{+Nightfire}

Een rode tabby kater rolde zich strakker op. Je zag duidelijk dat hij erg mager was en dat hij daarom ook slecht sliep. Rond hem hong een zieke geur. Misschien was het Green- of Withecough.

Meltdawn sloeg zijn staart rond zijn lichaam en rolde zich nog strakker op. Hij kreunde en werd getijsterd door slechte dromen. Hij was al een paar dagen futloos, maar hij wist bijna zeker dat hij geen ziektes had. Hij kneep zijn ogen dicht en viel in een vermoeide slaap. Swankit trippelde door het bos. Samen met Mallowkit. Voor hen wandelde een schuchtere vos. De vos had echter niet door dat er twee verdwaalde en nieuwsgierige kittens achter hem liepen. In de verte klonken roepende stemmen; "Swankit? Mallowkit?" "Waar zijn jullie?" Stilte en dan weer dezelfde woorden. De wereld begon te kantelen en overal klonken nu de angstige en boze stemmen. De kittens begonnen angstig te piepen. Dat had de vos wel door. Grauwend draaide hij zich om en kwam op de angstige kittens af... Gillend werd Meltdawn wakker. Hij keek verwilderd om zich heen. Toen hij zich in beweging wilde zetten struikelde hij bijna over een kat.

Zoals altijd lag ze geïsoleerd op haar plekje in de den, weg bij de rest en weg bij enige confrontatie, ver weg bij hem vandaan. Ze weigerde hem nog in de ogen te kijken en zelfs al ontmoette ze zijn blik onderdrukte ze de neiging zijn ogen uit te klauwen. Ze begreep zijn zoon wel om een hekel aan hem te hebben, ookal was die kater ook niet helemaal gezond in zijn geest.
Ze schrok op van gegil niet ver bij haar vandaan maar tilde haar kop met een plotse beweging op, de kater aanstarend die bijna over haar was gestruikeld. ''Wat moet je?'' Snauwde ze zonder er bij na te denken en zette haar klitterige vacht op en sloeg meteen haar nagels uit. Waarom ze altijd zo reageerde kwam allemaal door hem. Hij had haar volledig gesloopt, ze was nooit meer geworden wie ze ooit was geweest.

Een paar staarende schudde hem wakker. ''Wat moet je?'', snauwde Nightfire. Meltdawn keek verbaasd toe hoe ze haar geklitte vacht op zette en haar nagels uitsloeg. Rustig ging hij zitten. “Ik had een droom,” zuchtte hij. Hij probeerde de nachtmerrie eventjes uit zijn hoofd te zetten. “Wat is er?” Hij begreep de situatie wel. Iemand had haar heel erg pijn gedaan, dat kwam wel vaker voor. En waarschijnlijk was het haar parnter ooit geweest.

De verbaasde blik van de jongere kater deed haar niks, ze wilde helemaal niet met een ander praten. Het antwoord wat ze kreeg maakte haar van binnen nog woedender dan dat ze al was. Dat ze zo gewekt was maakte het er niet beter op. ''Dus moet je anderen er zo mee lastigvallen?'' Siste ze met een stem bijna vol haat. De volgende vraag deed haar een stap naar achteren zetten maar haar oren schoten plat op haar kop. ''Wat maakt jou denken dat het jou wat aangaat?'' Beet ze hem toe en drukte haar klauwen in haar eigen nest om te voorkomen dat ze hem aanvloog.

De poes schoot bijna uit haar vel. ''Dus moet je anderen er zo mee lastigvallen?'' Hij besloot haar boos spelletje mee te spelen. "Sorry hoor, maar als jij een vreselijke droom had zou jij ook andere lastig vallen.", gromde hij boos. ''Wat maakt jou denken dat het jou wat aangaat?'' Hij keek bijna even woest naar haar, maar vanbinnen glimlachte hij. Misschien kreeg ze zo respect, of ze begon hem definitief te haten. Hij had niets te verliezen. "Misschien jou toestand, want die begrijp ik wel. Ik ben ooit even geruïneerd geweest als jouw." Hij brak zijn zin af. Een lichte zucht verliet zijn lippen. "Maar ik liet tenminste niet toe dat ik zo'n wrak werd." Hij tikte met zijn staart tegen haar nagels en opgezette haar.