-Bear & Rowan- Hey it's me...

Snowy schudde verwoed haar kopje. Ze wilde haar broertjes niet onder ogen zien. Wat moest ze zeggen? "Hoi, ja ik ben het, je grote zus die zelfmoord wilde plegen." Nee dat klonk belachelijk. Ze moest ze gewoon weer eens opzoeken, het zou vast goed gaan. Zuchtend wandelde ze de Nursey in. Een eindje verderop zag ze Slate, met haar prachtige ogen. Moeder Fawnstep was dan vast ook wel in de buurt. Maar naar hen zocht ze niet. Voorzichtig schoof ze verder tussen de wriemelende kittens en hun strenge maar liefhebbende ouders. Waar zouden ze zijn? Misschien konden ze wat leuks doen.

-Bearkit & Rowankit sws toegestaan ^^ Anderen evetueel na een paar posts ook.

Hij lag dicht tegen zijn broertje aan in het voor de rest lege nest. Ze hadden het lekker comfortabel gemaakt met extra veel mos zodat die de leegte van hun moeder opvulde. Een tevreden zucht verliet de mond van de grote kitten en hij opende voorzichtig een van zijn blauwe oogjes, kijkend of er toevallig iemand in de buurt was. En ja hoor, die iemand die in de buurt was bleek hun oudere zus Snowypaw te zijn! Vrolijk sprong hij op en tikte hij wild tegen zijn broertje aan, om vervolgens het nest uit te springen en op zijn zusje af te rennen. "Snowypaw!" miepte de kitten vrolijk.

And no one knows
What it's like to be hated
To be faded to telling only lies

Bearkit werd al snel wakker, en begon wild zijn broertje wakker te schudden. Ach, mannen. Hij begon op haar af te rennen. "Snowypaw!" zei de kitten vrolijk piepend. Ze kreeg elke keer dat ze hem zag bijna een hartverzakking, hij was zo fluffy! "Hey Bear," miauwde ze warm, en gaf hem een begroetende lik over zijn kopje. Ze was al blij dat ze haar nog wilden zien, maar hoe zouden ze er ook vanaf kunnen weten? "Hoe gaat het met jullie?" vroeg ze, haar best proberende te doen om het niet bezorgd te laten klinken. Ze ging eventjes zitten, en vroeg zich af of haar broertjes vandaag ook weer bruisden van energie.

Zijn oogjes opende zich geïrriteerd toen hij in zijn zij werd gepookt. Een klein gaapje verliet zijn bekje terwijl hij vermoeid zijn broertje aankeek. "Snowypaw!" Meteen was Rowan klaarwakker. Snowy hun grote zus was er! Zo snel als hij kon rende hij zijn broertje achterna. Teder stak hij zijn kopje begroetend in haar vacht waarna hij weer een paar stappen naar achter deed en zijn kopje naar boven bewoog zodat hij zijn sneeuwwitte zus goed kon zien. "Hoe gaat het met jullie?" Sprak de witte poes met een wat bezorgde ondertoon, die weliswaar niet door Rowan werd gehoord. "Met mij goed!" Ondanks dat het meestal een rustige kitten was maakte hij een enthousiast sprongetje, het was altijd fijn als Snowy er was. "En met jou?"

Rowan werd intussen ook al wakker. Hij maakte een vrolijke sprong, en dat terwijl hij juist altijd kalm was. "Met mij goed! En met jou?" piepte hij. Snowy schrok eventjes van de laatste vraag, want het ging niet bepaald uitzinnig goed. "Dat is mooi. Met mij gaat het ook goed." miauwde ze warm. "Hebben jullie eigenlijk al ooit eens het territorium gezien? Er zijn eindelijk groene knoppen aan het verschijnen aan de bomen! Aan de prooi schaarste begint eindelijk een eind te komen." vroeg Snowy toen. Ze wilde haar broertjes best eens het territorium laten zien. Het was altijd goed om alvast wat ervaringen op te doen voordat je apprentice werd, dan hoefde je er soms zelfs een maand minder lang over te doen.

Hij zag dat zijn zusje schrok, maar was te klein om te beseffen dat daar misschien ook echt iets achter zat, dus vroeg Rowan er niet over door. In plaats daarvan ging hij er gewoon vanuit dat haar antwoord eerlijk was en dat het dus goed met haar ging en vergat daarna al bijna weer wat hij net had opgemerkt. "Hebben jullie eigenlijk al ooit eens het territorium gezien? Er zijn eindelijk groene knoppen aan het verschijnen aan de bomen! Aan de prooi schaarste begint eindelijk een eind te komen." Aandacht luisterde hij naar wat Snowypaw vertelde. Het klonk zo mooi! Zelf zou hij ook graag het kamp een keer uitgaan, maar dacht mocht nou eenmaal niet. En Rowan was niet de kat die die regels snel zou overtreden. "Ik wil ook het kamp uit! Maar dat mag helaas niet..." Beteuterd keek de kitten naar de grond. "Wanneer worden ik en Bear ook apprentice?"

Het katertje luisterde geïnteresseerd naar haar verhalen. "Ik wil ook het kamp uit! Maar dat mag helaas niet..." zei hij toen beteuterd. Snowy zuchtte eventjes. Aan alles was een mouw te passen, toch? "Wanneer worden ik en Bear ook apprentice?" vroeg hij toen. Ze hield haar kopje even schuin. "Zodra jullie zes maanden zijn. Maar volgens mij mag een apprentice ook kittens meenemen naar het territorium..." miauwde ze, en gaf Rowan even een liefkozende lik tussen zijn oren.

Als hij zes manen was pas? Dat duurde nog zooo lang! Hij was nu twee manen dus dan was dat zes min twee is ehm... Drie? Nee vier! Maar dat was nog langer dan zijn hele leven.. Ach, de tijd vloog bedacht Rowan en hij liet het onderwerp vallen waarna hij zich op het tweede deel van Snowypaws woorden richtte. Hij kreeg een lik over zijn oortje. Echt, mocht je als kitten met een apprentice het kamp uit? Ongelovig staarde hij zijn zus aan, zijn mondje hing open. "Echt..?" Sprak hij nog een beetje twijfelend. "Neem je ons dan binnenkort mee het kamp uit Snowy?!"