So now we're equal again!

Opgewonden trippelde Cherrypaw door het Territory. Nog steeds kon ze er nog niet helemaal aan wennen. Ze was echt Apprentice geworden, en mocht nu echt doen wat ze wilde. Geweldig toch! De trainingen met Otterflight zouden vast super worden, en ze kon lekker haar gangetje gaan. Nu was ze op weg naar een afspraak. Ze had afgesproken bij de Burnt Sycamore met haat beste vriend, Tallpaw. Ze kon niet wachten om hem te zien.
Toen ze bij de afgesproken plek aankwamen stond hij al op haar te wachten. Een brede glimlach verscheen op haar snuitje, en vrolijk trippelde ze op hem af. 'Tallie!' Spon ze terwijl ze hem een kopje gaf. 'Ik ben blij om je te zien! Het is zooo cool om Apprentjce te zijn. Ik mag nu lekker doen wat ik wil! Echt super!' Ratelde ze vol energie, zoals altijd.

De kater schrok op van een té erg koosnaampje wat hem toegeroepen werd. Oh hellep.. Nu heette hij Tallie? Hij grijnsde wat flauwtjes, en deed zijn best het poesje er niet om uit te lachen, dat zou waarschijnlijk niet gewaardeerd worden. Cherry ratelde lekker door, en leek niets door te hebben, dus luisterde hij, en knikte soms om te laten zien dat hij nog niet in slaap gevallen was. "Ik ken dat gevoel!" Riep hij uiteindelijk uit, en sprong weer op van zijn plek, "Laten we ervan genieten en het Hele Territorium zien in één dag!" Het was een echte kater, altijd weer bezig willen zijn, Tall kon heel goed praten en troosten, maar bezig zijn als je druk was was ook zo leuk! Praten kon onder het lopen.

Cherry's oogjes begonnen ligt te twinkelen toen Tall enthousias voorstelde om een toer door het hele Territorium te maken, en enthousiast knikte ze naar hem. Ze was nog kang niet overal geweest, en met hem samen durfde ze ook overal te komen. Ze glimlachte breed naar het katertje, dat sinds hun ontmoeting al heel wat was gegroeid. Net als zijzelf. 'Dat lijkt me leuk! Ik ben nog laaaang niet overal geweest, en ik wil dat wel heel graag!' Tall's enthousiasme was erg aanstekelijk, en zijzelf werd maar drukker en drukker. Dit was allemaal zo leuk! Eindelijk! Eindelijk kon ze dien wat ze wilde, heerlijk vrij zijn een echt leuke dingen! Ze kon niet wachten om met Tall het hele Territorium te verkennen! Wa voor spannende dingen zouden ze meemaken? Het zou vast en zeker geweldig worden. Enthousiast sprong ze op en neer. 'Kom je?'

De kater zag wel dat de poes erg vrolijk was om het idee, hij grinnikte, en liep dus maar snel achter haar aan, straks zou ze hem nog aanvliegen omdat hij zo langzaam was. Rustig struinde hij door, zo nu en dan naar de poes kijkende, om te zien of ze er nog was. "Wat wil je als eerste bekijken?" Vroeg hij uiteindelijk maar, en keek naar de hypere poes.

Enthousiast trippelde het poesje voor haar vriend uit. Af en toen wierp ze een blik over haar schouder, met een brede grijns op haar snuitje. 'Schiet op, sloompie!' Riep ze plagend, en ze lachte even helder. Telkens als hij dicht bij haar kwam spurtte ze weer een stukje vooruit, zodat ze voor hem bleef lopen. Na een tijdje begon het spelletje echter een beetje te vervelen, en kwam ze gewoon naast hem lopen. "Wat wil je als eerste bekijken?" Breed lachend keek ze hem aan. Een ondeugende grijns verscheen op haar gezicht, en het antwoord dat ze gaf was te verwachten. 'Alles.' Ze porde hem zachtjes in zijn zij, en lachte weer. 'Nee grapje. Als eerste wil ik zien, het plekje dat jij het mooiste vind van allemaal.' Mauwde ze, nu wat rustiger. Ze kon heel hyper zijn, maar ze wist ook wanneer ze serieus moest zijn en was al erg volwassen voor haar leeftijd.

De kater grinnikte, zie je wel, hij werd nu al sloompie genoemd! Vrolijk stapte hij verder, en zuchtte overdreven toen Cherry zijn vraag beantwoordde. Zijn ogen glommen echter, en lieten zien dat hij het niet erg vond. Daarna stond hij ineens stil, draaide zich om, en liep weer terug naar de Burnt Sycamore. "Zo," Mauwde hij simpel, "We zijn er,"

Even trok de jonge Apprentice haar wenkbrauwtjes op toen Tall zich omdraaide en terug begon te lopen. Hè? Wat ging hij nou weer doen. Een tikkeltje verward volgde ze hem, waarna ze begreep wat hij deed. Hij vond de Burnt Sycamore waarschijnlijk het mooiste plekje, vandaar. Even giechelde ze, waarna ze ironisch zuchtte. 'Je één-na mooiste plekje dan.' Mauwde ze, met gespeelde irritatie in haar stem. Ze grijnsde even naar hem, om te laten zien dat ze hem zat te plagen.

Kort~

De kater lachte vrolijk toen de poes 'zuchtte' Hij deed haar na, en trok er een overdreven gespeeld gezicht bij. "Oke dan," Grinnikte hij, en begon alweer te lopen, de poes op zijn weg terug een por gevende. Zijn ogen twinkelden, en het was maar al te duidelijk dat hij met haar zat te dollen, dat was dan ook wel weer heel leuk om te doen. "Ik zal het je laten zien, maar of je het leuk gaat vinden?"

Ze grinnikte toen Tall haar spelletje meedeed, en ook een gespeeld gezicht trok. Hij hinnikte even, en zei toen dat het goed was. Het was eigenlijk niet heel grappig, maar dat was juíst het grappige. Tall liep langs haar, en porde haar even in haar zij. Ze trok een gekwetst maar vrolijk gezicht, en rende toen achter hem aan. "Ik zal het je laten zien, maar of je het leuk gaat vinden?" Dat was de druppel. Nu móest ze hem wel terug pakken. Met een grijns op haar snuitje rende ze in volle vaart op hem af. Met een beuk stootte ze hem om, en met haar voorpootjes ging ze op hem staan. 'Denk je nou echt dat ík bang ben?' Mauwde ze plagend, terwijl ze met har gewicht op hem leunde.

De kater liep rustig, en met een tevreden grijns verder, maar zag toen ineens de wereld kantelen. Hij grinnikte, niet weer! Ja hoor, hij was omgebeukt, en Cherry had hem weer. "Ik zei nooit dat je bang was!" Verdedigde hij zichzelf acuut, dat had hij nooit gezegd right?

Breed grijnzend keek ze naar Tall, die nog steeds onder haar lag. Stiekem had ze dit wel gemist. Na al het gedoe met Runningpaw, en het kleine verschil in leeftijd tussen hen. Gelukkig waren ze nu allebei Apprentice, en kon ze weer vaker met hem spelen. "Ik zei nooit dat je bang was!" Even porde ze hem. 'Maar dat dacht je wel.' Mauwde ze ondeugend, terwijl ze op hem bleef staan. 'Geef toe! Ik ga pas van je af als je toe geeft!' Ze leunde eentjes vol met haar gewicht op hem, om haar woorden te ondersteunen. Ze had hem in de tang!

De kater moest lachen toen de de poes hem nog steeds had, maar stopte toen de poes hem zei dat ze pas zou laten gaan als hij het toegaf. Zo snel gaf hij zich niet gewonnen, zo was hij gewoon niet, dus wilde hij net met een grijns omhoog springen, wat het poesje zou lanceren. Maar iets of iemand was hem voor, een grom weerklonk in zijn oren toen een wel heel bekende poes over hem heen sprong. Running! Zijn hart maakte een sprongetje van blijdschap, en de katers' ogen stonden acuut zo vrolijk als maar kon. Het scenario waarin hij beland was deed dat echter niet, Cherry en Running tegenover elkaar, Running aan het winnen. Hij moest wat doen. De kater handelde rustig, niet bang voor de twee poezen, of voor de reacties. Langzaam liep hij ernaar toe, en keek even toe, zou hij?

Opeens ging alles heel snel. Het ene moment stond ze nog lachend op haar vriend, en het andere moment werd ze op de grond geduwd en boorden kleine nageltjes zich in haar huid. Geschrokken slaagde ze een kreetje, en met een klap belandde ze op de grond. Tranen sprongen in haar ogen, maar ze hield zich in. Ze was geen kleine huilebalk meer. Geschrokken krabbelde ze overeind, en haar blauwe oogjes werden groot toen ze zag wie dit had aangericht. Voor haar stond Runningpaw, die haar boos aankeek. Even checkte ze of ze niet ernstig gewond was. Haar ene pootje deed pijn, waar ze terecht op was gekomen bij haar val. In haar schoudertje zat een klein krasje, waar Running haar had geraakt. Het deed wel pijn, maar ze kon nog staan. En ze kon zich nog verdedigen. Haar haren stonden overeind, en een tikkeltje bangig kroop ze achteruit. Ze kon dit nooit winnen. Running was al een Moon Apprentice, en zij amper twee dagen. Ze kon dit maar op één manier "oplossen". Tall.. Haar oogjes schoten naar hem toe. Hij stond aarzelend naar hen te kijken. Dit kon ze hem niet aandoen.. Even keek ze hem verdrietig aan, waarna ze zich snel omdraaide en wegrende. Ze had nooit weer vriendjes met hem moeten worden. Nee, Tall bleef van Running. Met tranen in haar ogen bleef ze rennen. Tall was van Running.

Note; Ze is nog niet het topic uit >]

De kater schrok van de katten die zo op elkaar af vlogen, was dit zijn fout? De kater wist het eerlijk waar niet, hoe moest hij ook? Dit kon zijn fout niet zijn! Een beetje in de war, maar steeds bozer wordende zag hij hoe Running haar kracht misbruikte, tégen de zwakkere, dat hoorde niet. Dit was dan ook de druppel voor de idealen waar Tall voor leefde, dus greep hij zijn zusje, die al snel weg wilde lopen bij haar nekvel, en liep redelijk snel achter de wegrennende poes aan. "Jij gaat mee," Bromde hij, nog niet echt boos op haar, eerder boos in het algemeen, Running was zijn lieve onschuldige zusje, die moest wel heel erg ver gaan wilde ze dat Tall boos op haar werd. Maar hij bleef haar grote broer, en bleef altijd een beetje opvoeden en hij zou ook altijd aanzienlijk sterker zijn. Zo sleepte hij nukkig en geïrriteerd zijn zusje achter Cherry aan, dit had allemaal niet gehoeven.

Verwoed beet de jonge Apprentice op haar onderlip. Tranen sprongen tevoorschijn in haar ooghoeken, maar ze bleef rennen. Waar in hemelsnaam was ze aan begonnen? Wat deed ze haarzelf aan? En erger nog; wat deed ze Tall aan? Ze dwong hem om te kiezen, en dat wilde ze niet. Het ergste was nog dat ze als de dood was dat hij voor zijn zusje zou kiezen. Natuurlijk zou hij voor haar kiezen! Ze was zijn zusje. En zij was alleen maar een vriendin, en nog een hele slechte ook.. Terwijl ze zo in gedachten was verzonken lette ze niet op waar ze haar pootjes zette. Voor ze het wist bleef haar pootje, dat al pijn deed door haar val, haken achter een wortel, en maakte ze een koprol door de half-gesmolten sneeuw. Ze hoorde iets kraken, en schreeuwde even van de pijn. Wat een sukkel was ze toch! Even bleef ze trillend liggen, nog hijgend van de inspanning. Weer sprongen de tranen in haar ogen. Waarom was ze zo? Waarom was ze toch zo'n domme sukkel? Tranen drupten over haar wangen. Geschrokken hief ze haar kopje toen ze pootstappen op haar af hoorde komen. Was het Running, die haar nog meer pijn kwam doen? Verschrikte krabbelde ze overeind, maar ze kon niet goed leunen op haar ene pootje. Hinkend ging ze verder. Wat had ze misdaan..? Haar tempo was zeer vertraagd door haar blessure, en de pootstappen kwamen steeds dichterbij. Help, Starclan, alstublieft...

De kater had een grimas op zijn gezicht terwijl hij met zijn scherpe ogen het rennende poesje in de gaten hield. Dat werd hem uiterst lastig gemaakt door de gillende keukenmeid die hij ook nog met zich mee moest slepen, ze trappelde, schopte, schreeuwde. Het was zijn zusje, boos werd hij niet, maar zijn greep verslapte de kater ook niet. Hij zag hoe Cherry viel, en even vlamde de hoop dat ze zou blijven staan in hem op, maar dat was niet zo, langzamer ging de poes wel nu. Dus waren de kansen dat hij haar in kon halen een stuk groter dan eerst. Running leek hier niet blij mee, en begon hem nu zelfs te vragen waarom hij het deed. Tall trapte er niet in, om antwoord te geven zou hij moeten loslaten, en dat ging nu niet zomaar gebeuren. Ineens schoot er een flitsende pijn door zijn wang, en de zoute smaak van bloed drong samen met de geur zijn mond binnen. Een diepe snee was te zien, en de pijn was ondraaglijk. Voor het eerst in al de tijd dat Tall en Running ruzie hadden, gromde de imponerende kater oprecht. Zijn blik stond vol pijn vermengd met teleurstelling en boosheid. Hier was het laatste woord nog niet over gesproken.