What I did was wrong {Whole Clan}

Honeyspots lag vredig opgekruld te slapen in de warrior den. Ze had de kraamkamer pas verlaten zodra haar geliefde kits eindelijk leerling waren geworden! Omringd door zoveel katten en in een veel grotere den was even wennen, maar na één nacht wist ze weer waarom ze zo graag in haar mosnest lag. Ze opende haar ogen langzaam toen ze gewekt werd uit haar slaap door een clangenoot. Hij had haar per ongeluk aangetikt op zijn weg naar buiten. Verontschuldigend tuurde hij haar kant op om vervolgens naar buiten te gaan. Haar baby blauwe ogen focuste zich na enkele seconde en de scherpe lijnen van de den waren zichtbaar. Honeyspots kwam langzaam overeind en wreef het slaap uit haar ogen door met haar poot even langs haar snoet te gaan. Tijd om weer te gaan jagen en te doen .. ze had het zo ontzettend gemist! Het warriorschap was iets wat je eigenlijk niet miste in de dagelijks routine. Soms vervloekte je het omdat het zo saai was. Zodra je zes manen lang in de kraamkamer gepropt zat wist je wel hoe leuk het warriorschap ook weer was. Soepel trippelde de langharige poes naar de uitgang van de den en stak ze haar kop naar buiten. Het was enorm koud buiten ze zuchtte vermoeid. Hopelijk was de rivier niet dichtgevroren, .. ze had behoefte aan een duik ondanks het koude weer. Met een lange, laatste geeuw wandelde ze naar de prooistapel om haar ontbijt te pakken. Het was heel karig, het hoopje prooi. Ze besloot om het kleinste visje te pakken op de stapel. Ze zou zelf wel de rest van haar lunch en avondmaal vangen vandaag. Honeyspots draaide haar kop om toen een schaduw zich over de clan wierp. Smoketear stond op de highrock. Meteen kwam er commentaar van een hoge stem ergens in de menigte. Vuil monster? Laat hem spreken! Siste ze mentaal. Geïnteresseerd ging ze zitten, gevederde staart om haar voorpootjes gedrapeerd. Namaten Smoketear zijn verhaal vorderde hoe heter de woede in haar borst werd. Uiteindelijk veranderde het in pure afkeer. ”Spijt het je!?” Riep ze boven de menigte uit, oren plat naar achteren. ”Ik ben er zeker van dat Stormtail daar blij mee zal zijn in StarClan! Zijn moordenaar heeft spijt” Spuwde ze omhoog. Met opgezette vacht keek ze naar Smoketear. De vuile verrader! ”Verrader! Monster! Beest!” Riep ze met een waanzinnig hoge stem. Dat ze met dit beest in één clan had gezeten .. haar kits had opgevoed terwijl ze een vis deelde met .. dat!

Smokekit zat op de rand van de nursery uitgang naar buiten kijkend, iets verder op zag hij zijn vader zitten. Hij zag er slecht uit, maar niet alleen dat, zijn uitstraling zag er ook beroerd uit. Smokekit slikte toen hij zag hoe hij met zich zelf vocht in gedachten, hij straalde het uit. Hij zag hoe zijn vader op stond, ondanks zijn magere, zieke gestalte, toch massief. Smoketear liep naar de Highrock en sprong er boven op, waarna hij zijn clan genoten bij één riep. Hij werd bijna omver gelopen door zijn moeder, Ashlily, maar Smokekit wist zelf op zij te springen. Had ze hem gezien? Zwijgend achtervolgde hij zijn moeder, niet wetend of zij het op prijs zou stellen, want ondanks alles probeerde hij toch wel in contact te komen. Mousefur was meer voor hem als een moeder, maar toch wou hij Ashlily. "Hoe durf je daar te staan alsof je een leider bent, vuil monster!" Was de stem van Ashlily, hoog en luid. Smokekit kromp in één terwijl hij op een eindje van haar af, toch half naast haar zat. Hij keek op zij naar zijn moeder, zich afvragend of ze wist dat hij bij haar zat. "Ik... ik heb zondes begaan waar ik mijn excuses voor aan wil bieden. Zondes waar jullie niet vanaf weten... nog niet..." begon Smoketear. Smokekit keek naar zijn vader, afvragend wat hij allemaal ging zeggen. "Ik heb het gedaan... ik heb Smoketail vermoord... ik heb... het... hij..." Het leek als of Smokekit werd weg gezogen in één grote veld van leegte. "Ben jij een moordernaar?" Piepte hij zachtjes vol ongeloof. "Ik heb rogues gedood... en misbruik gemaakt van... van Ashlily... alle zondes die ik heb begaan... het spijt me..." Smokekits ogen werden groot. "Wat.... WAT?" Piepte hij hardop terwijl hij recht op ging staan. Smokekit was al een heel stuk gegroeid, en was groter dan de gemiddelde kitten van zijn leeftijd. "Heb jij... Mama... Nee!" Hij schudde met zijn kop. Zijn vader sprong van de grote rots af en Smokekit draaide zich om en liep weg van de menigte terwijl hij wezenloos naar voren staarde. Toen viel zijn moeder in zijn zichtveld en zag hij haar naar de Nursery toe storen. De geluiden van de menigte vulde zijn oren waarvoor hij zich probeerde af te sluiten. "Verrader!" Hij was de zoon van een verrader. De clan had al een minachtende blik op hem gehad, hij was een evenbeeld van zijn pa. En hoe zou dat nu zijn? Zouden katten bang zijn dat hij het zelfde zou zijn?

Wolfgaze strekte zich uit voor de warrior's den, en geeuwde daarbij. Hij opende zijn ogen en zag een bekend figuur de High Rock op klimmen, het was Smoketear. Hij volgede Smoketear met zijn ogen en zag hoe hij aanstalte maakte om iets te gaan zeggen. Andere katten hadden zijn aanwezigheid ook gemerkt en kwamen dichterbij de High Rock staan, net zoals Wolfgaze. "Lieve clan genoten... Ik... ik heb zondes begaan waar ik mijn excuses voor aan wil bieden. Zondes waar jullie niet vanaf weten... nog niet… Ik heb het gedaan... ik heb Smoketail vermoord... ik heb... het... hij... Ik heb rogues gedood... en misbruik gemaakt van... van Ashlily... alle zondes die ik heb begaan... het spijt me..." De meeste katten luisterde zonder iets te zeggen. Wolfgaze stond met zijn oren te klapperen. Op het vermoorden van een medeclankat stond verbanning, maar ja, hij had het wel eerlijk toegegeven. "Hoe durf je daar te staan alsof je een leider bent, vuil monster!" Klonk Ashlily's stem uit de menigte. Ze had alle reden om boos op hem te zijn. "Ik zal je nooit vergeven voor wat je gedaan hebt! En de clan is gek als ze het wel doen!" Het gefluister van katten heersde in het kamp. Ook Dawnstar's aandacht was getrokken door dit alles. Ze wurmde zich door de menigte katten heen, maar Smoketear was al van High Rock afgesprongen. Wolfgaze wurmde zich een weg naar Dawnstar toe. ''Als één van jullie smoke nog ziet, zeg dan dat hij zich bij mij moet melden.'' Ze knikte naar de katte. ''Dawnstar!'' Zei Wolf om haar aandacht te kunnen trekken. ''Wat gaan we hieraan doen?'' Vroeg Wolf aan haar. Het leek hem toch dat dit besproken moest worden.

Nee, hij was er niet bij. Waarschijnlijk had de hele clan dat inmiddels gemerkt, toch liet de grote kater niet los wat er met hem aan de hand was. Hij zou tegen niemand zeggen dat hij iets deed wat tegen de regels van zijn clan in ging. Thistleclaw zuchtte zachtjes en keek op, toen hij de bekende stem van zijn vader hoorde. "Pap," prevelde hij zachtjes, terwijl hij nieuwsgierig dichterbij ging zitten. "Lieve clan genoten..." Zijn vader zag er gebroken uit, oud, alsof hij elk moment van de steen af kon vallen. "Ik... ik heb zondes begaan waar ik mijn excuses voor aan wil bieden. Zondes waar jullie niet vanaf weten... nog niet... Ik heb het gedaan... ik heb Smoketail vermoord... ik heb... het... hij..." Thistleclaw's oren gingen naar achter toen hij keek om zich heen naar de reacties van zijn clangenoten. "Ik heb rogues gedood... en misbruik gemaakt van... van Ashlily... alle zondes die ik heb begaan... het spijt me..." Gegrom steeg op vanuit de menigte. Thistleclaw was de enige die niet mee deed, hij keek alleen maar verbaast naar zijn vader. Hij wilde dit niet geloven, hij kón dit niet geloven.
Toen Smoktear van de rots verdween, richtte Thistleclaw zich op zijn leader en deputy, die in overleg waren wat ze moesten doen. Hij negeerde alles om hem heen, sprong overeind en racete achter zijn vader aan. Hij moest en zou dit uitzoeken!

[Thistleclaw is topic uit :'D]

De bladeren ritselde zacht in de koele wind. Een zachte bries die verkoeling gaf aan een mooie groenblad dag. De dagen trokken voorbij en de rust was bijna terug in het kamp. Gelukkig dat de katten van The Riverclan steeds meer begonnen te wennen aan hun nieuwe leider en het was al bijna normaal. De ochtend was vroeg en de zon probeerde de lange stralen over de aarde te laten kruipen. Langzaam begonnen de katten met het ontwaken uit hun vredige slaap. Sommige geeuwend, andere de vacht likkend. De grijze kater die zo te zien veel op zijn hart had zat in het kamp, wachtte en wachtte. Een moment van waarheid waar hij naar had uitgekeken maar ook vreesde. Zijn vader die ook net wakker was en met zachte passen het hol uit kwam lopen, keek even bedenkelijk naar zijn houding. De oude en wijze kater, nu bekend onder de naam Stormwise en vroeger Stormstar, maakte zich even zorgen. Hij was blij dat zijn zoon zich weer beter voelde, dat was zeker waar. Alleen toch leek de wind tegen zijn haren in te strijken, liep er een rilling langs zijn ruggengraat. Stormwise was de jongste niet meer en had veel gezien en meegemaakt. Die verhalen waren inclusief zijn zoon Smoketear waar hij veel van hield. Hij zag hoe zijn zoon op de rots klom. Even dacht hij aan vroeger hoe hij Smoke als jonge kat had laten staan, omdat zijn zoon ook zoveel ambitie had gehad. Alleen de houding die smoketear nu treurig over zich heen droeg sprak alles behalve die ambitie. De kater bleef rustig naast zijn hol zitten en sloeg de lange staart om zijn poten heen. Hij deed verder werkelijk niks, keek alleen rustig naar welk tafereel Smoke nu in zijn hoofd had. Hij keek naar de kat die vele ups en downs had gehad. Stormstar voelde dat dit geen goed nieuws was. Vervolgens hoorde hij wat Smoketear aan zijn clan kwijt wilde. De woorden waren natuurlijk een schok, maar woede en razernij was niet het handelen van deze kater. Nooit was dat zijn manier geweest, dus dat zou het nooit worden ook. Hij hoorde geroep, geschreeuw en kreten van alles en iedere kat die hij zich in kon denken. Stormwise bleef stil. Hij had de hele tijd zijn zoon recht aangekeken met de doordringende ogen die ondanks alles nog altijd helder waren. De kat bleef stil, terwijl iedereen toch zijn reactie verwachtte. Iedereen wilde dat hij tegen zijn zoon zou schreeuwen vloeken en tieren, dat hij hem liet zien wie baas was en nog meer van dat soort gezwets, maar dat deed hij niet. Het was erger dan dat, nog veel erger. De kater bleef ijzig stil en er stond een diepe teleurstelling geschreven in beide ogen, van de kat die altijd zo'n warme en liefdevolle blik had. Dit was de ergste blik die je van Storm kon krijgen, erger dan woede. Hij was niet emotioneel, maar zoals altijd spraken de ogen van deze kat meer dan duizend woorden. Op dat hoogtepunt keek hij weg en sloot de ogen. De finishing touch die daar bij hoorde. Toen de ergste reacties wat waren gedempt, sloeg Stormwise heel even met zijn staart en keek toen Smoketear weer aan. Hij bleef op zijn plek zitten en verroerde geen vin, maar Smoke zou hem evengoed kunnen verstaan. Stormwise sprak rustig en kalm zoals altijd alleen door zijn stem was ook weer die teleurstelling te horen. "Smoketear. Als dit het pad is wat jij hebt gekozen, dan is het dat wat jij zult verdienen. Ik heb je altijd alle hulp gegeven die ik binnen mijn bereik had." Stormwise slikte even en zuchtte. "Alleen nu ben ik er niet meer voor je om die staart om je heen te slaan. De keus niet langer aan mij, ik heb je vaak genoeg gewaarschuwd. Het oordeel ligt in de klauwen van Dawnstar." Met die woorden streek hij zijn blik weg en stond op, om vervolgens het kamp te verlaten. Natuurlijk liet de simpele staartzwiep met ernstige nadruk weten dat Smoketear daar moest blijven en moest ondergaan waar hij zelf om had gevraagd.

*Ik ben nog steeds gestopt lieve mensen, ik kon het alleen niet over mijn hart verkrijgen om hier niet op te reageren. Nathalie vertelde het en ik moest 't gewoon doen >.<''
Storm is met deze post namenlijk ook gelijk weer off-topic.
Daarom mogen jullie op hem reageren etc, maar begin niet tegen oude sokje te praten please? ^^'' Alvast bedankt, Moon.