{Smoketears Death} I can't hold on

Sometimes things go wrong, you make mistakes and can't undo them. They'll make everyone think they hate you, can't forgive you, and you stand alone. Mistakes are there to learn about... but what you did weren't only mistakes, it were crimes... Most keep them for themselves, hide them... you were so honest to confess, to see what you've done. You did it, and it made you suffer.
What you did was wrong, but you didn't run away from it. Now it's time for you to stop suffering and start over again.

Hoestend kwam hij het kamp binnen. Mager, veel magerder dan hij was geweest voor het opbiechten. Zo waren zijn spieren weer te zien, maar gezonder was hij niet geworden. Warriors hadden hem niet meer in de warriors den gewild, dus had hij geslapen op de plek waar normaal gesproken gevangenen lagen. Verder was hij aan het jagen, doen wat goed was voor de clan, al was hij zelf niet sterk genoeg geweest. Enkele dagen waren voorbij gegaan, en hij was ook rap achteruit gegaan. Nu hoeste hij, en hij kon niet meer stoppen. Wanneer hij even stopte, gorgelde zijn adem. Hij kon niet meer en liet zich op zijn zij vallen terwijl hij in één kromp. Please, don't say it's my time! Hij opende zijn ogen en keek wanhopig naar de lucht. Niks, alleen maar grijs. Hij sloot ze weer. "Nog niet, gewoon nog niet..." Zijn staart sloeg meerdere keren op de grond terwijl hij zijn hoest onder controle probeerde te krijgen. Greencough, hij had Greencough gekregen. En het stopte niet, het werd erger, en nu kwam er ook bloed bij. "Het spijt me zo..." Zijn ogen traande terwijl hij enkele katten naar hem zag kijken, niet wetend wat ze moesten doen. Of ze uberhaupt iets moesten doen. Hij was tenslotte toch maar een gewelddadige moordenaar. Niets meer en niets minder, in hun ogen. Hij wist beter, hij was geen moordenaar, al had hij het wel gedaan, hij was geen misbruiker, al had hij ook dat gedaan. Hij kon niet meer...
Het hoesten stopte, zijn adem bleef grogelen, zijn ogen bleven gesloten en zijn staart stopte met zwaaien. Zijn poten maakte nog een paar krampachtige bewegingen, en zijn borstkas ging nog een paar keer op en neer. Maar ook dat stopte, en hij ademde niet meer. Thank you...
Smoketear was overleden, niet langer meer in leven.

OOC: Hele clan!

Smokedust

De poes had met grote ogen gekeken naar haar vader, die steeds erger begon te hoesten, en ze raakte in paniek, niet wetend wat te doen. Smokedust wist wat er aan zat te komen en sloot haar blauwe ogen. Ze hoorde nog een paar hoesten, waarna het ophield en ze wist wat er gebeurd was. Ze slaakte een trillerige zucht, waarna ze haar natte ogen opende en keek naar het lijk van haar vader. Ze liep naar het lichaam, en ging naast haar broer zitten. Ze ging dicht tegen de kater zitten, en sloot haar ogen. Al die tijd, was voor niks geweest. Die tijd van hopen toen hij in die coma lag. De tijd dat hij er weer bovenop kwam. Uiteindelijk begon ze zacht te snikken, hij was er altijd voor hun, en nu moest ze leren om zonder hem verder te gaan. Voor wie moest ze eigenlijk nog leven? Ze keek naast haar, haar familie... haar broer... Dat was voor wie ze zou moeten leven.

Leafbreeze

De poes had het gevoel dat er iets verkeerd ging vandaag, ze wist niet wat maar er zou wat gebeuren... Eenmaal in het kamp zag ze het dan ook, haar broer - die ze niet zo goed kende - was erg aan het hoesten, en niet lang daarna hield het helemaal op. Hij ademde niet meer, helemaal niks deed hij. Langzaam stapte ze naar twee van zijn kittens, die bij zijn lichaam stonden. "Het... spijt me voor jullie..." murmelde ze zachtjes, niet 100% wetend of ze wisten wat zij eigenlijk van hun waren. Leafbreeze richtte haar blik op de net gestorven kater, en murmelde tegen hem, "Jammer dat ik je nooit heb leren kennen broer, ik hoop dat ik je ooit in StarClan mag spreken..." Ze wist niet zeker of ze echt de avond met hem moest delen, ze was wel familie maar... Een band had ze niet echt met de kater, en wat zouden die kittens van hem wel niet van haar denken?

Smokekit groeide, werd groter, en behoorde nu gewoon bijna tot de grootste kittens, en dan niet alleen omdat hij bijna de leeftijd van een apprentice had, maar ook omdat hij gewoon een grote kater was. Hij leek heel veel op zijn vader. Smokekit sprong de nursery uit en keek om zich heen. Misschien kon hij het kamp weer uit sneaken om zich zelf even te trainen, waarom wachten als het nu ook al kan? Als het moons geleden ook al had gekund? Een luid gehoest liet hem stoppen, en hij zag zijn vader op de open plek van het kamp staan. Zijn ogen werden groot. Wat was er met hem? Hij zag er wel weer gespierder uit, zoals uit de verhalen, alleen... toch ook weer slechter. Hij had toch gezegd wat hij gedaan had? Nu was het toch weer goed? Maar hij hoeste, hoeste heel hard. Smokekit kroop tussen de menigte door om zijn vader te kunnen blijven zien. Ondertussen stond Bravesoul al bij hem. "P...pap?" Piepte hij nauwelijks hoorbaar. Smokekit piepte eigenlijk nooit meer, en had al een redelijk normaal miauwtje, maar in deze situatie kon hij niet anders dan piepen...
En toen was alles gestopt. Intussen stond zijn zus, Smokedust, ook al bij hun vader, en een onbekende poes... of... wacht... Ja toch, hij wist de naam. Leafbreeze. Zij stond er ook bij, en zei iets wat hem liet weten dat zij zijn tante was. Smokekit kwam zachtjes naar voren gelopen, zich totaal onzeker voelend. "Papa gaat weer beter worden toch..?" Kwam er onzeker uit, ergens wel wetend dat dit helemaal niet beter ging worden.

Er was commotie in het kamp. De stemmen van buiten haar den klonken bezorgd. Er klonk paniek door in die stemmen. Ondanks het feit dat er iets gaande was, wist ze zichzelf met moeite omhoog te krijgen. Nightstream sliep al dagen niet goed meer. Telkens weer werden haar nachten verstoord door nachtmerries. Nachtmerries die meer leken dan gewoon dromen, maar tegelijkertijd nooit van StarClan konden komen. Dit was een barre tijd en dus had ze haarzelf weinig rust gegund. Er waren altijd wel Clanleden die haar nodig hadden voor iets. Eens de zilveren poes door de opening van haar den stapte, verstijfde ze op haar plaats. Haar ijsblauwe ogen vielen op een groepje katten en een levenloze hoop vacht op de grond. Dankzij haar training wist ze zich snel uit haar staat van shock te schudden en overbrugde ze de afstand tussen haar en Smoketear met een paar grote sprongen. "Wat is er gebeurt?" haar stem klonk helder, ondanks het omdraaien van haar maag bij het zien van haar dode Clangenoot. Ze wist dichtbij genoeg te komen om de kater te kunnen inspecteren. Ze had genoeg van deze gevallen gezien om er snel achter te komen wat het was dat hem had doen sterven, maar de uitkomst stelde haar niet gerust. Greencough... Waarom is hij niet naar mij toe gekomen zodat ik hem kon behandelen? Als ik hier eerder was geweest dan.. Haar ijsblauwe ogen gleden naar zijn familieleden. Ze wist hoe het voelde, ze begreep hun pijn heel goed. "Het spijt me zo," mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen een specifiek iemand uit het groepje katten.

Het lichaam van de massieve kater lag levenloos op de grond. De spieren van zijn lichaam waren te zichtbaar, en er drupde wat bloed uit zijn mond. Nightstream stond naast hem en zat er een beetje verloren bij. Het was duidelijk, het was over, klaar en uit. Hij zou nooit meer zijn ogen open doen. Smokekit zat ook aan zijn zeide. Zijn vader zou nooit meer zijn eigen zoon zien opgroeien. Leafbreeze en Smokedust zaten er ook bij. Dawnstar was er inmiddels ook bij gekomen. ''We zullen je nooit vergeten Smoketear, en ondanks sommige dingen die je hebt gedaan, zullen we je respecteren voor de goede momenten.'' Zei ze. Ze knikte en stapte uit de kring. Dit voelde gewoon niet goed, ook al waren zijn daden onvergefelijk. Wolfgaze wist niet zo goed wat hij moest zeggen. ''Sterkte,'' Zei hij maar uiteindelijk. Hij verliet de kring en liet de familie en vrienden rouwen.