They see me patrolling, they hating [+Otterflight]

Al voor de tweede keer in een halve maan moest Glacierfall op patrouille naar de Shadowclan. Zijn oren lagen plat naar achteren en zijn staart zwiepte heftig heen en weer. De gespierde kater kreeg de kriebels bij hun starende ogen, magere lichamen en scherpe geur. Het feit dat hun territorium in feite één grote afvalberg was maakte dat niet veel beter. Hij hief zijn poot op om de grens opnieuw te markeren. Vanwege de harde winter was de prooi schaars en dus had Dawnstar meer patrouilles ingevoerd, Riverclan prooi bleef in Riverclangebied. Zo hoort het, dacht Glacier plichtsgetrouw. Hij mocht dan geen volbloed zijn, maar hij was en bleef trouw aan de clan waarin hij was opgegroeid. Nadat de Warrior opnieuw duidelijk had gemaakt waar de grens lag zette hij er, nog steeds op zijn hoede, de pas in.

Plots ging het allemaal snel. Een opvallende figuur stormde zijn gezichtsveld binnen en voor Glacierfall kon reageren was ze de kat al bij hem. Een uitgeslagen klauw schoot op de warrior af en zijn kaak werd geschampt. "You ain't smart going here, Riverclan Cat", blies de ander hem toe. Het was een struise, langharige poes die de kleuren van de herfst droeg. De ene helft van haar gezicht was rossig en de andere helft zwart. Ze was precies hoe hij zich een Shadowclankat had voorgesteld: achterbaks, grof en onnodig agressief. Haar amberen ogen gloeiden venijnig. Glacier spande zijn spieren en grauwde:"Waar was da voor nodig?" Hij trok zijn bovenlip op en voelde hoe zijn donkergrijze pels dik ging staan. Zijn ogen flitsen over de poes. "Ik doe míjn patrouille, jij doet joúw patrouille, zo werkt het", zei de krijger die zijn woede met de nodige moeite wist te bedwingen.   

Glacierfall ademde diep in en uit en probeerde zichzelf tot rust te brengen. Kalm blijven, galmde er door zijn hoofd, je wilt je clan niet in de problemen brengen. "You smelly fish-eating Riverclan cat are on Shadowclan territory", mauwde de poes met een stem als vergif. Glacier voelde hoe de huid onder zijn nette pels warm werd. Er verschenen vlekjes aan de onderkant van zijn blikveld en zijn poten jeukten om deze kattin eens mores te leren. De poes kneep haar ogen tot speeltjes en er rolde een agressief gegrom over haar lippen. "Dit is de grens", antwoordde de jonge krijger met zijn laatste beetje redelijkheid:"dus we hebben allebij het recht om hier te komen". Hij keek de ander recht aan en bidde tot de starclan dat ze de boodschap begreep.  

Zijn ogen schoten over de kattin heen, zoekend naar veranderingen in haar houding, naar verstrakkende spieren of uitgeslagen klauwen. Haar pels schudde terwijl ze gniffelde en Glacierfall proefde bitter gal bij het zien van die arrogantie. Vond ze dit soms grappig, was dit een spelletje voor haar? Met een snode glimlach op haar lippen miauwde ze:"The right? You are on Shadowclan territory". Zijn nekharen gingen overeind staan. Hoe durft ze? Plots kwam het hele gebeuren in een stroomversnelling terecht. De Shadowclanner dook in en scherpe beweging naar links en Glacierfall volgde. Zijn gespierde lichaam kwam net neer toen de poes zich omdraaide en met haar volle gewicht een uithaal deed. De krijger had geen tijd meer op van richting te veranderen twee poten duwden hem ruw neer. Hij voelde hoe uitgeslagen klauwen het wit op zijn buik volgden tot ze aan zijn strot uitkwamen. De poes boog zich naar hem toe en met hese stem sprak ze:"You smelly fish-eating Riverclancats should know not to bother Shadowclan Cats". Instinctief ontspande Glacierfall zijn spieren. Zijn borst en strottenhoofd deden pijn onder het gewicht van de calico. "Laat me-e gaan", hoestte hij overtuigend. Er was heel even een opening, een moment van twijfel, maar dat was genoeg voor de kater. Hij stuwde zichzelf naar boven en wentelde zich. Gevoed door zijn woede duwde Glacier de poes omver. Zijn ijsblauwe ogen fonkelden woedend en met uitgeslagen klauwen drukte hij haar tegen de grond. "Waar was dat voor nodig?", schreeuwde hij kwaad:"Waar, in Starclans naam, was dat voor nodig?".        

Een stekende pijn verspreide zich vanuit zijn buik. Glacierfall voelde hoe de poes haar klauwen in zijn maag duwde. Bloed sijpelde door de witte haren en tekende een luguber patroon op zijn lichaam. Nog verdoofd van de trap liet hij zijn grip zwakker worden. Op ruwe wijze schoot ze naar zijn keel, de krijger kon de stank die ze uit ademde bijna voelen. Haar tanden bevonden zich beangstigend dicht bij zijn strottenhoofd en na een snelle beweging ontsproot ook daar een helse pijn. Glacierfall hoorde maar vaag wat ze hem toe siste, hij maakte zich meer zorgen over het dieprode bloed dat langs zijn keel naar beneden droop. De poes haalde fel uit naar zijn schouders maar die pijn was onderdanig aan de steken in zijn buik. Gevoed door woede en adrenaline verstevigde hij zijn grip op de Shadowclanner, de warrior duwde zijn klauwen in haar vel tot er bloed onder zijn nagels kwam. Glacier boorde zijn tanden in haar schouder, hij beet door en proefde iets koperachtig tussen de lange haren van de kattin. Zo is het wel genoeg. Hij loste en rolde van de kat af, de pijn werd overstemt door de adrenaline die door hem heen gepompt werd. Hijgend spuugde de kater een klodder bloed uit. Zijn poten voelden slap aan maar toch rechtte hij zich. "Dit heeft geen zin", sprak de Glacierfall fel terwijl hij op adem kwam:"Als we niet stoppen eindigt met één van onze lichamen naast de grens en een conflict tussen de clans. Gebruik je verstand, Shadowclanner" Hij deed een stap achteruit al bleven zijn spieren gespannen.

Glacierfall was niet eens zeker of de poes hem wel hoorde. Haar amberen ogen boorden blind in de zijne en haar houding veranderde niets. Ze zag er angstaanjagend uit, met het bloed dat van haar tanden droop, de rode vlekken in haar pels en de verwilderde uitdrukking die haar gezicht beheerste; maar dat liet de warrior niet merken. Zijn buik leek in brand te staan terwijl hij op een antwoord van de Shadowclanner wachtte. Nog één hartslag lang waren hun blikken verbonden en toen ging het snel. De poes dook op hem af, haar klauw stak in de lucht en het volgende moment voelde Glacierfall hoe een vernietigend gevoel door zijn kwetsbare maag trok. De krijger rolde op zijn rug en hij moest zijn tranen verbijten. Er werd iets in zijn oor gefluisterd met een lage, grommende stem maar de pijn had zijn zintuigen afgestompt. Waarom starclan, waarom deze kat? Steunend duwde hij zichzelf recht, niet instaat om nuttig tegenwerk te bieden. "Ik was niet", hoestte de kater met zwakke stem:"In Shadowclan, huch-uch, territorium" Hij spuugde een klodder rood speeksel voor haar poten en wierp haar een verhardende blik toe. Luttele seconden lang waren zijn gezonde verstand en zijn trots in conflict met elkaar maar de stekende pijn in zijn keel en maag waren de doorslaggevende factor. Glacierfall draaide zich langzaam om, gaf een krachtige zwiep met zijn staart en verdween in het Riverclan terrritorium; daar waar hij altijd al was geweest.    

[OOC] Langs deze kant is het topic uit c: