So now we're equal again!

De kater schrok van de katten die zo op elkaar af vlogen, was dit zijn fout? De kater wist het eerlijk waar niet, hoe moest hij ook? Dit kon zijn fout niet zijn! Een beetje in de war, maar steeds bozer wordende zag hij hoe Running haar kracht misbruikte, tégen de zwakkere, dat hoorde niet. Dit was dan ook de druppel voor de idealen waar Tall voor leefde, dus greep hij zijn zusje, die al snel weg wilde lopen bij haar nekvel, en liep redelijk snel achter de wegrennende poes aan. "Jij gaat mee," Bromde hij, nog niet echt boos op haar, eerder boos in het algemeen, Running was zijn lieve onschuldige zusje, die moest wel heel erg ver gaan wilde ze dat Tall boos op haar werd. Maar hij bleef haar grote broer, en bleef altijd een beetje opvoeden en hij zou ook altijd aanzienlijk sterker zijn. Zo sleepte hij nukkig en geïrriteerd zijn zusje achter Cherry aan, dit had allemaal niet gehoeven.

Verwoed beet de jonge Apprentice op haar onderlip. Tranen sprongen tevoorschijn in haar ooghoeken, maar ze bleef rennen. Waar in hemelsnaam was ze aan begonnen? Wat deed ze haarzelf aan? En erger nog; wat deed ze Tall aan? Ze dwong hem om te kiezen, en dat wilde ze niet. Het ergste was nog dat ze als de dood was dat hij voor zijn zusje zou kiezen. Natuurlijk zou hij voor haar kiezen! Ze was zijn zusje. En zij was alleen maar een vriendin, en nog een hele slechte ook.. Terwijl ze zo in gedachten was verzonken lette ze niet op waar ze haar pootjes zette. Voor ze het wist bleef haar pootje, dat al pijn deed door haar val, haken achter een wortel, en maakte ze een koprol door de half-gesmolten sneeuw. Ze hoorde iets kraken, en schreeuwde even van de pijn. Wat een sukkel was ze toch! Even bleef ze trillend liggen, nog hijgend van de inspanning. Weer sprongen de tranen in haar ogen. Waarom was ze zo? Waarom was ze toch zo'n domme sukkel? Tranen drupten over haar wangen. Geschrokken hief ze haar kopje toen ze pootstappen op haar af hoorde komen. Was het Running, die haar nog meer pijn kwam doen? Verschrikte krabbelde ze overeind, maar ze kon niet goed leunen op haar ene pootje. Hinkend ging ze verder. Wat had ze misdaan..? Haar tempo was zeer vertraagd door haar blessure, en de pootstappen kwamen steeds dichterbij. Help, Starclan, alstublieft...

De kater had een grimas op zijn gezicht terwijl hij met zijn scherpe ogen het rennende poesje in de gaten hield. Dat werd hem uiterst lastig gemaakt door de gillende keukenmeid die hij ook nog met zich mee moest slepen, ze trappelde, schopte, schreeuwde. Het was zijn zusje, boos werd hij niet, maar zijn greep verslapte de kater ook niet. Hij zag hoe Cherry viel, en even vlamde de hoop dat ze zou blijven staan in hem op, maar dat was niet zo, langzamer ging de poes wel nu. Dus waren de kansen dat hij haar in kon halen een stuk groter dan eerst. Running leek hier niet blij mee, en begon hem nu zelfs te vragen waarom hij het deed. Tall trapte er niet in, om antwoord te geven zou hij moeten loslaten, en dat ging nu niet zomaar gebeuren. Ineens schoot er een flitsende pijn door zijn wang, en de zoute smaak van bloed drong samen met de geur zijn mond binnen. Een diepe snee was te zien, en de pijn was ondraaglijk. Voor het eerst in al de tijd dat Tall en Running ruzie hadden, gromde de imponerende kater oprecht. Zijn blik stond vol pijn vermengd met teleurstelling en boosheid. Hier was het laatste woord nog niet over gesproken.

Achter haar hoorde Cherry stemmen. De stemmen van Tall en Running. Hielp Tall Running nu? Wilde hij haar ook pijn doen? De gedachte aan het feit dat ze haar beste vriend zou verliezen was ondraaglijk, dus strompelde ze zacht snikkend door. De stemmen kwamen steeds dichterbij, en nu kon ze ook horen wat ze zeiden. "Waarom doe je dit?" Runningpaws stem klonk woedend. Hadden ze ruzie? Oh nee.. Door haar had Tall nu ruzie met zijn zusje. Wat was ze toch een verschrikkelijke vriendin. Ze keek snel over haar schouder, en schrok van wat ze zag. Running haalde met haar poot uit naar Tall, en een diepe snee verscheen op zijn gezicht. Haar oogjes werden groot. Nee! Met een ruk draaide ze zich om, en strompelde ze zo snel al ze kon naar de twee toe. Ze moest hem helpen. Ze verzamelde al haar kracht en duwde Running weg bij Tall. Bezorgd keek ze hem aan, even niet lettend op Running. 'Gaat 'ie?' Mauwde ze zachtjes, de brok in haar keel wegslikkend. Nog steeds was haar aandacht bij Tall, en bezorgd keek ze naar de snee. Het zou toch niets ernstigs zijn?

Het poesje begon zich alleen maar harder te verzetten, en de kater was zo druk bezig met die tweestrijd dat hij de snel naderende poes niet eens zag. Alles wat hij ervan merkte was dat ze ineens zijn zusje uit zijn greep verloste, en daarna naar hem keek. Dat kon hem niets schelen, zijn hart koos nu, en het was Running die zijn blik had. De kater zag zijn zusje van hem wegrennen, en wist wat hem te doen stond, niet opnieuw zou hij haar verliezen, niet opnieuw. De broer schudde even met zijn hoofd om de pijn te kunnen negeren, en sprong toen in een vloeiende sprong over Cherry heen. De vriendin kreeg geen blik, daar zou hij later wel weer mee praten, eerst familie. Dus klonk al snel een ritmisch gebonk van zijn poten op de bosgrond, vastbesloten zijn dierbare zusje terug te krijgen.

OOC: Tall is gone...