{Icyrose} Are we all to blame?

"Mama..?" Ze hoefde zich niet eens om te draaien, ze wist al wie het was. Het kleine evenbeeld aan die zak die ze net achter had gelaten, diegene waaraan ze ooit haar hart had gegeven. Hmpf, hoe dom had ze kunnen zijn. Ze beet even op haar lip en voelde hoe haar scherpe tand door het vlees heen ging en er bloed opwelde. Ze draaide haar zo dat één blauw oog naar Tinderpaw kon kijken. "Wat?" Ze kon het niet, de snauw zat vast in haar stem. Zelfs tegenover haar kittens kon ze niet vriendelijk en lief zijn, niet meer. Ze wilde het niet meer, ze wilde gewoon weer leven zoals ze voorheen had gedaan. Met als enige zorg haar vader, als die terug zou komen tenminste.

Ze had haar dochter pijn gedaan, met één enkel woord had ze haar moeder vertrouwen verslonden. Was dit wat ze had verdiend? Blijkbaar wel, anders was dit nooit gebeurd. "I-ik.." De woorden waren moeizaam en bij dat ene woord bleef 't. Icyrose zuchtte geïrriteerd en draaide zich weer om, om weer voor zich uit te kijken, Tinderpaw geen blik mee gunnend. "Probeer het maar niet, het komt toch niet goed," miauwde ze harsh naar haar dochter toe. Ze wist wat er ging gebeuren, het gesmeek, de uitleg, ze wilde het nu niet hebben. Later zou ze het wel vertellen, maar niet nu. Nu was alles nog te vers, te pijnlijk. Want ja, pijn deed 't.

"Waarom" Daar was het woord wat het teken gaf dat ze de strijd had verloren. Nu kon ze er niet onderuit om het aan Tinderpaw te gaan uitleggen en daarbij toe te geven dat haar leven was veranderd in een puinhoop. Zachtjes zuchtte Icyrose, maar ze bleef met haar rug naar haar dochter toe zitten. "Er zijn dingen gebeurd in het verleden, waar papa en ik een meningsverschil over hadden," miauwde ze ijzig kalm, weigerend de naam van Lionroar uit te spreken. De bastard, hij was het niet waard om vader te zijn van háár kittens.

Haar blauwe ogen volgde de jonge poes, die het perfecte evenbeeld was van de kater dei ze nu allerliefst de nek om wilde draaien, terwijl ze voor haar ging zitten en hun even blauwe ogen elkaar kruiste. "En nu..? werd er aan haar gevraagd en Icyrose snoof eventjes. Tja, en nu? Ze wist het zelf niet meer, maar ze zou het dan wel moeten zeggen. "Nu zullen papa en ik voorlopig niet meer bij elkaar zijn," miauwde ze daarom stug, zich bedenkend dat het beter was om de harde waarheid te spreken dan tegen haar kittens te liegen. "Is er verder nog iets wat je wilt weten? Anders ga ik jagen," miauwde ze daarna, met een iets wat strenge toon in haar stem, terwijl haar poten jeukte om weg te wezen hier.