Thoughts

Nimblepaw kwam rechtstreeks teruggerend van de foutreees. Zo'n week geleden had ze daar Tallpaw ontmoet; een charmante, stoere Shadowclanapprentice. Ze waren samen gaan spelen, en hadden uiteindelijk in de boom geslapen. Ze had hem verwond, en was voor de zekerheid met hem meegelopen naar de grens van zijn territorium. Ze was voor hem gevallen, dus zocht ze hem een paar dagen later weer op. Vrolijk hadden ze gestoeid, elkaar geplaagd en grapjes gemaakt. Haar gevoelens waren onzeker geworden, omdat ze niet wist of de verliefdheid nog steeds aanwezig was. Was het een bevlieging geweest? Ze voelde zich comfortabel in zijn bijzijn, en vond hem zeker bijzonder. Maar verliefd? Het was de eerste keer dat ze zoiets meemaakte. Op een moment dat zij dacht dat hij zich ook fijn bij haar voelde, had ze zich even in haar onwetendheid mee laten slepen. Ze had hem een lik over zijn snuit gegeven. Het was behoorlijk ongemakkelijk geweest. Ze had zich verontschuldigd en was daarna weggegaan onder het mom dat ze even haar gedachten op een rijtje moest zetten. En nu lag ze hier, bij de sunningrocks. Niet ver van waar Whitelion haar en haar moeder had aangevallen. Ze genoot van het winterzonnetje en hield haar ogen gesloten. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze wilde Tall binnenkort wel weer zien, maar wist niet wanneer. Ze schaamde zich voor wat ze had gedaan, maar op dat moment had ze eerlijk geloofd dat hij haar wel zag zitten. Het was een flirt met mooie praatjes, maar hij was een leuke flirt met leuke praatjes.
Ze zuchtte en draaide zich op haar zij. Maar spitste direct haar oren toen ze een kat door de smeltende sneeuw hoorde sjokken.

Nimblepaw speurde de omgeving af, en zag Droppaw, een apprentice van bijna dezelfde leeftijd, op haar aflopen. "Hee Droppaw," zei ze opgewekt. 'Is er iets? vroeg ze. Nimblepaw kon haar verbaasdheid inslikken. Was het aan haar af te lezen dat er iets aan de hand was? Zelf zag ze de situatie met Tallpaw niet per se als een probleem, eerder als iets waar ze haar gedachten over op een rijtje moest zetten. Maar blijkbaar stond haar snuit toch zorgelijk.
"Hmm, jongens," grinnikte ze. "Je kent het vast wel, of niet?" Ze wist niet precies wat de normale leeftijd was voor katten om over dit soort dingen na te denken. Misschien kwam het door haar avontuurlijke karakter dat ze meer spanning voelde richting katten waarmee een relatie verboden zou zijn. Een relatie.. Ze moest zichzelf eens horen! Zolang ze twijfelde over de gevoelens die ze had voor Tall, kon ze onmogelijk over een relatie praten. Bovendien, hij had haar heel duidelijk gemaakt dat -wat zij ook voelde- hij dat niet in haar zag. Ze schudde haar kop en verbood zichzelf nog eens zo te denken.
"Ach, ik kan het je wel vertellen. Ik ontmoette laatst een bijzondere Shadowclankat. Hij was bijzonder, en nu probeer ik m'n gedachtes rondom hem op een rijtje te krijgen. Thunderclan en Shadowclan gaat niet samen. Ik heb me even teruggetrokken om hem uit m'n hoofd te krijgen." Ze besloot te verzwijgen dat ze zich even mee had laten slepen in haar gevoelens.

Nimblepaw keek om toen ze hoorde hoe er nog een kat in de omgeving liep. Al snel kwam Lostdream tevoorschijn, de kater die haar te hulp was geschoten toen er een Bloodclankat het territorium in was gedrongen. "Hee Lostdream," zei ze opgewekt en ze grinnikte toen hij haar kleurgenootje noemde. Ze waren inderdaad allebei lange, vuurrode vacht. Een onbekende zou zo kunnen denken dat ze familie waren. "Dank je," glimlachte ze dankbaar toen hij zei dat hij er voor haar was. "Je hebt zeker net gehoord wat ik Droppaw vertelde?" Het was niet de bedoeling dat de hele clan hier vanaf wist, zeker niet zolang zij niet haar gedachten op een rijtje had. Ze wilde niet dat ze én een onzuivere Thunderclankat was, omdat haar vader, Whitelion, uit de Windclan kwam, én dat ze zich ook nog eens verdacht zou gedragen door zich aangetrokken te voelen tot een kater van een vijandige clan. Ze moest zo clean mogelijk blijven, zodat haar plaats binnen de clan veilig was.


~ Nah, daar huilt Nimble niet om ^^

"Hmm," zei Nimblepaw even bedenkelijk. "Wat het bij mij ook mag zijn, echte liefde is het in ieder geval niet van zijn kant." Ze merkte hoe ze er gemakkelijk over praatte, en dat het haar eigenlijk geen pijn deed dat Tall had gezegd dat hij haar meer als een zusje zag. Dat betekende dat ze hem toch niet zó leuk vond? Anders had ze zich toch wel heel anders gevoeld.. veel meer gebroken, of niet? Ze glimlachte breed en bedankelijk toen beiden katten zeiden dat ze er voor haar waren, al was dit pas de eerste keer dat ze Droppaw ontmoette, en slechts de tweede keer dat ze Lostdream zag.

"Ik wil wel alles vertellen, al is er niet zo veel aan de hand." Ze moest terugdenken aan de eerste dag bij de fourtrees dat ze Tall zag. "Ik vertel liever niet zijn naam, om moeilijkheden te voorkomen. Hij is een jonge Shadowclan apprentice en net zo oud als ik, denk ik. We hadden erg veel plezier en ik voelde me heel erg op m'n gemak bij hem. Na de eerste ontmoeting was ik verliefd op hem, dat weet ik zeker. Maar nu denk ik dat dat een bevlieging is geweest, want de keer daarop dat ik hem zag, voelde het anders. Meer.. vertrouwd.. Maar toen we wat zaten te geinen en ik voor grapte dat hij knap was, bloosde hij en begon zich verlegen te gedragen. Ik dacht.. nouja, dat hij mij ook wel zag zitten. In die opwelling heb ik hem toen een lik over z'n snuit gegeven. Hij reageerde, laten we zeggen, niet goed. Ik verontschuldige me, legde uit dat ik dacht dat hij die lik oké zou vinden, en ben daarna weggegaan. Ik moest m'n gedachten op een rijtje krijgen. En nu zit ik hier." Ze sloeg even haar ogen neer. Wat waren die tegenstrijdige gevoelens toch vervelend! Net dacht ze nog dat er geen gevoelens voor hem waren, maar nu ze terugdacht aan zijn reactie, merkte ze dat dat haar toch gekwetst had.

Nimblepaw knikte. "Ja, daar heb je waarschijnlijk gelijk in," zei ze langzaam. "Maar ik heb geen idee of hij mij nog wil zien. Ik bedoel, zijn reactie was wel heel duidelijk afkeurend. En daarnaast.." ze begon een beetje te grinniken. "Ik heb geen idee hoe ik me voel!" De conflicterende gedachten bleven door haar hoofd razen. Net nu ze dacht dat haar hoofd het rustig zou hebben nu het raadsel rondom haar familie opgelost was en ze een band met haar moeder op begon te bouwen, kwam dit ervoor in de plaats. "En misschien wil ik wel ook geen contact meer met hem.. Soms heb ik het gevoel dat hij best een flirt is, en dat hij wel met meer poezen zo doet. Dan wil ik me daar niet in vermengen of ook maar iets mee te maken hebben. Dat zorgt alleen maar voor stress, en daar heb ik geen behoefte aan."
Ze luisterde naar wat Lostdream zei, en knikte instemmend. "Alleen als vriendin? Erger nog! Als een zusje!" lachte ze pijnlijk. "Maar je hebt gelijk; een relatie is in wat voor omstandigheid onhandig met een Shadowclanner. Dat zou ook nog een reden kunnen zijn om niet meer met hem om te gaan; wat als hij toch hetzelfde voelt! Dan kunnen we er alsnog niks mee.." 

Nimblepaw luisterde naar allebei de adviezen. Ze wist dat ze gelijk hadden, maar ze was onzeker om Tallpaw nogmaals te benaderen. Ze wilde hem eigenlijk niet onder ogen komen. En wat voor nut had het om hem te benaderen met haar gevoelens, wat die ook mochten zijn, als ze toch niet samen konden zijn!
"Een maan klinkt goed," stelde Nimblepaw vast. Zo kon ze het nog een tijd voor zich uitschuiven, en wie weet loste het probleem zich vanzelf wel op. Misschien dacht ze er tegen die tijd wel niet meer aan, of was Tallpaw uit zichzelf op haar afgestapt. Als hij haar echt wilde spreken, dan zou hij wel een manier vinden om contact met haar op te nemen. "Dank jullie allebei," glimlachte Nimblepaw en ze keek Droppaw en Lostdream even apart aan. Ze gaf Droppaw een bedankelijk likje over haar wang, en duwde even haar kop tegen Lostdream. Thunderclanners waren lieve katten, dat zat in hun bloed. Nog een voordeel simpelweg bij de katers uit de Thunderclan te blijven; je wist waar je mee te maken had.