I thought a frog would cheer you up?

Blijkbaar bleek zijn prestaties niet al te zwaar te vallen. Hij had dat ook niet verwacht, eigenlijk had hij niks verkeerds gedaan. Maar goed, daar kon hij nog uren over doorzeuren en dat liet hij maar over aan de nachten waarin hij niet kon slapen. "Jij weet zelfs de zoetste Queen om te toveren naar een kwaadaardig iemand." Nou, zoet. Snowynight kende hij niet persoonlijk maar zover hij had gezien was het meer een kwaadaardig dan zoet. Maar of dit alles een compliment was of niet wist hij niet, het maakte hem ook niet verschrikkelijk uit. Zo zat hij niet in elkaar. Hij was best makkelijk met zulke dingen, vooral als het een vriend was die het zei. Daarom wachtte hij op de volgende woorden "Hopelijk doe je dat niet bij mij." De kater grijnsde breed. ‘Ik kan niks beloven; come to the dark side’ zei hij even plagend terug, bij de laatste zin maakte hij zijn stem zo diep mogelijk. Jammer genoeg kwam hij daardoor in een half lach- half hoestbui. Uiteindelijk grinnikte hij, zodra hij zeker wist dat hij niet was gestikt.

"Hmm, wat een heer." Met zijn ganzen loopje waggelde hij naar de Nursery. Eenmaal daar stond hij wat bij ademend te kijken waar Runningpaw bleef. De kater maakte een onhandige buiging waardoor hij bijna omviel ‘Altijd’ Wat onschuldig keek hij de den in en liep naar binnen. Zijn oren wat nieuwsgierig naar voren gestoken. Wie zouden ze zien? Hopelijk niet moeder Snowy, dan zou Ace het warrior schap waarschijnlijk niet halen.

Open voor kittens denk ik? xD

Het ongemakkelijke lachje zag hij niet, zijn groene blik was in de Nursery gericht. Echter, als hij het wel had gezien was het hem waarschijnlijk ook niet opgevallen. Een lach was een lach en daar leek hij het toch wel voor te doen. De woorden die na deze reactie volgde lieten hem wel omkijken. "Heb je een lokroep voor kittens?" Even leek de kater de ander wantrouwig aan te kijken, alsof dit een beroepsgeheim was dat je niet zomaar weg kon geven. Daarna grijnsde hij even en plofte op de grond, zijn pluizige staart klakkeloos naast hem laten vallend. De klap zorgde wederom voor een steek die zijn oor kort liet betrekken maar het viel al snel weg. ‘Nee, maar meestal komen ze vanzelf’ lachte hij. Kittens waren nieuwsgierig en zouden vast wel komen kijken wat de twee apptenticen kwamen doen, al was het maar om het feit dat ze groter waren.

De kater maakte het zich zo comfortabel mogelijk op de harde grond. Dit bleek jammer genoeg onmogelijk te zijn. Maar gelukkig werd de aandacht van zijn achterwerk naar een kitten verplaatst. Een grijs kittentje liep op hun af. Ze had een grijs pelsje en helder blauwe ogen, zoals meerdere kittens die de Nursery bewoonde. Het kleintje was blijkbaar wat verbaast door zijn grootte, hij moest ook toegeven, hij was zeker geen gemiddelde apprentice grootte. "Zijn jij een nieuwe Queen?" klonk het ineens. Running draaide haar hoofdje met een ruk naar hem om en stamelde wat. Zelf hingen zijn oortjes wat verlegen door haar blik. Misschien ook wel door de woorden. ‘Eh- Nee, we zijn apprentice.’ Kreeg hij er toch uit. Echter had hij er niet bij stilgestaan wat anders te zeggen, en liet zijn even verbaasde blik ook naar Running gaan.