Maybe you can do [Angelkit]

Deterkit liep rustig naar zijn plek in het kamp. Ja, zijn plek. Deze plek lag ietwat voor de Nusery bij een hoop platte stenen. Toen hij ze had gevonden had hij ze op elkaar gestapeld waardoor er als het ware een ‘kroon’ was ontstaan. Na daar een tijdje op te hebben gelegen merkte hij al snel dat de zon er de meerderheid van de dag op scheen, een voorverwarmde kroon om de clan in de gaten te kunnen houden. Perfectie was hier aanwezig, en niet alleen die kroon. Deter sprong op zijn verhoging en ging in zijn royale houding liggen. Languit als een leeuw op zijn rots. Hij genoot van de blikken die hij geworpen kreeg, al waren sommige niet positief. Het deerde hem niet, aandacht was aandacht. Zijn familie leek dit punt dus niet te zien, tevens het geluk dat ze zo vaak in zijn aanwezigheid was. Je zou toch denken dat je zijn perfectie zou zien als hij voor je staat? Nou, dit viel dus zwaar tegen. Ook de andere kittens in die den. De meeste leken te dom om zijn wezen te aanschouwen al had een zijn grenzen gevonden. Die Sorrowkit, ja die naam past zeker bij hem, hij is een zonden voor iedereen. Niet alleen ziet hij de ware baas van de Nursery niet, hij dacht dat hij er zelf een was. Daar moest hij dus nog wat aan doen. Er was wel een kitten die hem in zijn ware glorie zag, Chainkit. Hij mocht haar wel, vooral de manier hoe ze met hem sprak. Wat verdiept in zijn gedachten lag hij te genieten in het zonlicht, zijn zus niet opmerkend.

Ze snoof lichtjes terwijl ze haar ooghoeken omhoog trok. Het aanzicht was dan ook zeer vermakelijk. Twee kittens, ze kon hen naam niet meer herinneren, keken haar bang aan terwijl ze in een zo groot mogelijk boog om haar heen liepen. Blijkbaar hadden ze de verhalen gehoord, want hunzelf had ze nog nooit iets aangedaan. Een klein glimlachje kwam op haar mond tevoorschijn en ze keek de twee uitdagend na. Ze genoot van hun angst en hun bange blikken. Haar staartje klapte van plezier op de grond waarna ze haar kopje hief. Op haar gezicht lag een voldane uitdrukking en gesnor verliet haar keel. Ze kon er niks aan doen, maar angst van andere gaf haar een soort gevoel van genot. Het was net of hun verdwenen blijdschap bij haar naar binnenstroomde. Het was... Een geweldig gevoel. Maar ook zij wist dat dit niet normaal was, andere kittens hadden dit niet. Toch had ze er geen problemen mee. Zachtjes schudde ze met haar kopje terwijl ze omhoog uit haar zithouding krabbelde. Ze moest maar eens deze den uit, er was hier niks meer te beleven. Rustig trippelde ze naar de uitgang, ze had geen haast. Als eerst verdween haar kopje naar buiten. Haar oogjes gingen van links naar rechts, ze inspecteerde de omgeving. Pas daarna sprong ze met haar gehele lichaam naar buiten. Enthousiast snoof ze die iets wat koude buitenlucht in terwijl haar oortjes omhoog schoten. Het was nog steeds koud, maar veel van de sneeuw was alweer verdwenen. Dat was voor Angelkit iets positiefs. Sneeuw was vervelend, het was koud, nat en papa en andere konden er minder goed door jagen, wat minder voedsel betekende. En ook - had ze geconcludeerd - minder blije katten. Nu er een nieuw seizoen opkomt was, was iedereen vrolijker en zat er meer leven en enthousiasme in de katten. Dat was fijn. Met een opgeheven hoofd en staart deed ze een paar stapjes naar voren. Daar bleef ze weer even staan en bekeek met haar blauwe ogen de omgeving maar ook vooral de andere katten. Warriors kwamen het kamp binnenlopen. Hmmm, misschien zat papa er wel bij. Ze ging op haar tenen staan om zo ver en goed mogelijk te kunnen kijken. Maar nee, ze zag hem er niet tussenlopen, helaas. Wel viel haar blik nu op een ander voor haar bekend persoon. Haar broertje, Deterkit. Nieuwsgierig trippelde ze zijn kant op. Hoe dichterbij ze kwam hoe belachelijker ze zijn houding begon te vinden. Hij bevond zich op een soort verhoginkje. Een grote grijns verscheen op haar snuit. "Zo zo broertje, wat lig je daar charmant." Ze liet zich in een zittende houding onder de verhoging neerzakken maar was nog niet klaar met haar kleine pesterijtje. "De nieuwe clanleader, ik zie het al voor me." Haar grijns werd alsmaar groter. "Wat zou er dan wel niet van de clan worden zeg..." Ze probeerde haar stem ernstig te laten klinken, maar haar plezier was te groot. Stiekem mocht ze Deter eigenlijk heel graag, hij had vaak een beetje dezelfde ideeën over andere katten en ze vond dat ze goed met hem kon praten. Zulke pesterijtjes hoorde gewoon bij het broer en zus zijn.