Never alone {Thrushdive}

Warmte dat langzaam verdween naast zijn lichaam had hem gewekt. Bij het zien van een lege nest naast hem had hem uit zijn nest gedreven. Waarom was Snowynight al zo vroeg weg? Was er iets? Hij kroop de warriors den uit en achtervolgde het spoor van Snowynight. Na een poosje trof hij de witte kattin uit. "Hé, dear, jij bent al vroeg wakker," miauwde Thrushdive, met een duidelijke nieuwsgierige ondertoon.

"Ach ja.. de morgenstond heeft goud in de mond, niet?" reageerde Snowynight op haar gebruikelijke zachte toon. Thrushdive glimlachte, "daar heb je gelijk in," antwoordde Thrushdive. Hij liep naar haar toe en gaf haar een tedere lik langs haar wang. "Verder een beetje een goede nacht gehad?" Vroeg Thrushdive. Hij wou er gewoon zeker van zijn of het wel goed ging met zijn geliefde. Snowynight was zijn partner, en hij wou niet dat er iets met haar aan de hand was, want ergens betwijfelde hij of zij hem wel alles zou vertellen als er iets was. Ergens vroeg hij zich ook af of ze wel af wist van de gebeurtenis tussen hem en Fawnstep, waar zijn jongere broer, Shadewolf bij was gekomen.

Thrushdive snorde bij het terug krijgen van een kopje van Snowynight. Vervolgens vroeg Thrushdive of Snowynight verder wel een goede nacht had gehad. Hij wist dat ze niet altijd goed sliep, de reden daar achter wist hij daar in tegen niet altijd. "Goed.. genoeg?" Antwoordde Snowynight onschuldig. Thrushdive glimlachte. “Dat weet jij het beste, dear,” miauwde hij. Hij streek met zijn staart over haar rug. “Je weet dat ik me alleen maar meer zorgen ga maken als jij niet verteld wat er is…” miauwde hij waarna hij op keek om haar aan te kunnen kijken.

"Je gaat het echt niet loslaten, of wel?" Thrushdive zette een onschuldige glimlach op en deed zijn oren ietsjes naar achteren. "Je weet dat controle iets heel groots bij mij is, hé? Loslaten, daar ben ik niet goed in," miauwde hij met een speels tikje tegen haar zij aan. "Maar voor deze keer zal ik het doen," miauwde hij met een speels bijtje naar haar oor toe terwijl hij zijn poten om haar nek heen klemde.

"Voor altijd," grinnikte hij, waarna Snowynight zich liet omvallen, met zijn poten om haar heen, waardoor Thrushdive automatisch ook al op de grond viel. Hij keek naar Snowynight en had weer de neiging om te vragen naar wat de reden was dat ze een niet zo'n goede nacht had gehad, al noemde zij het goed genoeg. Hij ging weer recht op zitten, geluid in de struiken niet ver van hem trok zijn aandacht.

Bij geritsel uit de struiken keek hij meteen op, hopend dat het een prooi was. Maar een prooi zou zich zelf nooit vrijwillig laten zien, een kat wel. En het was ook een kat, een Bloodclan kat. De kater kwam aanlopen als of hij één van hen was, maar Thrushdive wist wel beter, en Snowynight, die achter hem was gaan staan, ook. Thrushdive ging ook recht op staan en keek de kater kil en waarschuwend aan. Nu was het niet gewoon een indringer die hij weg wou jagen en de clan die hij wou beschermen, maar zijn partner ook. “Gezellig hier is het niet?” Thrushdive zwaaide geërgerd met zijn staart. "Wat doe jij hier op Shadowclan gebied," vroeg Snowynight vervolgens. Thrushdive keek de kater enkel dreigend en waarschuwend aan, hij moest hier een goede reden voor hebben, anders kon 'i oprotten.

Zijn blik brandde op de Bloodclan kater, zolang hij met zijn klauwen van Snowynight afblijf kon hij het nog enigszins vriendelijk oplossen, anders niet. En dan was natuurlijk de vraag, wat was zijn definitie van vriendelijk oplossen? Snowynight vroeg aan de kater wat hij op Shadowclan gebied deed, en Thrushdive hief zijn kop om te laten zien dat hij dat ook wel eens weten wou. “Praten,” was zijn antwoord. “Met jullie om specifiek te zijn,” vervolgde hij. "Waarom.." miauwde Snowynight, wantrouwen duidelijk in haar stem te vinden. Thrushdive versmalde zijn ogen. Thrushdive deed een stap in de richting van de Bloodclan kat. "Oké, hier heb ik geen zin in," miauwde hij de kater recht aan kijkend. Hij hief zijn staart en zijn kin, "het lijkt mij beter als jij nú maakt dat je Shadowclan gebied verlaat," bromde hij met een lichtelijke dominante houding.

“Okay,” had de Bloodclan kater geantwoord. Thrushdive verwachtte dat hij nu ook weg zou gaan, maar in plaats daarvan keek de kater hem aan, wat bij hem over kwam als uitdagen. Tevens veroerde de kater geen vin. Voor Thrushdive werd het nu lastig, zijn zelfbeheersing was over het algemeen al niet hoog, hij belandde daarom ook vaak snel in gevechten, dat was wel bekend over de meeste Shadowclanners. "Ga dan, of weet je niet hoe dat moet..." hij beet zijn zin af. Anders zou ik je wel willen helpen, had hij met liefde er nog achteraan willen zeggen. Deed hij het wel niet met woorden, deed zijn blik het wel. Hij vermande zich en bleef met gespannen spieren staan waar hij stond, al begon dit aardig op zijn zenuwen te werken.