Shadowmeeting

"Je bent écht goed." De gespierde kater ging mokkend op de grond zitten en sloeg zijn staart koppig tegen de grond. "Ik zal je even helpen. Kijk." Hij liet zich tegen de boom aanduwen en keek naar Nimble. Die meid dacht toch niet dat hij hier serieus inkwam? Dat ging niet gebeuren, hij was te…. Hij had te veel spiermassa. "Je begon goed. Je moet je poten op kophoogte neerzetten en je nagels stevig in de schors zetten. Dan trek je jezelf op. Je gebruikt je voorpoten alleen om je evenwicht te behouden, maar verder doen al je achterpoten het werk." Zijn groene ogen keken even ongelovig omhoog. Oké, stap voor stap. Poten op sexykop hoogte. De apprentice zette zijn voorpoten ter hoogte van zijn kop. Nagels in schors, tjek. En optrekken… Hij trok zichzelf omhoog en zette zijn achterpoten vast in de boom. Ace zuchtte diep. ‘Dit is te veel mulitasken voor een kater…’ mompelde hij klagend. Na deze stappen heel langzaam nogmaals herhaalt te hebben kwam hij hoger. Ineens glipte zijn poot weg waardoor hij als reactie naar achter leunde. Zijn nagels kwamen los van de schors en na een seconden vliegen lag hij plat op zijn zij op de grond. De woorden van Nimble hielpen niet echt. ‘Daar kom je nu mee’ zei hij grimmig. Hij rekte zijn pijnlijke rug en keek weer omhoog. ‘Ik denk niet dat dit me gaat lukken’ eindigde hij zijn avontuur hoofdschuddend.

"Niet aanstellen. Je wil niet weten hoe vaak ik gevallen ben voordat het me lukte.." In ieder geval had een van de twee er nog pret in. En de kater van de twee was degene dus niet. Hij vond dit eerder Ace-marteling. Misbruik van een Shadowclan apprentice. Wat protestief bromde hij maar. "Oke, geen enkele keer. Je bent niet heel goed in boomklimmen. Maar hup, oefenen! Ik dacht dat Shadowkatten niet zomaar opgaven." Vertel hem eens iets dat hij nog niet wist. Door de por in zijn achterwerk krabbelde hij wat de boom in. ‘Waar heb je die onzin nou van gehoord?’ bracht hij zwak uit. Even glipte hij weg en had de kater al zijn consentratie nodig om in de boom te blijven. ‘En ik ken mijn vader niet, wie weet ben ik wel een Windclanner’ grapte hij nerveus. Weer gleed hij wat weg. Ineens schoot hem een idee naar binnen. Als een wilde begon hij te klimmen, krabben en vasthaken totdat hij bij een dikke tak kwam. Deze lag nog twee takken onder die van Nimble maar de apprentice vond het een hele prestatie. Aangezien hij al dreigde van de tak af te glijden klemde hij zich er met al zijn kracht omheen. Zwak grijnsde hij. ‘Ik zit… nou ja, lig..’ een kleine triomf was is zijn stem te horen.

Verstart klemde de forse kater zich om de tak, zijn groene ogen groot. Hij was te fors, ehem gespierd, voor te klimmen. Straks zakte hij door. Niet dat dat de eerste gedachte in de kater zijn kop was, nee die luidde anders; dan ziet die Nimble me weer vallen. Het was niks persoonlijks, enkel vond de kater dat boomklimmen zo makkelijk moest zijn als het eruit zag. "Ja, je ligt. Vet goed!" Wat overmoedig probeerde hij te gaan zitten, dit leidde er wel onder dat hij bij viel en zo weer terug kwam in zijn tak-knuffel houding. "Misschien heb je wel echt wat Windclanbloed in je zitten?" Hij grijnsde. ‘Dan zou ik toch wel wat sneller moeten zijn.’ Ace probeerde nogmaals te gaan zitten, dit zorgde er nu voor dat hij wel een enkele vlieg les kreeg. Met een plof kwam hij op de grond en schudde zijn pelsje uit, nu pas kwam zijn blik op de zon, die al onder ging. Wat schuldig keek hij omhoog naar Nimble. ‘Ik moet gaan, ik heb een avondklok om me aan te houden’ weer een klein grijnsje. ‘Je vind zelf de weg terug hé?’ Wou hij nog zeker weten. Daarna beende hij op zijn eigen tredje terug naar het kamp, hopend dat hij nog optijd was.