So mad! {OPEN}

Nog steeds chagrijnig van de gebeurtenissen van afgelopen tijd, slofte Gloriouskit de Nursery uit. Hij had vannacht geen oog dicht gedaan. Zijn gedachten zaten vol met de ceremonie en de dingen daar omheen. Ook de recente dood van zijn moeder lag nog steeds als een enorme steen in zijn maag, waardoor hij de afgelopen dagen nauwelijks wat had gegeten. De gedachten over zijn moeder stroomden plotseling zijn gedachten binnen, en langzaam kwam hij tot stilstand in het midden van het kamp. Zo strak als hij kon staarde hij naar de ijzige grond, en probeerde zijn gewoonlijke emotieloze uitdrukking onder controle te houden. Het mislukte. Een miserabel gevoel overspoelde zijn kop, waardoor hij zachtjes terug sjokte naar de nursery. Zijn eetlust was zo snel als hij was opgekomen weer vertrokken, en met een zucht liet hij zich weer in de opening van de den neervallen. Terwijl hij lichtelijk verveeld het kamp rondkeek bleef zijn blik op een groepje apprentices rusten. O ja. Tijdens de recentste ceremonie had Shrewstar besloten om Glorious nog een maandje langer kitten te houden omdat hij lichamelijk nog te zwak was. Opnieuw verliet een zucht zijn bek. Geestelijk gezien was hij er allang klaar voor geweest. Nu moest hij nog een maan zien door te komen met een groep jonge kittens om hem heen en moederkatten die hem liever als lucht leken te beschouwen. Gloriouskit besloot nog maar een poging te wagen en stond op. Rustig, nu wat meer gekalmeerd liep hij naar de schaarse prooistapel en cirkelde er langzaam omheen, kijkend er nog ergens een half bevroren muis te vinden was.

The least important things, lead to the
Greatest Discoveries.
- The Doctor.
So mad! {OPEN} Xogq45

♥:

Frostfall

Frostpaw slenterde het ShadowClan camp rond. Er was niet veel te doen in het camp, of in het territory, zo zonder mentor en zonder talent voor jagen... Een zucht verliet haar mond en zoals gewoonlijk keek ze met een knorrende maag naar de prooistapel. Nog steeds had ze het niet over haar hart gekregen om een prooi van de stapel te nemen, en dit duurde nu al bijna 5 dagen... Ze moest toch iéts eten? Ze slikte, en ging opzoek naar insecten. Die waren vast ook wel eetbaar, en voedzaam. Vanbinnen wist ze dat ze zo niet verder kon, maar haar schuldgevoel was gewoon té groot! Ze slikte, en hield haar neus zo dicht mogelijk bij de grond. Wat verderop hoorde ze een krekel, wat ze een best wel irriterend geluid vond. Frostpaw's ogen zochten het irritante insect en al snel vond ze hem. In een snelle en lenige beweging sprong ze op het kleine diertje en drukte het met haar voorpoten plat. De poes snuffelde aan het lijkje van de krekel, en besloot dat het er best wel eetbaar uitzag, en dat het niet giftig rook. Ze opende haar mond en zette haar tanden in het diertje. Het was knapperig, en knarste wat tussen haar tanden, maar de smaak viel nog best mee. Toch wist ze dat ze op dit soort dingen niet kon overleven... Ze moest prooi eten om in vorm te blijven... Met een vrij zuur gezicht door de smaak van het insect hief ze haar kop weer op, en besloot zich toch maar in de richting van de prooistapel te begeven. Daar was een kitten aan het rondcirkelen, en een tikkeltje verbaasd keek ze naar het katertje. "Scheelt er wat?", vroeg ze een tikkeltje bezorgd om de gezichtsuitdrukking en de houding van de kit.

THANKS ♥

_{Never broken}

_{Always smiling}

In een bijna instinctieve jaaghouding sloop hij naar een prooi toe die hij in zijn ooghoek had zien liggen op de prooistapel, wat inmiddels al geen stapel meer te noemen was. Het gebeurde vooral automatisch, hij had het niet eens echt door. 'Scheelt er wat?' vroeg een stem plotseling niet ver van hem vandaan. Als uit zijn concentratie gerukt keek Gloriouskit om. Zijn uitdrukking gaf niet veel uitdrukking weer, al stonden zijn oortjes wel strak naar voren gespitst. Nog even bleef hij naar de poes voor hem kijken, maar al gauw nam hij plaats in de koude sneeuw. 'Oh, nee hoor. Ik was op zoek naar iets te eten,' piepte hij zachtjes, terwijl zijn blik zich naar zijn voorpootjes verplaatste. Sociale vaardigheden waren nooit zijn sterkte punt geweest, en dat was dan ook te merken. Op de meeste momenten wist hij niet hoe hij zich moest gedragen, en kon dan vreemd overkomen, wat hij haatte. Zijn blik gleed weer even naar de poes, waarna hij haastig een muis van de stapel griste en het in de sneeuw begon op te eten. De muis was ijskoud, en leek half bevroren te zijn, maar dat maakte Gloriouskit momenteel niks uit.

The least important things, lead to the
Greatest Discoveries.
- The Doctor.
So mad! {OPEN} Xogq45

♥: