{Mazelock} Weeping Willow's

Zijn slanke Windclanbouw maakte dat Skymask gemakkelijk zich door de schaarse begroeiing kon voortbewegen. Zijn blauwe ogen gloeiden lichtjes op in het halfduister. Hij wist exact waarnaar hij zocht. Een gewillig slachtoffer om mee te kunnen trainen. Een lichte glimlach speelde op zijn lippen en eventjes liet hij zijn tong glijden over het begin van zijn snorharen. Het slachtoffer zou vanzelf wel komen. En ja hoor, door de struiken heen kon hij het figuur van een warrior al zien, een Riverclan kat zo te ruiken. Hij zette een kalme grijns op en stapte door het struikgewas heen. "Goedenavond, met wie heb ik het genoegen?" Miauwde de kater.

Duisternis... Dat was het eerste wat ze zag toen ze haar ogen opende. Even moesten haar ijsblauwe ogen wennen aan het gedempte licht. Al snel werd alles duidelijk, een soort bos. De kattin keek even van links naar rechts, haar ogen gloeiden verraderlijk. Hier in haar dromen moest ze zich niet voordoen als miss goedzak. Het scheelde haar echt niks dat Rain dood was. Het was dat mormels schuld dat haar moeder dood was.... Ah ja, ze ging toch uiteindelijk dood eindigen. Niemand, maar dan ook niemand zou haar nog pijn doen. De riverclanner snoof even en keek even naar rechts, waar gloeiende ogen door het struikgewas heen te zien waren. Al snel kwam een kat tevoorschijn. Slank, een Windclanner. "Goedenavond, met wie heb ik het genoegen?" De kattin kneep haar ogen tot fijne spleetjes en schatte even de kater in. "Mazelock," zei ze op een ijzige toon. "En wie mag jij wezen?" Zei ze op een ijzige toon weer. Ze wist wel degelijk dat ze sliep, ze luisterde enkel nog naar haar eigen geweten sinds... Die dag. Haar blik strak en ijzig, klaar om alles op te vangen.

" So baby tell me, did you miss me? "