Moonlight {Emberface}

Haar ogen keken even naar de steeds donker wordende hemel. Langzaam verscheen de eerste ster van Silverpelt en deze liet de hemel even oplichten voordat deze de rest aanstak en meer lichten de hemel vulden met hun licht. De maan rees van de horizon en droeg de meest machtige kleur van allemaal, wit. Sneeuwwit, maanwit. Het maanlicht streek neer op heet prachtige pels en gaf haar een magische gloed. Ze wist ze al lang moest slapen, maar wat wist die zwarte kat nu wat goed voor haar was? Zij was als de maan. Ze had enkel een zwarte nacht nodig die haar steunde, dus katten die haar moesten helpen. Dan konden ze haar schoonheid zien, haar macht. Maar eerst moest ze haar decor vinden, haar achtergrond en dat kon nog lang duren, dat wist ze zeker. Ze moest vertrouwen winnen en tonen dat zij echt prachtig was. Ze kon het nog steeds geloven. Everstar was een rode kat? Hoe kon Starclan nu een rode kat kiezen? Iedereen weet toch dat rood enkel in Leaf Fall mocht gezien worden?!

"Zeg, moet je niet slapen." Chainkit snoof en trok even met haar ogen, voordat ze haar kopje draaide en met halfopen ogen naar een. AAAAAH! Wie had er nu zo'n pels? Bruin kon je echt niet combineren met zwart! Al haar haren rezen omhoog bij het zien van de kattin. Het was een queen en daar had ze al de pest aan -je kon haar moeder daarvoor bedanken. Haar pluizige vacht danste even rond haar kopje toen ze haar kop naar het nest van haar moeder draaide, die lag nog te slapen. Die andere mormels ook. Ze snapte nog steeds niet hoe zo'n lelijke dingen uit de genen van haar vader kon komen. Maar tja, als ze werden besmet door zoiets als Nightbreeze, dan was dat niet echt zo moeilijk om te geloven. Zij was waarschijnlijk de enige kit die de zuivere genen van haar vader had overgenomen. Chain draaide haar kop terug naar de kattin. Woede gloeide in haar grasgroene ogen. Ze liet haar oogleden wat over haar ogen zakken, zodat ze maar halfopen waren. "Euhm, nee," zei ze op een honingzoete toon, toch kon je de hardheid bij de 'nee' niet missen.

De kattin leek niet echt blij te zijn met haar antwoord. Dat was maar best ook, ze wilde niet langer naar de lelijke kop blijven staren hoor! "Succes dan maar met bevriezen." Chainkit haalde haar schouders op en sloeg haar ogen van de afschuwelijke kattin. "Dat zal nog makkelijker zijn dan niet te walgen van jouw pels," snorde ze op honingzoete toon naar de kattin, totaal niet bang voor haar of haar scherpe woorden. Want alles dat die kreng naar haar toe gooide, gooide zij drie keer zo hard terug, letterlijk. Ze zou die rotsen die hier in de Nusery lagen ene nieuwe plek geven, al gooiend. Woorden konden pijn doen, stenen ook hoor. Een grijns gleed over haar lippen waarbij haar parelwitte tandjes een weerspiegeling vonden in het maanlicht. Aan de overkant van de Nursery zag ze de Warriors den. En als die lelijke kattin dan nog een kick gaf, zou papa wel komen.