Twoleg

Ace was rustig naar de twoleg place gelopen. Echt veel kwam hij hier niet, enkel om wat op de dieren te jagen die de twolegs gevangen hielden. Dit verschilde tussen konijn tot postduif. Alles wat hier leefde was dom, mak en dik. Trouwens de katten ook. Ook nu kwam hij even kijken of er wat te jagen viel. Hopelijk wel, de clan had het nodig en bij hemzelf kon er ook wat naar binnen. Hij volgde de verharde paden die zijn poten kwelde. Zijn plan was een twoleg gebied in te springen die omheint was, daar vond je vaak kooien met prooi erin, heel handig en compact. Zonder angst voor de grote wezens klom hij over een hek en liet zich lenig aan de andere kant weer neerkomen. Daar stond een twoleg jong en een kattin naar hem te staren. Blijkbaar had hij een overweldigende entree gemaakt. Alsof het hem niet deerde liep hij vooruit. De geur van Thunderclan stond vast geplakt aan de andere apprentice. Wat een gezelschap had hij hier. Zodra hij op dezelfde afstand stond van het jong dan de andere kat stopte hij even. ‘Mornin’ begroette hij haar, lichtjes grijnzend. Hij was niet bang, al hoopte hij dat de ander dat wel was. Waarom? Dan was hij weer de moedige sterke kater. Even keek hij langs het jong heen, achterin de tuin, bij het reusachtige twoleg nest, stond een kleine houten bak. Daar moest hij wezen. Kort keek hij opzij. ‘Honger?’ vroeg hij chalant, al was er een jongensachtige blik in zijn ogen te vinden.

"Meestal doen wij kittens eerst." Ace keek even overdreven om zich heen. ‘Nope, geen kittens te zien. Dus u bent eerste prioriteit’ Waarna hij een hoffelijke buiging maakte. Hij vond het zeker eens leuk om zijn versierkunsten uit te proberen op een kattin. Tevens was Nimble verre weg van lelijk dus dat was zeker mooi meegenomen. Zelf zette hij zijn tanden in het taaie en smaakloze vlees. Normaal konijn smaakte naar het bos, tijm en kruidnagel. Het leek een kwelling om aan het smaakvolle eten te denken en dan in een kale variant ervan te bijten. Toch bleef het eten. En hij moest bekennen, de blik van de goude apprentice was geweldig. "Dit smaakt raar, nauwelijks naar konijn!" Zijn lach niet inhoudend moest hij kort wat proesten. ‘Waarom denk je dat ik nog normaal jaag als deze beesten net zo goed zouden smaken als een echt konijn?’ Toch vervolgde hij zachtjes lachend met een lichte twinkeling in zijn ogen om te laten zien dat hij alles goed bedoelde. "Hoe heb je dit allemaal geleerd?" Tja. Veel verveling hielp zeker. ‘Nou, ik heb drie mentoren gehad. Eentje stierf voor de clan, de ander kwam niet opdagen en dan degene die ik nu heb. Daartussen had ik heel veel uren om te vervullen met zelftraining.’ Zeker, die dagen konden leuk zijn maar ook heel saai. Hij was blij met zijn nieuwe mentor. ‘En jij? Wat heb jij allemaal geleerd bij training?’ vroeg hij geïnteresseerd.

"Ik heb eigenlijk nog niet zo veel getraind.." gaf ze toe. "Mijn mentor is ernstig gewond geraakt bij een gevecht, waar ze nog steeds van aan het herstellen is. Gelukkig zijn er een paar lieve warriors die me wat bijbrengen. Mijn moeder heeft me leren jagen, en een andere warrior leren boomklimmen." Hij knikte even. ‘Ik krijg ook wel eens wat bijles, of zwemles’ Het laatste mopperde hij er achterna. Hij haatte zwemmen mocht dat nog niet duidelijk zijn. "En ik kan een beetje vechten," Sprak ze uiteindelijk "Net als jij train ik veel zelf, maar zo te zien ben jij een stuk beter in jezelf trainen dan ik," De kater grinnikte wat. Misschien wel, hij had geen vrienden waar hij zijn tijd mee kon verdoen. Ook geen vriendin of wat dan ook. Dan bleef meestal trainen over om je niet te vervelen. Goed, nu had hij pas een vriend gemaakt maar nog steeds was hij niet het uber-sociale typ. ‘Ik heb gewoon veel tijd op een dag’ grijnsde hij maar, dat klonk een stuk minder eenzaam. Snel at hij nog wat restjes van zijn konijn op en stond overeind. Hij rekte zich lang uit en keek naar Nimble. En de romanticus had weer een plan. Nu het toch al wat laat werd. ‘En schone vrouw, mag ik u nog uitnodigen voor een wandeling?’ Waarnaar hij wat door zijn poten ging.

"Ik dacht dat alleen Riverkatten konden zwemmen." Hij grijnsde wat flauwtjes. ‘Maar iedereen kan verdrinken en wat spartellen’ Water was een naar ding waar je weinig aan had, nou ja, drinken enzo niet meegerekend. Toch was het leuk geweest om naar de andere kant te komen, of ja, de adrenaline van niet verdronken zijn gaf nog een troost. "Je bent een echte heer, mylord," reageerde ze. "En een beetje een flirt." Ace keek nep geschokt. ‘Madame, de breekt mijn gevoelige hart’ Waarnaar hij zijn oortjes wat liet hangen. Toch bleef zijn bedroefde blik niet lang toen de kattin ja zei op zijn vraag. Hij had een plan, wat op zichzelf al een wereldwonder was. ’Volgt u mij maar’ grijnsde hij chalant waarna hij de weg voorging.

"Maar mylord, wist u dan niet dat ik, Nimble, dé hartenbreker van de Thunderclan ben?" De kater grijnsde en duwde wat zacht met zijn lichaam tegen dat van Nimble, in de hoop haar uit evenwicht te brengen. ‘Madame, u naam zal Nimbleheart moeten worden, of eerder Nimblebreak’ vervolgde hij, vrolijk meedoen in zijn rol. Tevens kwam hij dicht bij zijn eindbestemming. "Waar gaan we naartoe?" Ineens sloeg hij af in een zijpadje en wenkte Nimble met zijn staart. Een paar vossenlengtes verder sukkelde hij zich wat omhoog op wat planken en kisten totdat hij eenmaal op een tweebeen dak terecht kwam. Even keek hij achterom en besloot dat Thunderclan vast beter kon klimmen dan hijzelf en dat hij zich dus geen zorgen moest maken. Op het dak ging hij confortabel zitten en keek naar het prachtige uitzicht. ‘Hier gingen we naar toe’ Voor hem uit reikten verschillen daken van tweebeenhuizen, allemaal met gaten, ramen, nog feller verlicht dan de sterren boven hun. Dit schouwspel van licht strekte zich lang voor hun uit terwijl de sterren hun best deden nog harder te stralen.

De reactie van Nimble was precies zoals hij het wou. Ze was verbaast en verwondert. Zo had hij een maan geleden ook gezeten. Hij was afgedwaald, achter een duif aan die zijn vleugel had verminkt. Na de klim naar boven had hij de zwakke lichten gezien met daarachter de ondergaande zon. Hij had gefronst, niet wetend wat het was en uit nieuwsgierigheid de duif vergeten. Na wat wachten was de zon onder en bleken alle lichtjes sterker te zijn, sommige waren geel, sommige heel wit. Ergens in de verte had hij zelf een blauwe en een roze gezien. Het was wonderlijk, zo was hij het ook niet vergeten toen hij weer terugging naar de clan. Misschien zou dit Nimble ook bijblijven. "Dit is zo mooi." De rode apprentice keek hem aan, lachend. ‘Ik ben blij dat het madame bevalt’ Hij liet zijn blik weer naar de lichtjes gaan, een afwezige blik in zijn ogen. ‘Hoeveel denk je dat het er zijn?’ De realiteit bleek weer door hem door te dringen en hij klopte met zijn staart naast zich, als uitnodiging voor Nimble om te gaan liggen.

"Ik weet niet," Ja, hijzelf ook niet. Hij had ook niet de consertratie om al die dingen te gaan tellen, zijn gedachte waren makkelijk. "Ben je wel eens bij deze dingen naar binnen geweest?" Een van zijn oren schoot opzij, alsof hij twijfelde naar achteren te gaan of niet. Zoals altijd bleef zijn andere oor onaangeroerd op zijn plek. Het was en bleef een kleine tik van hem. Zijn groene blik stond verbaast en misschien zelfs wat beledigt onder zijn fronsende gelaat. ‘Nee, ik ben geen huiskat en hoef hun leven ook niet te kennen’ verwoed schudde hij zijn kop. Ja, de kater had een simpele soldaatsbrein. Dus niet te veel nadenken over de dingen die je niet aangingen. En het leven van die tweebeen watjes ging hem dus helemaal niet aan.

"Ik wil geen huiskat zijn. Ik hou van het clanleven en van de bossen, en ik hou van de smaak van écht vlees. Maar ik ben er wel benieuwd naar. Ik vraag me af hoe die katten zo kunnen leven, en hoe die twolegs met katten omgaan." De grijze kater keek haar vragend aan, zelf was zijn nieuwsgierigheid wat gedempt. Hij had een simpele manier van denken; iets gebeurde zo, het ging goed, waarom er nog over na denken? Zijn blik gleed naar de lichtjes. ‘Ik ben blij met Shadowclan, daar word het ‘s nachts nog donker.’ Hij klonk wat mokkend, alsof hij niet begreep waarom het licht was waneer het nacht was. Bij zijn eerste bezoek had hij er niet eens over na gedacht, het was gewoon mooi om te zien. "Dank je dat je me hier mee naartoe neemt," Acepaw lachte lichtjes. ‘De lichtjes zijn het mooist in de winter, dan neem ik je nog eens mee’ Het klonk niet als een vraag, eerder een bevestiging. ‘Maar we moeten gaan schoonheid, straks gaan ze ons missen’ Bijna zou je vergeten dat ze in twee verschillende clans zaten. Plagend gaf hij Nimble een lik over haar oor en klom klunzig terug naar beneden. Keek naar de rode kattin en liep samen terug, in het donker, naar de grenzen.