Graceful rose

Niemand, echt helemaal niemand liet d'r ook maar voor één moment met rust. Was het echt zo'n groot fenomeen dat de deputy en zijn partner uit elkaar waren? Jeez, ze kon hier niet tegen. "Hallo lieflijk bloempje", Met een ruk draaide Icyrose zich om en merkte de witte vacht van Whitelion op. Wat moest die nou weer van dr? "Zou U het erg vinden als ik naast dit prachtig verschijnsel kom zitten?" Ze snoof onverschillig. Ze wilde dit niet, nu helemaal niet. "Wat moet je?" snauwde ze de witte kater af. De volgende "leeuw" die haar het leven zuur kwam maken zeker. Achterlijke idioten.

"Ik hoorde dat er problemen waren.. En ik wou U laten weten dat U op mij kunt rekenen als er ooit iets zou zijn." Met haar oren in haar nek en een ijskoude blik in haar blauwe ogen staarde ze de kater aan. Ze snoof zachtjes bij zijn woorden en bleef hem aankijken. "En waarom zou ik dat doen? Ik kan best wel mijn eigen boontjes doppen, Whitelion. Daar heb ik de hulp van een leeuw niet voor nodig," Ze sprak het woord uit alsof het een of ander vies beest was. Ze wilde geen leeuw meer om haar heen, ze wilde rust, of iemand om aan te vallen en haar nagels in te zetten. Agressie kwijt raken, dat zou heerlijk zijn nu.

Icyrose snoof zachtjes, wat probeerde die kater toch? Was het niet zo erg genoeg dat Lionroar haar voor schut had gezegd in het bijzijn van de clan en dan kwam Whitelion nog even een poging doen om haar op te vrolijken? Foute keuze, jochie. "Ik kan je dingen bieden die Lionroar je nooit zou kunnen geven." De naam van haar voormalige partner deed haar huiveren, ze wilde nu niet aan hem denken. "Een luisterend oor, iemand om de agressie op af te werken." Een schok ging door haar heen, hoe wist hij wat zij wilde? Wat was er met deze kater? Waarom deed 'ie dit? "Want ik ben niet zoals die slappe leeuw, die zijn naam geen eer aandoet. Ik ben iemand die sterk zal staan, wat er ook gebeurd, iemand die je echt een steun kan bieden, op elk moment, elke plaats en elke situatie." Ze gromde zachtjes, maar wist dat de kater haar wel kon bieden wat ze nodig had momenteel, een schouder om op te leunen. Toch zou ze zo snel niet ingeven, ze kon best voor zichzelf zorgen. "Waarom zou ik je vertrouwen, Whitelion? Het is al erg genoeg dat ik nu het lachertje van de Clan ben, moet je het laatste beetje van mijn trots dan nu echt door het slijk halen?" gromde ze hem, bijna furieus, toe.

Haar blauwe ogen versmalde zich toen ze de toon opmerkte waarin Whitelion haar aansprak. "Je zult het lachertje van de clan worden als je je zo blijft gedragen. Raap jezelf bij elkaar, sta sterk, word weer de sterke roos die iedereen gewend is. Alleen zo zul je de moeilijke periodes in je leven kunnen overbruggen." Ze wilde het niet, maar wist dat hij gelijk had. Ze kon niet iedereen af blijven snauwen, ze zal moeten laten zien dat ze nog net zo sterk was voordat ze iets met Lionroar was. Dat was wat ze terug moest oppakken, haar oude gedrag... Maar ging dat wel? "Denk aan je kittens. Ze hebben je nodig, je moet er voor hen zijn. En dat kun je niet in deze staat, en al helemaal niet alleen." Ze zuchtte zachtjes, ze wilde zich gewonnen geven, de woorden om tegen hem in te gaan waren er niet meer. Maar ze wilde zich niet gewonnen geven. De gevlekte poes stond, draaide zich om naar de witte kater en keek hem recht aan. "Misschien kan ik dit niet alleen, nee. Maar dat betekend niet dat ik jou genoeg kan vertrouwen om me te helpen," snoof ze hem toe. Katers vertrouwen was iets waar ze altijd al problemen mee had gehad, na het schandaal met haar vader was haar vertrouwen nogal door het slijk gehaald en niemand bleek daar rekening mee te houden. Op Lionroar na ....

Ze probeerde de blik van de witte kater te ontwijken, maar ze kon er niet meer onderuit. Óf ze moest nu weglopen óf ze moest ingeven, maar verder waren er geen opties meer voor haar. Ze zuchtte zachtjes en draaide haar kop weg. "Ik zeg je ook niet dat je me moet vertrouwen." Icyrose snoof zacht, ja vast. Iedereen dacht altijd maar dat ze het beter witte dan zijzelf. "Ik snap dat dat moeilijk kan liggen. Het enige wat ik je zou willen vragen is om me niet meteen af te wijzen, om me een kans te geven." Ze keek op, keek Whitelion aan en vroeg zichzelf af wat ze zou moeten doen. Ze wist het zelf momenteel niet meer. Het leek alsof ze niet fatsoenlijk kon nadenken, na alles dat was gebeurd. "Dank je," mompelde ze zachtjes, wat zo ongeveer het enigste was wat eruit kwam. Het brak haar, dit gesprek, beetje bij beetje, omdat ze niet wist hoelang ze die fury vast kon houden. Het hele gebeuren met Lionroar deed pijn en ze kon dit niet lang trekken. "Maar ik red me verder zelf wel," vervolgde ze. Ze stond op en draaide zich om. "Totziens ... Whitelion," miauwde ze, de woorden herhalend die ze ook tegen Lionroar had gezegd.

[Zal ik een vervolg topic openen? xD]