XX Never

Senji zat in elkaar gedoken onder een grote struik, zijn groene ogen glommen in het maanlicht terwijl hij keek naar een grote spreeuw die op de grond zat. Ze pikte ongeduldig op de dorre grond opzoek naar waarschijnlijk eten. Senji was ook opzoek naar eten, helaas zou de spreeuw na vandaag geen zaadjes meer verorberen. Hij haalde diep adem, zakte door zijn poten en spande zijn spieren aan. In een flits had hij het beestje tussen zijn kaken die luid begon te krijsen. Het duurde echter even voor Senji hem doodbeet. Hij hield het vast terwijl hij het bloed op zijn tong begon te proeven. Zijn ogen gingen dicht, genietend van het bloed. Eten was een ding waar hij onvoorwaardelijk van kon genieten. Het was enorm schaars geweest toen de sneeuw het land had gesierd. Bij elk maaltje dat hij nu kon verorberen genoot hij er zo veel van als maar kon. Uiteindelijk beet hij het diertje dood omdat het gekrijs hem begon te storen. Zijn oor draaide naar links toen hij wat hoorde en hij draaide zich om. Een witte, kleine kitten kwam uit de struiken gestrompeld met een vacht die vies was van de modder. Senji voelde een vonk zijn hart in springen, eentje die hij al lang niet had gevoeld. Hij wist wat hij ging doen. Hij legde de spreeuw neer en haalde diep adem. "Gegroet, machtige kitten" Miauwde hij met zijn diepe stem op een plechtige toon. "Wat doe jij hier, helemaal alleen?" Vroeg hij zonder enige goede bedoelingen. Zijn stem hield hij wel vriendelijk terwijl zijn mondhoeken zich op krulde en zijn bebloede tanden begonnen te blinken. Dit zou een mooie oefening worden als Dogdance ooit kleine mormels voortbracht met die vlooienzak Silverfang.

Senji krulde zijn staart omhoog en bewoog hem haast hypnotiserend heen en weer. De kitten draaide zich vliegensvlug om en wilde meteen weggaan. Hij beende met grote passen naar hem toe en zette zijn poot op de staart van de kitten zodat hij niet verder kon lopen. "Ho ho, wacht eens even, waar denk jij heen te gaan?" Vroeg hij op een toon die heel bezorgd klonk. Hij keek om zich heen en zuchtte heel diep. "Ik zou een vreselijke vriend zijn als ik je nu niet thuis bracht, nietwaar?" Bekende Senji met een berouwvolle stem. Misschien kon hij hem op de grens ombrengen en laten liggen. Geur er aan afzetten en hopen dat de kitten werd opgemerkt voor er te veel aan zijn dode lichaam was geplukt door kraaien.

De Bengaal keek vol genoegen toe hoe de kitten zich omdraaide, tranen stonden hem het nader. Dit was té gemakkelijk. En té leuk! Een jacht!? Soepel kwam hij in beweging terwijl hij zijn best deed zo ver mogelijk achter hem te blijven. Toen de kitten tot stilstand kwam sloop Senji heel behoedzaam zijn kant op. Hij ontblootte zijn tanden en grijnsde breed. "Smeek" Zei hij giftig. "Begin maar met smeken" Zijn ogen glommen vol ingehouden, boosaardig plezier, tanden ontbloot in een krankzinnige grijns. Zijn staart ging heen en weer, wachtend om toe te slaan als een jager en zijn prooi. "en dan zal ik er voor zorgen dat je veilig bent" Beloofde hij eerlijk en zijn grijns verstomde en maakte plaats voor een oprechte blik.

- Wacht, hoe oud is hij nu en waar zijn we? Van het bos in een steegje..?