Stupid mouse

De kater lachte om haar reactie, en keek toen gespeeld onzeker naar zijn gespierde buik. "Kom op, zo dik ben ik toch niet?" Plagerig keek hij weer op naar de poes, en gaf haar een vriendschappelijk duwtje. Dat was Tall, simpele problemen die hij zelf kon oplossen, snel vergeten en vergeven bij wie dan ook. Iets grotere problemen betrok hij anderen gewoon niet bij, dat hield alles simpeler.

Hij grinnikte, en keek 'beledigd' naar de poes. Nou zeg, wat aardig om te zeggen. Hij vergat het voorval echter meteen toen ze voorstelde om het nu om te keren. Meteen zette hij zich af, en drukte de poes plat neer. "Hebbes," Lachte hij, waarna hij weer van haar afstapte, "Kidding, ik geef je een voorsprong," Galant deed hij een stap opzij, en grijnsde nog steeds. Hier was hij goed in, dit kon hij wel.

Tall knikte beleefd toen ze hem zei dat hij zich er maar beter aan hield, en begon toen hard af te tellen van vijf zodra de poes uit zicht verdwenen was. Zodra de nul bereikt was rende hij erachteraan, en volgde de geur van de poes. Hij was op jacht, maar zou voorzichtig zijn. Hier moest het konijntje het wel overleven.

Hij volgde de poes niet al te hard, dat zou namelijk niet eerlijk zijn. Hij bleef rustig, maar liep toch in, een grijns verscheen, en steeds sneller bewogen zijn poten. Uiteindelijk rende de kater naast haar, en knikte naar de poes. "Hallo Madame," Was alles wat hij zei, en bleef rennen. Even de zorgen wegrennen, dat voelde prima.

Hij bleef achter de poes aanrennen, ook toen ze een bocht maakte, en grinnikte soms even zacht. Best grappig, hij zat achter een poes aan, en dat terwijl het op dit moment niet meende wat anderen vaak dachten dat het meende. Tall schudde zijn hoofd, hij wilde de poes te pakken krijgen, en zichzelf verwarren met lastig nadenken hielp dan niet.

Geen gehijg kwam uit zijn mond, hij rende dit stuk, en dan nog langer, elke dag, het was niets nieuws onder de zon. Maar zin om haar te vangen had de kater nog niet, het was ergens wel rustgevend, dat geren. Simpel en zonder een duidelijk doel. Zometeen zou hij haar wel vangen, nu nog niet, nu zou hij de poes nog even in spanning laten rennen. Met die gedachte dook hij plots de bosjes in, en volgde haar stilletjes op geur, dit maakte het spannender.

Hij moest zijn lachen inhouden, de kater rende inmiddels naast haar, en kon haar wel zien, maar zij hem niet. Hij versnelde, en dook een stuk verderop het pad weer op, hij had haar in de val, ze rende namelijk recht op hem af. "Hebbes?" Mauwde hij, en grinnikte nu wel, waarna hij hard naar haar toe begon te rennen, van voren.

Hij rende harder en harder, en kon dan eindelijk de sprong maken die er nodig was om de kat te onderscheppen, hij landde voor haar op de grond, en bereidde zich voor op de klap die zeker weten komen ging. Hij had haar nu wel. Toch?

Tall werd omver gerend en grinnikte, toen sprong hij op de poes en pinde haar tegen de grond. "Hahaa!" Riep hij triomfantelijk uit, "Nu heb ik je wel," Met die woorden stapte hij weer voorzichtig van haar af, en hielp de poes galant overeind, "Je bent wel snel,"

Tall glimlachte om de woorden die de poes zei, en knikte. "Dan zal ik blijven trainen tot ik erbij neerval," Begon hij, "Zodat ik je kan blijven pakken," Hij wist ook wel dat de kleinere poes hoogstwaarschijnlijk sneller zou worden, maar hij zou het nooit zomaar opgeven. Dat deed hij nu eenmaal niet.