But if you close your eyes [Snowdrop]

Ze zette haar poten aan het werk, haar zwoegende flanken waren zwaar voor de kattin, ze had een mislukte jacht achter de rug. Haar poot, die nog steeds dezelfde wringende pijn afgaf, zorgde ervoor dat ze even pauze moest nemen in de dagelijkse routine. Waarom verwachte Silverfang en Maskheart dat ze stil zat, terwijl de clan bijna verzwolgen werd door de prooischaarste. Dat kon ze niet toelaten. En als straf voor haar mislukte jacht, zou ze die avond zonder eten heel stilletjes terug naar haar nest trippelen. Ze vertrok meestal ietwat voor de eerste patrouille en glipte het kamp altijd via de achterkant van de nursery binnen. Dan had ze een smoes wanneer ze een kat tegenkwam die iets om haar gezondheid gaf. Toen ze het gekras van een uil hoorde, spitste ze verrast haar oren. Haar blik ontmoette de sierlijke contouren van de uil die verderop een nest had in de beruchte Owltree. Ze liet haar ogen terug zakken en tot haar verassing zag ze een kater zitten. Wel meteen liet ze zich zakken en snoof ze eerst de lucht op voordat ze zichzelf, met veel moeite, terug rechtdrukte. Hij was een Thunderclanner en het was niet een kat die ze kende, goed. Behoedzaam hinkte ze naar hem toe, maar toen ze in zijn gezichtsveld kwam, plaatste ze haar poot terug neer. De pijn overwelfde haar eerst, maar ze was al snel gewend aan de verwrongen pijn die haar poot afgaf. "Hallo," zei ze simpel. Haar stem klonk neutraal, toch redelijk behoedzaam en voorzichtig. Net zoals haar ogen, die blijkbaar erg wantrouwig naar deze kater keken. De dagen van vertrouwen waren voorbij.

De zwart-wit gevlekte kater tegenover haar toverde een lachje tevoorschijn. Het werkte aanstekelijk want een zenuwachtige grijns verscheen ook bij haar. Ze was nog steeds niet echt op haar gemak, maar de openheid van deze kater stelde haar al gerust. 'Hey.' Zei hij ter begroeting. Snowdrop knikte even om dit te bevestigen, alsof ze zelf nog moest begroeten. 'Snowdrop, toch? Ik ben Rushleap, voor als je het nog niet wist.' De knipoog die volgde zorgde ervoor dat een rilling over haar ruggengraat trok. Man, snow! Verman je, het was maar een knipoog! Ze perste even een lachje langs de grijns heen en knikte even ter bevestiging. Hij wist niks van haar 'straf' af en dat maakte haar juist nog zenuwachtiger. 'Jammer an die prooi, maar de uil was sneller.' Snow keek even op en zag hoe de uil nog even rond hen draaide. Ze knikte even en ontmoette al snel zijn ogen weer. "Dat kan zelfs de beste overkomen," lachte ze naar hem, ietwat ontspannerder, maar nog steeds niet volledig los.