彡Riverclan Borderpatrol [Snowbell & Duskcloud]

De ijzige wind gierde door de kieren van de den. De koude lucht maakte een weg onder de vacht van Wolfgaze. Rillend maakte hij zijn ogen open, hij stond op en rekte zich uitgebreid uit. Hij stapte tussen de nog slapende warriors door en liep de den uit. De verse sneeuw kraakte onder zijn poten. Het was niet het lekkerste weer om op patrouille te gaan, maar het was nodig. De sneeuw was nog niet zo erg, maar de wind maakte het koud. Op de afgesproken plek ging hij zitten wachten. Duskcloud en Snowbell zouden meegaan op de patrouilles. Katten die hij vertouwde. Je weet immers nooit wat je tegen zou kunnen komen. Een wazige zon scheen door de wolken. Hij hoopte dat Leafbare niet nog langer zou duren, de prooi was heel erg schaars en de meeste katten waren te mager, ook hij. Soms maakte hij zich zorgen daarover, soms ook niet. Uiteindelijk zou leafbare toch een keer moeten eindigen, en zou de prooi weer toenemen. Gewoon even door de zure appel heen bijten was het, al kon hij dat niet over iedereen zeggen. Er ware ook katten die ziek waren van groenhoest en andere ziektes. Die hadden het niet zo makkelijk zoals hij. Hij rook een bekende geur naderen en keek die kant uit. Hij stond op en maakte zich klaar om bijna weg te gaan.

Tags;; Duskcloud & Snowbell

De poes opende sloom haar ogen en geeuwde. Hier in de den had ze niet de beste plaats uitgekozen. De zon die 's ochtends vroeg al in haar ogen prikte en de schaduw die de rest van haar lichaam duister liet. Maar het was tijd voor haar. Ze had een patrouille langs de grenzen af te leggen samen met hun deputy Wolfgaze en nog een andere warrior. Een zekere Duskcloud. De poes kende haar niet. Misschien viel ze nog wel mee dacht de poes. Sloom rekte de warrior zich uit en trippelde voorzichtig; op hoop geen enkele warrior te wekken; de den uit. De kater die ze kende als Wolfgaze zat al op hun te wachten. De poes begroette hem door op haar beurt zachtjes haar neusje tegen het zijne aan te drukken. Het was nog vroeg in de ochtend en de zon was nog niet op, maar toch prikkelde het licht die door de mistige lucht wist heen te prikken haar ogen te bereiken. De poes had geen hekel aan deze ochtenden, tot slot was er de dauw en condens die hen koel hield, maar op dit moment had ze er een kleine hekel aan gekregen. Mede door de koude van Leafbare en door haar vacht die ooit dikker en mooier gestaan had.