte apprentice. "Mij lijkt het anders niets om opgesloten tussen dennenbomen in een koud moeras te moeten leven", merkte de langharige tabby op. Ze was erg gesteld op de vlaktes waar ze zo lang als ze er zin in had, doorheen kon rennen.

"Sorry hoor", begon de gestreepte apprentice waarbij hij zijn borstkas trots vooruitstak. "Ik denk ook niet dat jij hier zou kunnen overleven beste kat", miauwde de kater vervolgens. Owlflight snoof luid. "Jij zou er hier anders ook niet veel van bakken", merkte de bruine tabby op. Ze begon al te grijnzen bij de gedachte van een gestreepte shadowclan apprentice die klunzig achter een paar magere konijnen aanhobbeld.

"Misschien niet", miauwde de bruine kater koppig. "Misschien?", grinnikte de langharige tabby, duidelijk niet van zin om die shadowclan apprentice gelijk te geven. Volgens haar mening zou Windclan met gemak in een moeras kunnen overleven, of ze het er leuk zouden vinden, was een andere vraag.

"Windclan loopt te luidruchtig, alle beesten zouden ervandoor gaan", zuchte de shadowclan apprentice. Owlflight snoof luid. Dat was volgens haar juist het probleem waar Shadowclan mee worstelde. "Als we echt zo luidruchtig waren, zouden niet zoveel konijnen, muizen, en andere prooidieren vangen", miauwde ze rustig.

De bruine tabby begon te lachen. "Sorry hoor", miauwde de kater vervolgens wat rustiger. "ík weet zelfs dat Windclan alleen al die beesten kan vangen omdat jullie snel rennen, stilte is Shadowclan'sm troef", vervolegde de kater. "Ik neem aan dat jij het niet doorhebt, maar katten uit andere clans weten ook hoe ze moeten sluipen", grinnikte Owlflight vervolgens, ze zou die arrogante shadowclanner koste wat het kost, ongelijk bewijzen.

"Dat is het mooie", glimlachte de kater. "Dat denken jullie", vervolegde de gestreepte shadowclanner. De langharige tabby trok één welkbrouw op. Naar haar mening kon iedereen sluipen, het was natuurlijk, dus kon je je leven er helemaal aan weggooien, of méérdere dingen leren, zoals lopen. "Dat wéten wij", merkte Owlflight op.