I hate leafbare. [&Poppyleaf]

Zuchtend keek ze om haar heen. Alweer geen prooi. De schildpadpoes was nu al een tijdje aan het zoeken naar prooi, maar de dikke laag sneeuw en Leafbare hielpen niet mee. Dawnheart wilde het nog heel even proberen, en snoof de lucht voor prooi. Maar ze gaf het al snel op toen er een sneeuwvlok op haar neus kwam. Het begon te sneeuwen, en nu had ze dus helemaal weinig kans om prooi te vinden. De zon die eerst bovenaan stond verdween en al snel waren er overal sneewvlokken. Dawnheart besloot terug te gaan naar het kamp, maar na twee vossenlengte's hoorde ze iets breken en zakte haar poot in ijskoud water. Ze was op een plas water gaan staan met een dun laagje ijs wat ze zojuist gebroken had. Het water voelde koud aan haar poot en snel begon ze hem te likken. ''Ik haat Leafbare,'' miauwde ze hardop tegen haarzelf.

Met kleine sprongetjes maakte Poppyleaf ruim baan door de sneeuw heen. Ze was niet zo heel erg groot van bouw, haar groei gehinderd door ziekte, maar dat remde haar positieve karakter niet. Ze spitste haar oren toen ze een stem hoorde. "Ik haat leafbare," klonk deze. Al snel genoeg, na wat rondkijken, spotte ze een donkere vlek tussen de poederwitte sneeuw. Poppyleaf glimlachte en grinnikte eventjes zachtjes. "Wie niet?" miauwde ze als reactie, al stond ze zeker nog een paar vossenlengtes verder. Toch zorgde ze dat haar stem luid genoeg was om duidelijk verstaanbaar te zijn. Poppyleaf had geen moeite met het aanspreken van katten die ze niet zo goed kende. Want immers, in een clan kende je iedereen wel een beetje.

Al snel kwam er een poes aan, ook gevlekt zoals Dawnheart, maar dan wat lichter. ''Wie niet?'' miauwde ze als reactie en glimlachte. Dawn glimlachte ook, deze poes bleef positief en dat vond Dawnheart knap, want als je niks kan vinden en niks kan vangen, en de prooistapel laag is, en iedereen honger heeft, is het redelijk moeilijk. ''Kittypets, misschien niet,'' miauwde Dawnheart als reactie op de poes en glimlachte. ''Zij kunnen gewoon dat vieze tweebeenvoer eten, zonder moeite. Maar ik zal nooit een kittypet willen zijn.'' Even dacht Dawnheart aan de warme tweebeennesten en de kittypets die geen last hebben van de sneeuw. Gelijk zette ze die gedachte van zich af. Zij leefde in een Clan, wild en vrij in de natuur. Warriors hebben geen tweebenen nodig. ''Denk je dat Leafbare ooit nog op houd?'' vroeg Dawnheart toen aan haar Clangenoot. Toch dacht ze even na, wat was haar naam ook al weer? In een Clan hoor je alle namen te kennen, maar de ThunderClan was zo groot..

"Kittypets misschien niet," kreeg Poppyleaf als reactie. Dat zag de poes als uitnodiging om dichterbij te komen en ze trippelde dan ook vrolijk naar Dawnheart toe. "Kittypets tellen niet," miauwde ze met haar ietwat hoge toon en een onschuldige grijns, de verleiding weerstaand om plagerig haar tong uit te steken. Niet té kittenachtig worden. Ze schudde eventjes wat stuifsneeuw uit haar korte vachtje. Ergens vond ze het op dit moment wel jammer, dat ze haar pels geërfd had van haar moeder, Bluestar. Haar vader had een veel langere pels. Maar goed, dat werd in groenblad weer zo warm... Ze schrok op uit haar afgedwaalde gedachten toen Dawnheart weer wat zei, maar antwoordde alsnog wel met veel passie. "Natuurlijk zal het nog ophouden!" miauwde Poppyleaf warm, "het kan niet voor eeuwig blijven sneeuwen. Het is slechts een kwestie van tijd tot het weer warm wordt en tot dan moeten we volhouden."

''Kittypets tellen niet,'' miauwde Poppyleaf en grijnsde. Dawnheart glimlachte. Deze poes was zo positief en vrolijk, dat Dawnheart de rottige sneeuw even vergat. ''Natuurlijk zal het nog ophouden!'' miauwde ze daarna. ''Het kan niet voor eeuwig blijven sneeuwen. Het is slechts een kwestie van tijd tot het weer warm wordt en tot dan moeten we volhouden.'' Dawnheart knikte.
''Ik hoop dan maar dat Newleaf snel komt,'' miauwde ze. Ze dacht aan hoe het er uit zag zonder al deze sneeuw, al de kittens en de prooien waren een stuk makkelijker te vinden. In greenleaf zou de zon warmte schijnen. Maar nu leek het of er geen einde aan Leafbare kwam.

Poppyleaf schudde eventjes wat losse sneeuw uit haar driekleurige pels en glimlachte vrolijk naar Dawnheart toen ze weer begon te spreken. ''Ik hoop dan maar dat Newleaf snel komt,'' Merkte de wat donkerdere poes op en Poppyleaf knikte. "Inderdaad, ik kan niet wachten tot ik de zon weer op m'n vacht kan voelen." Snorde Poppyleaf, "Maar het kan nooit lang duren! Het is immers al zo lang, dan kan het niet lang meer duren." Beloofde Poppyleaf, haar ogen vrolijk twinkelend.

''Inderdaad, ik kan niet wachten tot ik de zon weer op m'n vacht kan voelen,'' snorde Poppyleaf. Dawnheart vroeg zich af of die dag ooit nog zou komen. Als dit zo door ging, zouden Clans de grenzen over gaan, en een oorlog is het laatste wat ze nog nodig hadden. ''Maar het kan nooit lang duren! Het is immers al zo lang, dan kan het niet lang meer duren,'' Beloofde Poppyleaf aan Dawnheart, zo vrolijk en zo positief. Poppy had wel een punt. Het was al zo lang dat het niet lang meer zou kunnen duren. Dawnheart hoopte dat lange Leafbare betekende dat ze ook lange Greenleaf hadden. Maar ze wist niks zeker. ''Daar heb je eigenlijks wel een punt, Poppyleaf,'' snorde Dawnheart met een vriendelijke glimlach naar haar mede clangenoot. ''Zullen we anders wat proberen te gaan jagen?'' stelde Dawn toen voor. De Clan zou het eten nodig hebben, ze moesten immers wel overleven tot Newleaf.

Laat, sory Mad

Onderwerp: Re: I hate leafbare. [&Poppyleaf]