The worst feeling in the world

Ace liep rustig tussen de hoogrijkende bomen. Ze leken op te gaan in het blauw van de lucht. Het was een mooi zicht maar de kater liet zich er niet door afleiden. Hij was gaan jagen, zoals altijd eigenlijk. De kater vulde zijn dagen met jagen of trainen. En natuurlijk andere het leven zuur maken. Dat laatste was een soort bijbaantje, alleen wanneer hij iemand niet mocht of als de ander hem irriteerde. Anders was hij best oké om mee om te gaan. Bij zijn vrienden was hij iemand die wel wat grappen wou maken van tijd tot tijd en bij kittens was hij gewoon vriendelijk en zorgzaam. Hij kon er niets aan veranderen, zo was hij eenmaal. Een vogel vloog naast hem op en de grijze kater hief zijn kop. Hmm, hij moest eens opletten. Zo sloeg hij af van de gebruikelijke route en baande zich een weg door een hoop varens. Aan de andere kant viel een geur hem in de rede. Running, reageerde zijn hersenen meteen. Zo sociaal dat hij was liep hij zijn neus achterna tot hij de zwart-witte apprentice zag zitten. ‘Hey Running’ begroette hij haar. Ze zag er niet goed uit, misschien werd ze ziek? Nee, waarschijnlijk wat anders. ‘Is er iets?’ Vroeg hij maar, zo recht door zee dat hij was. Ook was het van zijn gezicht af te lezen dat hij het niet doorhad dat iemand dit misschien voor zichzelf zou willen houden.

Ace kreeg een licht gevoel van onbehagen toen Running het oogcontact verbrak en haar oortjes liet hangen. Hij had weer wat verknalt, wie vraagt nu ook zo iets? Straks mocht ze hem niet meer en hij dacht net dat ze wat minder verlegen werd bij hem in de buurt. De kater kneedde zichtbaar nerveus de grond onder zijn poten. "Nee, alles is goed." Goed, Ace was niet de slimste maar zelfs dit was dus wat te duidelijk voor hem. ‘Je kan me alles vertellen hé?’ vroeg hij toen maar. Dit beviel hem niet,zelf zei hij altijd alles en daardoor begreep hij niet als een ander zijn gevoelens oppropte. Dat was toch onredelijk? Met een frons op zijn gelaat ging hij bij haar zitten en tikte met zijn staart tegen het pelsje van de ander. Eigenlijk was hij niet het typ dat goed om wist te gaan met de problemen van de ander. Maar je moest toch wat over hebben voor een ander of niet soms?

Running had het blijkbaar moeilijk, en deze overvloed aan emoties in de lucht maakte hem nerveus. Dit kon hij niet goed, hij had emotie-asma. Een heel simpel fenomeen, als er emoties aan de pas kwamen kreeg hij nauwelijks lucht en werd het hem benauwt. Maar goed, je moest was stikken overhebben zodat een ander kon ademen. "Ik.." Zijn groene blik stond bemoedigend. Kom aan, komt wel goed. "Ik ben boos geworden op Tall en.. hij.. ik ben bang dat hij nu iets raars gaat doen." En haar blauwe kijkers waren al weg. Stiekem vond hij dat wel irritant, was hij nou echt zo erg? Kon hij niet aangekeken worden? Ach, hij moest eerst haar helpen. ‘Rustig maar’ begon hij troostend en rustig, alsof hij haar probleem wel kon begrijpen. Tall was dus weer eens het probleem, nou, dan zou hij het even recht zetten voor casanova. Oké, dit was eerder familie probleem. ‘Tall en ik zijn goede vrienden en hij doet heel normaal’ Goede vrienden, nou, misschien wat overdreven, eerder enige mannelijke vriend. Hehe. ‘Maar ik zal een oogje op hem houden voor je’ Hij grijnsde zachtjes en duwde zijn snuit even in haar vacht om haar op te laten kijken. Kom aan Running, maak je geen zorgen leek zijn houding te zeggen.

"Eh.. dankjewel Acepaw." Hoorde de kater uit Running komen. Hij bewoog zijn oor wat, niet gehumeurd naar achter maar wat tevreden opzij. "Echt heel erg, ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven als hij zichzelf iets aandoet." Ze voelde haar kopje op zijn schouder en legde kort zijn eigen kop erop, lag eigenlijk best goed. ‘Dat doet hij heus niet, Tall is een slimme gast’ sprak hij met een warme stem. Deze gaf hij meestal alleen bij kittens of andere die hij heel erg mocht, al bleef het vaak enkel bij kittens. "Dus.. gaan we die verloren jachtafspraak nog inhalen?" Ook zijn humeur klaarde op. Vaarwel asma. Hij gaf een grijns. ‘Ja, die heb je me nog tegoed’ Net toen de kater zich op wou hijsen zag hij zijn vriend. Of ja, hij kende het gestalte van een vriend, de naam die hem tebinnen schoot was de naam van een vriend. Maar die blik, was niet de blik van zijn vriend. "Hey Ace," De kater voelde de spanning maar deerde zich er niet te veel aan. Hij leefde erin. Bij zijn vrienden, zijn vroegere familie, het was voor hem zo normaal als zuurstof. "Ik heb Snowy gesproken," Geen beweging aan zijn kant, geen ontkenningen of wat dan ook. Enkel ging zijn eerst goed gehumeurde oor weer in zijn normale positie. Kende Rat zijn vriend? Oké, Tall was de casanova van de twee. Echter zag hij het probleem niet in zijn acties. Opvoeding was bij hem nooit een punt geweest. Zijn vader was gestorven bij zijn geboorte door zichzelf op te offeren aan een adder. Moederlief was meer bezig met rouwen voordat ze stierf. En toen? Hij was de zoveelste wees, de zoveelste zonder ouders en hij had zich nooit anders gedragen. Enkel was de opvoeding nooit geweest, nooit een zeggen van wat goed en wat slecht is. Het enige wat hij kende was dat je je eigen problemen moest oplossen. En hij had problemen met Snowy, dus wou hij ze oplossen om zijn manier. "Iets te zeggen?" Zijn blik stond dus ook vragend, oprecht onwetend. Waar wou Tall naar toe? ‘Ik en Running gingen net jagen, verder weet ik niet wat er is’ Gelijk fronste hij, wetend dat hij het verkeerd zei maar moest even door zijn woorden komen. ‘Nee, begrijp me niet verkeerd. Ik weet wat er is maar ik snap het niet’ Hij snapte het niet. O Starclans sake, hij snapte het zo vaak niet. Maar van alle katten op de wereld, van al zijn onvermogen snapte hij het nu niet. De blik van zijn vriend snapte hij niet.

De kater voelde Running tegen zich aan en bewoog zijn staart lichtjes om haar heen, niet opvallend genoeg voor Tall om te zien maar genoeg voor Running om te voelen. Wat was er mis met Tall, vroeg hij zichzelf keer op keer af. Zo kende hij de grappenmaker en casanova niet. De ander kwam op hem af, stond voor hem. Hij bleef rustig hoewel zijn hart wild klopte. Was het niet te horen? Kon Running het voelen? Nee, vast niet. Hij zou zijn lessen volgen. Bij woede van een ander altijd kalm blijven, dan heb jij de voorhand. Eigenlijk wou hij zijn kop schudde, de gedachte weghalen. Waarom zag hij Tall als een vijand? Hij maakte vast een grapje, vast. Wat kon er anders zijn? Zelfs met het verstand dat de kater bezat wist hij heel goed dat dit geen grapje was, en hij ging zo ook niet reageren. "Haar bedreigen? I don't care, maar het feit dat ik je nu zie met mijn zusje, dat.." Wat? Die eerste zin interesseerde hem geen moer. Maar dat tweede? Hij maakte eens een vriend. Was dat nou zo erg? Had hij eens iemand gevonden waarmee hij op kon schieten? "Dat is niet iets wat ik kan laten gaan," Hoewel de kater er niks van liet zien had hij moeite zijn adem en hartslag rustig te houden. Zijn blik stond eerst verwart en verbaast, dat dreigde over te gaan op een woedende vlam maar ebte weg. Het liet enkel een onleesbare afstandelijkheid achter. Zijn oor had ondertussen zijn weg naar achteren gevonden. Zo gunde hij zich even een paar seconden, wat tijd om te ademen en de zinnen na te gaan. ‘Wat doe ik dan?’ vroeg hij helder en koud als stemming. Zijn staart krulde wat verder om Running heen, alsof hij het moeilijk had haar in bescherming te nemen of zich los van haar aanwezigheid te maken. ‘Ik zit hier, ook voordat jij kwam. Gewoon pratend met een vriend.’ Was de kattin zijn vriend? Ja, ja, voor zijn pak wel. ‘Toen kwamen op het punt dat we nog eens zouden gaan jagen en dat waren we ook vanplan.’ Hij ging zijn zinnen na, denkend. Nee, nee, er was niks fouts of verkeerds. Zijn gedachte prak hij uit. ‘Wat is er fout aan? Wat deert jou zo?’ Weer slikte hij zijn woede weg, probeerde de woorden van Silentstep vast te houden. ‘Wat kan jij niet laten gaan?’ De kater blies uit, liet zijn woede gaan en hoopte dat het niet uitdraaide tot een gevecht. Niet omdat hij niet kon vechten of omdat hij bang was te verliezen, nee, omdat hij zijn vriend niet wou verliezen
zonder te weten waarvoor.

Zijn hart raasde in zijn keel, hij wist het niet meer, hij snapte het niet meer. Dit verstikte hem, zijn hoofd bonkte mee op het ritme van zijn hart. Hij voelde zich week, zwak, verscheurt. "Oke, dat wilde ik duidelijk hebben," Het was een vreemde taal voor hem, de kater had zijn ogen gesloten. Zijn naam klonk even. Toch opende hij zijn ogen niet, als een kitten wou hij even geloven dat alles weg zou zijn als hij ze weer opende. "Misschien kunnen we beter weggaan?" Hij keek in de ogen van Running. Langzaam knikte hij, zijn woede ebde weg en hij voelde zich moe, zwak en leeg. Vooral leeg. Dit deed zijn emotie-asma niet goed. "Dan hebben we allemaal rust en kunnen we keuzes nog eens overdenken." Weer knikte hij en keek naar Tall. Zijn blik smeekte Running om even te wachten. Zo stond de kater op, liep naar het gestalten van zijn vriend, oud-vriend, hij wist het niet. En met een simpel gebaar duwde hij zijn kop in diens pels, wetend dat vocht uit zijn ogen ontsnapte van wanhoop en verdwenen agressie. ‘Tall, ik wil mijn vriend niet verliezen’ echte tranen vulde zich erbij. ‘Wat heb ik dan nog? Wie zoekt dan mee naar verdwaalde grenzen of gaat Kampvuur een bericht brengen?’ Wat harder duwde hij zijn kop. ‘Waarom?’ Zo keek hij op, zijn verdriet zichtbaar in zijn helder groene ogen. Hij draaide zich om naar Running, duwde kort zijn kopje tegen haar schouder en fluisterde schel; ‘Kom je Running? Of blijf je hier? Je blijft altijd mijn vriend, als je dat maar weet.’ het laatste vulde hij aan, te voorkomen dat hij ook geen Running verloor. Dit was zo moeilijk. Zo veel. Wat happerig hapte hij naar adem en slikte zijn verdriet, tevergeefs, in.