Black & White {Sorrowkit}

Een klein gaapje ontsnapte uit zijn bekje toen het zwarte katertje zijn ogen opendeed. Het was nu een maand na zijn geboorte, en hij was al een heel stuk gegroeid. Als enige katertje in het nest was hij waarschijnlijk ook de grootste, hoewel ze het nooit echt gemeten hadden. Vrijwel meteen nadat zijn helderblauwe oogjes open waren sprong hij op. Een keek hij door de Nursery. Er waren hier alleen maar stomme kittens en Queens die dachten dat ze heel wat waren. Pfu. Zijn blik bleef even rusten op zijn moeder; de ergste van allemaal. Even zuchtte hij, waarna hij behendig het nest uit sprong en de Nursery uit trippelde.

Met een zelfverzekerde grijns rond zijn lippen stapte hij door de sneeuw. Rond hem liepen katten van alle rangen; Warriors die prooi binnendroegen, Apprentices die trainden, Kittens die speelden. Allemaal stuk voor stuk idioten. Even rolde hij met zijn ogen. De enige die hier wel wat voorstelde was zijn vader, de geweldige witte kater die de naam Whitelion droeg. Af en toe droomde hij ervan dat hij net zo wit was als hij, en niet zo stom zwart als Nightbreeze. Trut. Zijn blik viel op zijn zusje, Chainkit, die wel de mooie vacht van hun vader had. Met een zachte blik keek ze om zich heen. Arrogant stapte hij op haar af. 'Hey kleintje.' Mauwde hij, met nadruk op het woord kleintje. Hij vond het geweldig om katten zich minderwaardig te laten voelen.

Zijn hele lichaampje was gespannen toen zijn zusje hem hooghartig aankeek, en haar ogen vernauwde. Chain was soms zooo irritant. Ze dacht dat ze in alles de beste was, en de mooiste van iedereen. Dácht ze. Natuurlijk was hij veel beter. Kom op, ze was een meisje! Meisjes konden niets. Het waren stomme sukkels die je als slaaf kon gebruiken. Net als hun moeder. Het enige beetje goede dat ze had was de witte vacht van hun vader. Puh. Puur geluk. Kon hij er wat aan doen dat ze zo'n stomme moeder hadden. Hij werd dan ook laaiend toen Chain lang hem heen liep en hem daarop aansprak. "Ow, hey Blackie," Hoe durfde ze! Witheet van woede draaide hij zijn kop in een ruk om. Hoe. Durfde. Ze. Kwaad haalde hij haar in. Met niet al te veel moeite duwde hij haar om, en hij hield haar tussen zijn poten op de grond. 'Hoe noemde je mij?' Siste hij fel. Even bleef hij zo staan, en toen zijn woede een beetje geminderd was stapte hij van haar af. 'Oh sorry, klein zwak poesje, heb ik je pijn gedaan?' Zijn toon klonk uitermate sarcastisch. Zo kon hij haar toch veel beter treiteren?

Met een grijns keek de zwarte kater naar zijn zusje die hem woedend aankeek. Ze was zo slap. Kon ze zich echt niet verdedigen? Ze had zo veel geluk dat ze zo wit was als pappa, en zijn zusje was, want anders was ze nog lang niet jarig. Echter verdween zijn grijns weer toen de heks hem weer veroordeelde op zijn uiterlijk. "Je hoorde me wel, BLACKIE," Woedend trok hij zijn bovenlip op en siste hij naar haar. Wat kon hij er nou aan doen dat hij zwart was. Waarom was die vervloekte Queen van een Nightbreeze nou weer zijn moeder? Aargh! ‘Voor jou Blackie, mag ik hopen van niet.’ Zijn ogen, die vol van woede waren, schoten naar de zwart-witte kitten die naast hen kwam staan. Bemoeial. 'Hou je er buiten, sukkel.' Hij had het katertje wel eens eerder gezien, hoewel hij even niet op zijn naam kon komen. Wat maakte het ook uit. Hij moest gewoon op rotten. Helaas greep Chain haar kans, en sprak ze het katertje aan. "Hij heeft me echt superveel pijn gedaan, Deter!" Geïrriteerd rolde Sorrow met zijn ogen. Typisch Chain. Typisch zwak. 'Ach hou toch je bek, kleintje.' Zuchtte hij. Vervolgens richtte hij zich tot de derde kitten, die dus Deterkit heette. Nu herinnerde hij het zich weer. Natuurlijk, hij was de zoon van Cinderfell en Dyingblack. Gemeen grijnsde hij. DyingBLACK. 'En jij moet al helemaal oprotten, zoon van DyingBLACK.'

Het was zo frustrerend! Waarom moest Chain zo irritant zijn! Waarom moest ze zo zwak en "zielig" zijn, zodat hij altijd de schuld van alles kreeg! Ook al was ze slap en klein, hij kon best wel zien dat alle katten om hen heen één voor één voor haar "schattige" uiterlijk en "lieve" gedrag vielen. Een manipulatief stuk ongedierte, ja dat was ze. Zo was ook deze o zo stoere Deterkit voor haar gevallen. Puh. ‘Ik ben blij dat je mijn haat voor mijn vader deelt’ Even vernauwden zijn blauwe oogjes. Wat had dat nou weer te betekenen? Veel tijd om na te denken had hij niet, want Deter maakte alweer zijn volgende spottende opmerking. ‘En Zwartkop, ben je toch niet zo dom als je eruit ziet en loop je weg?’ Dreigen zette Deter een stap in zijn richting, en Sorrow lachte even kil. 'Jij denk dat je míj bang kan maken? Haha, laat me niet lachen.' Even stak hij zijn borst naar voren, en zijn spieren waren goed te zien. Misschien was Deter wel wat ouder, maar hij bleef sterker! Hij was de sterkste van allemaal, dat wist iedereen. ‘Of moet ik perse een klap op die zwarte kop van je geven?’ Weer lachte hij ijzig, waarna hij zijn kop heel dicht bij de mislukte kop van Deter bracht. 'Gaan we dreigen?' Vroeg hij quasi-onschuldig. 'Vechten met woorden? Sterk hoor, heel sterk. Net zo sterk als die zwakke vader van je. En je weet wat ze zeggen, zo vader zo zoon. Het lijkt er ten zeerste op dat dat hier ook het geval is.' Fluisterde hij kil. Zo kon hij het ook spelen.