Feeling so weak {Open}

Haar leven was weer een grote puinhoop geworden. De afgelopen moons had ze vaak afgesproken met de kittypet kater Techo, hij begreep haar gemengde gevoelens voor alles en iedereen en troostte haar keer op keer, troost die ze van niemand anders kreeg. Nog altijd was er dat gat van Fearlightning in haar hart, het stukje wat aan Blithesoul toebehoorde en ook een stukje diep in haar hart waar de gevoelens voor Graystripe nog lagen. Er was weer een stukje bijgekomen, een voor Techo. Echter was hij de afgelopen paar dagen niet meer op komen dagen en toen ze richting zijn huis was gegaan hadden de kittypets die naast hem woonden verteld dat de kater de vorige week was aangereden, nu was hij dood. Leafstorm had alle tranen diep weggestopt zodat niemand iets zou merken, maar wat je wel merkte was dat ze eruit zag als een wrak. Haar buik werd dikker en dikker, het was wel duidelijk dat ze zwanger was. De medicine cats gaven haar echter niet veel tijd meer, ze had een ziekte die niemand kende. Een hoest kwam weer opzetten uit haar keel en ze proefde de smaak van bloed.

I remember tears streaming down your face, when I said, I'll never let you go
When all those shadows almost killed your light
I remember you said, don't leave me here alone
But all that's dead and gone and passed tonight

Just close your eyes, the sun is going down
You'll be alright, no one can hurt you now
Come morning light, you and I'll be safe and sound

Het leven van een Warrior begon hem steeds meer te bevallen, maar dat hij meteen een Apprentice had gekregen had hem wel even afgeschrikt, ja. Maar goed, dan werd hij maar gelijk in het diepe gegooid, hij kon het wel aan. Niet zoals.. En ja hoor, daar zat ze. Net terug gekomen van een jacht, een sterke haas tussen zijn kaken geklemd, kwam hij het kamp binnen en zijn groene blik viel gelijk op de witte kat. Nog steeds voelde hij argwaan voor de poes, die hem zomaar in de steek had gelaten en nog steeds kon hij het haar niet vergeven, überhaupt niet omdat ze nooit haar excuses ervoor had aangeboden.

"Moet ik Brindlepool of Sparrowpaw halen?" Vroeg hij met verse tegenzin toen hij langs haar was gelopen en een naar hoestje had gehoord. Het bleef, helaas, een Clangenoot en die moesten maar voor elkaar opkomen. De kater richtte zijn blik echter wat geïnteresseerder op de prooistapel, waar zijn haas zo meteen wel zou worden neergelegd, maar nu lag het dier nog aan zijn poten.

OOC; May I? (:

[ Theme ]

You can feel the light start to tremble
Washing what you know out to sea
You can see your life out the window, tonight.

De ijzeren smaak van bloed lag nog altijd vers op haar tong, maar ze slikte dit weer terug naar binnen toen er een kater haar kant op kwam. Haar doffe groene ogen van de poes bleven op hem hangen. "Moet ik Brindlepool of Sparrowpaw halen?" mauwde de kater met een toon waarin was te bespeuren dat hij dit met tegenzin deed. De poes schudde haar hoofd, pijn was te lezen in haar ogen. "Z-ze weten al dat ik ziek ben," mauwde de poes vervolgens zacht en haar stem piepte een beetje. "Maar ze kunnen er niks aan doen.." Haar stem klonk zacht en ze sloot haar ogen eventjes, de tranen binnen wetend te houden. "Ik heb maximaal nog een moon te leven." Haar blik ging weer naar Timberlake, die was uitgegroeid tot een prachtige volwassen kater, maar niet dankzij haar. Een schuldgevoel kwam weer omhoog borrelen over alles wat was voorgevallen. "Het spijt me zo Timberlake, ik wilde je nooit in de steek laten.." mauwde ze. De smaak van bloed kwam weer omhoog.

I remember tears streaming down your face, when I said, I'll never let you go
When all those shadows almost killed your light
I remember you said, don't leave me here alone
But all that's dead and gone and passed tonight

Just close your eyes, the sun is going down
You'll be alright, no one can hurt you now
Come morning light, you and I'll be safe and sound

"Z-ze weten al dat ik ziek ben," Hij haalde zijn schouders op, oké, dan had hij nu gedaan wat hij kon doen. "Maar ze kunnen er niks aan doen.." De kater had zich net willen omdraaien, maar ze sprak weer. "Ik heb maximaal nog een moon te leven." Het zou hem niet meer kunnen interesseren dus keek hij haar met een ijzige groene blik aan. Was ze nu aan het overdrijven om zijn medelijden te wekken? Nou dan lukte het niet. "Het spijt me zo Timberlake, ik wilde je nooit in de steek laten.." Sarcastisch begon hij te lachen en schudde afkeurend met zijn kop. "Is het niet een beetje laat voor je excuses? Ik heb het prima zonder je gered, dankjewel." Gromde hij, beginnend boos te worden.

[ Theme ]

You can feel the light start to tremble
Washing what you know out to sea
You can see your life out the window, tonight.

Plots begon de kater te lachen en ze zag dat hij met zijn kop schudde. Geloofde hij haar niet..? "Is het niet een beetje laat voor je excuses? Ik heb het prima zonder je gered, dankjewel." De poes dook een klein beetje in elkaar toen de kater gromde, duidelijk dat hij boos was. "Ik weet dat je het hebt gered. Maar ik wilde al heel lang mijn excusses aanbieden, maar nu.. Als ik het nu niet deed dan.." De poes struikelde over haar woorden en weer begon ze te hoestten, dit keer kwam er wat bloed naar buiten en deze viel op haar sneeuwwitte vacht die nu rood kleurde.

I remember tears streaming down your face, when I said, I'll never let you go
When all those shadows almost killed your light
I remember you said, don't leave me here alone
But all that's dead and gone and passed tonight

Just close your eyes, the sun is going down
You'll be alright, no one can hurt you now
Come morning light, you and I'll be safe and sound

Bij zijn woorden dook ze in elkaar. Ze had misschien ook nooit zijn Mentor kunnen zijn. Wat had ze hem kunnen leren? Hoe je om genade moest smeken? "Ik weet dat je het hebt gered. Maar ik wilde al heel lang mijn excusses aanbieden, maar nu.. Als ik het nu niet deed dan.." Nogmaals schudde hij met zijn kop. "Dan ben je zes Moons te laat." Siste hij woedend en zag de rode plek op haar vacht en schoof de haas wat dichter naar zich toe. "Ga toch naar de Medicine cat's Den, daar ben je beter af."

[ Theme ]

You can feel the light start to tremble
Washing what you know out to sea
You can see your life out the window, tonight.

"Dan ben je zes Moons te laat." De kater was nu echt woedend, maar waarom? Omdat ze haar excuses aan hem aanbood? Was dat dan niet genoeg voor hem? Moest ze door haar knieën gaan? "Ga toch naar de Medicine cat's Den, daar ben je beter af." grauwde de kater boom en de poes leek wel in duizend stukjes te vallen. Haar ogen wendden zich af en ze knikte, als hij het zo wilde. De poes stond op, wat erg moeizaam ging, en haar dikke buik was voor even zichtbaar, maar nu viel haar vacht er alweer snel overheen. Eigenlijk had ze amper vet meer, alleen nog maar een zwak skelet met een velletje eromheen. "Het spijt me, Timerlake," mauwde ze toen en keek hem nog een maal aan.

I remember tears streaming down your face, when I said, I'll never let you go
When all those shadows almost killed your light
I remember you said, don't leave me here alone
But all that's dead and gone and passed tonight

Just close your eyes, the sun is going down
You'll be alright, no one can hurt you now
Come morning light, you and I'll be safe and sound

De poes stond op en de zachte grom in zijn keel ebde langzaam weer weg. Als er een kat was die hem altijd op zijn zenuwen kon krijgen, was het haar wel. "Het spijt me, Timberlake," Ze keek hem nog eens aan. Hopeloos. De kater rolde met zijn ogen en draaide zichzelf nu gewoon om, op weg naar het territorium waar hij haar zeker niet tegenkwam. "Loop naar StarClan met je excuses." Gromde hij, zachter, en begon toen zelf weg te lopen. Helemaal klaar was hij er nu mee.

[ Theme ]

You can feel the light start to tremble
Washing what you know out to sea
You can see your life out the window, tonight.