Time of Dying

De kleur voor haar ogen werd donkerder met de tijd, en na zich nog een keer omgedraaid te hebben in haar mosnest voelde ze zich wegzinken in een diepe slaap, welke toch niet zo heel diep bleek te zijn.

Verbaasd opende de donkerbruine poes haar amberkleurige ogen weer. Haar blik gleed over het gebied heen, ieder detail precies in zich opnemend. Waar was ze? En hoe was ze hier geraakt. Toen de kattin haar blik naar beneden liet zakken en toekeek hoe ze met haar voetjes de grond samen kneedde, begon een akelig gevoel in haar borstkas te branden. Dit voelde té echt aan om een doodnormale droom te zijn. Was ze in Starclan? Nee, dat kon niet. Ze herinnerde Starclan als een lichte, grenzeloos gebied. Waarom zou trouwens iemand zoals zij ooit in contact komen met hun overleden krijgers? Nee, die eer zou ze nooit krijgen. Toen ze een kat op haar zag afkomen nam ze een stapje achteruit en vernauwde ze lichtjes haar ogen. "Wie ben jij? En waar ben ik?" Vroeg ze luidop.

Blauwe ogen leken bijna op te lichten terwijl de zwart/witte kater een geamuseerde snor liet horen. Hij vermaakte zich hier wel, toekijkend hoe elke Dark Forest kat een kat uitzocht om te trainen. Misschien moest hij zelf ook maar eens op zoek gaan, maar tot nu toe was er nog niemand binnen pootbereik geweest die hem waardig leek.
Wolfhowl keek om toen hij opeens een stem van achter hem hoorde komen. Een rode kattin was verschenen en begon direct vragen te stellen, zoals bijna elke kat dat deed. De massieve kater kwam overeind, snauwde de kat weg die op de apprentice wilde aflopen en nam zijn plek in. "Ik ben Wolfhowl," miauwde hij kalm, terwijl zijn blauwe ogen over haar heen gleden en zijn mondhoeken omhoog krulde. Ja, zij voldeed aan zijn eisen. "En het maakt niet uit waar je bent, het is goed dát je hier bent," sprak hij, iets wat in raadsels. "Je bent welkom hier, Brokenpaw," vervolgde hij zijn reeks van woorden daarna. Wolfhowl ging zitten, sloeg zijn pluizige staart over zijn poten heen en liet zijn blik nogmaals over de poes heen glijden.

I've been ignoring this big lump in my throat
I shouldn't be crying, tears were for the weaker days
I'm stronger now or so I say
But something's missing

Haar donker amberkleurige ogen vingen het gestalte van een massieve kater, welke op haar kwam afgelopen. Verstijfd bleef de poes staan waar ze stond, haar blik gefixeerd op de onbekende krijger die haar zonder ook maar een begroeting gewoon aansprak. "Ik ben Wolfhowl," Miauwde hij kalm, waarop Brokenpaw knikte. Zo dus? Waarom ontmoette ze hem? Was hij van Starclan dan? Allerlei vragen spookten rond in haar hoofd maar telkens als ze haar mond probeerde te openen, legden de kille ogen van de zwart witte kater haar het zwijgen op. "En het maakt niet uit waar je bent, het is goed dát je hier bent," Sprak hij, in raadsel, waardoor de poes alleen maar geïrriteerder, en bovenal nieuwsgieriger werd. "Je bent welkom hier, Brokenpaw," Lichtjes verbaasd door de woorden gingen haar ogen in een vernauwde vorm staan, waardoor ze hem door gespleten ogen aankeek. "Hoezo ben ik hier welkom? Hoe kan ik ergens welkom zijn als ik er nog nooit eerder ben geweest?" Vroeg ze met een kleine snauw in haar stem, terwijl ze weigerde te gaan zitten en hem slechts zenuwachtig bleef aankijken.

I found the one he changed my life
But was it me that changed
And he just happened to come at the right time