How do you look like? {Open}

Af en toe struikelend over haar eigen poten bleef ze zoeken. Ze wist dat hier iemand in de buurt was. Het was wel een bekende, ze had de geur vaker geroken, enkel was hij er waarschijnlijk enkel geweest als ze sliep. Ze liep door, maar dit keer struikelde ze helemaal en viel ze op de grond. Ze pufte even en hief haar kopje op, enkel ging er toen een stekende pijn door haar staartje heen, en een harde, klagende piep verliet haar bek. En als of dat niet genoeg was viel er een hele lading mos over haar heen. En niet een beetje ook. Roughkit probeerde zich een weg er door heen te graven, enkel lukte dat niet. De kater vond haar al snel. Wat hij daar net nog gezegd had, had ze niet meer gehoord. Ze wist zich zelf ook wat te bevrijden, en zo stak haar kopje uit het mos, haar ogen nog steeds dicht en haar bekje vol mos. "Waarom deed je da?" Piepte ze vragend, mos uit spugend.

"Je kan praten!" Was wat de kater geschrokken zei, terwijl hij naar achteren tuimelde. Dat klopt, Roughkit ontwikkelde zijn spraak snel. Enkel waren haar woorden niet duidelijk, en kwam het er hoog, pieperig, en slissend uit, waardoor je soms wel eens kon vragen of ze het herhalen wou. Tevens kon ze de ander ook wel eens snel niet begrijpen, en zette ze haar kopje dan scheef neer. Dit begreep ze dan dus overduidelijk wél. "Ikke niet Mousedung!" Piepte ze als of ze beledigd was dat hij zo verbaasd was, en het woordje; Mousedung werd meet uitgesproken als 'Mousefung'. Wel voelde ze zich gevleid dat hij onder de indruk was. Maar haar andere zusjes hadden toch ook al woordjes ontwikkeld? "Ik schrok van je, en wilde je niet raken, maar toen liet ik het per ongeluk vallen." Roughkit lachte pieperig. "Jij klunzug!" En ze kroop door het mos heen er uit. Niet geheel tactisch, want intussen lag het dus al verspreid door de hele nursery.

Ze hoorde de kater wel lachen, maar waarom lachte hij dan? Wat was er nou zo grappig? "Het spijt me zeer madame," miauwde de oudere apprentice. Ze zette haar kopje niet begrijpend scheef en liet de woorden even bezinken. Het spijt me begreep ze wel, dus waarschijnlijk bood hij gewoon zijn excuses aan. "Jeeft nie," piepte ze een tikkeltje ééntonig, bedoeld als 'geeft niet'. "Om het goed te maken, wilt u mij helpen de nursery schoon te maken?" Nu keek Roughkit de kater schuin aan, wat bedoelde hij nou?

Het non-verbaal vragen naar uitleg over wat de kater zojuist gezegd had, werd al snel duidelijk gemaakt voor haar. "De nursery," begon de kater op rustige en een niet al te snelle toon. Nee, als de kater het nou ook nog eens ratelend ging uitleggen zou het niet veel opschieten. Dat was dus niet het geval, nee, alles rustig aan. "Is waar jij woont, en waar we nu zijn, het schoonmaken daarvan betekend," ging de kater verder. "Dat we het oude mos eruit halen, en er nieuw mos indoen, snap je dat?" Maakte de kater zijn uitleg af met aan het einde een vraag. "Ja," miauwde ze pieperig en kortaf. "Dom," reageerde ze lekker brutaal. Ja, uit al deze kleine dingetjes kon je al merken wat haar karakter was. Één van haar eigenschappen was dus lekker brutaal. "Jíj doen, niet ikke," piepte ze terwijl ze naar een nest toe kroop, daar in klom en de kater brutaal aan keek, met oogjes dicht natuurlijk. Waarschijnlijk zag het er wel best komisch uit. "Jou... naam?" Vroeg ze op langzame toon waar je op uit kon maken dat ze de zin zo goed mogelijk neer wou zetten. Tevergeefs.

"Oke, dan doe ik het wel alleen madame," miauwde de kater. Haar lipjes vormde zich tot een vermaakte glimlach, terwijl ze luisterde naar zijn pootstappen. Ze bleef zitten waar ze zat terwijl ze zag hoe de kater op haar af kwam lopen. "Mwag wik wer ewven bwij?" Roughkit hield niet begrijpend haar kopje scheef en bleef zo wezenloos zitten. Toen bedacht ze zich iets. Hij had haar vraag naar zijn naam nog niet beantwoord. "Wa jou naam?" Vroeg ze toen, lekker blijvend waar ze zat.

In je kitten periode leerde je voornamelijk je zintuigen en je clan kennen, in je apprentice periode maakte jij je klaar voor je warriorschap, en als warrior deed je er alles aan om je clan in orde te houden. Zo ging het clan leven, en dan natuurlijk met het leven er doorheen. "Tallpaw, aangenaam," dit was de eerste kat die ze leerde kennen bij naam! "Jij aplentiece?" Vroeg ze vervolgens, lekker zittend waar ze zat, geen haartje veroerend. "Wat is jouw naam?" Vroeg Tallpaw toen. "Wougfkit," miauwde ze met geheven kopje. Oftewel, Roughkit, maar dat kon iedere kat bedenken. "Watte jij leren?" Vroeg ze toen. Ze wou wel weten wat je allemaal leerde wanneer je apprentice werd!

Tallpaw was dus al een apprentice. Ze vroeg zich af hoe de kater er uit zag. Ze wou zo graag haar ogen openen! Vervolgens kreeg ze een compliment op haar naam, en Roughkit zette een glimlachje op. Super schattig natuurlijk. "Nou Roughkit, ik leer hoe ik de clan moet helpen en verzorgen," vertelde Tallpaw toen. "Wauw!" Piepte ze verwonderd. "Da ikke ook wil!" Grijnsde ze piepend. "Dus ik wilde vragen of je alsjeblieeeeft mij wil helpen," miauwde Tallpaw smekend. Roughkit zweeg even. "Ik probeer..." stemde ze uiteindelijk in om tóch te helpen. "Jij vertel wat doen?" Vroeg ze toen, haar neusje in zijn richting stekend, zodat het leek als of ze hem aan keek.

"Dat is erg aardig van je," op de een of andere manier wou ze die woorden nog niet horen. "Ik zal het je zeggen ja, nu moeten we bijvoorbeeld eerst het nest waar jij op staat," vertelde Tallpaw. Roughkit gaapte. "Uit elkaar halen, niet alles, alleen het mos bovenop, snap je?" Roughkit zei niks. Haar kopje hing een beetje, en nog een gaap verliet haar bek. Langzaam stond de kitten op, en strompelde ze in de richting van haar moeders nest. Dat vond ze moeilijk te vinden, het ging ook niet geheel makkelijk. Misschien werd ze er zelfs bij geholpen. Het maakte niet uit. Ze kwam in het nestje terecht, en kroop tegen haar moeder aan. Ze legde haar kopje neer, en viel in slaap.

OOC: Topic uit~