Watching some stars {Open}

Slapen was onzin. Zijn conclusie van deze nacht. Ja, je moest ook achter de saaie dingen komen of niet? Daarbij was de kater een ongeduldig iemand, en hoewel zijn tijdsvulling van met zijn staart tegen het nest aan slaan natuurlijk enorm interessant was ging hij toch wat anders zoeken. Wat loom stond de grote en wat, ehem, forsere, apprentice op en rekte zich uit. Daarna sjokje hij de geurige den uit. Waarschijnlijk was zijn verblijf daar ook niet voor lange tijd meer. De wond was goed genezen en zowat alle bewegingen waren handelbaar. Ook het littekenweefsel was niet meer gevoelig en had een zichtbare witte lijn achtergelaten in zijn grijze pels. De haren eromheen groeide nog terug. Maar dat was dus de minste van zijn zorgen. Eenmaal buiten liet hij zijn groene ogen door de nacht glijden tot hij een gestalte vond. Met zijn eigen forse tred deed hij zeker de naam van Shadowclan geen eer aan, hij was meer in de groep van vechters in die verhalen. Bij ander liet hij zich woordloos naast haar zakken en volgde haar blik naar de sterren. Hij behoorde tot de meerderheid die in Starclan geloofde, en daarboven wachtte dus zijn mentor en ouders. ‘Iemand die op je wacht?’ doelend op de rede waarom ze hier zat, of het nou was op iemand te herdenken of omdat ze s’nachts ging jagen, het was vast wat interessanter dan zijn nestje.

"Nee.. Jij?" Weer rekte de kater zich lui uit waardoor zijn botten kraakte. De kater keek in de ander haar amber kleurige ogen en schudde zijn kop waarnaar zijn typische spottende grijns op zijn gelaat kwam. ‘Neh, gewoon een nachtbraker’ De grijs gestipte kater sloeg zijn ritmisch tegen de grond aan waardoor een dof geluid de stilte van de nacht doorbrak. ‘Maar goed, als niemand op je wacht, zin om wat te doen?’ Met wederom zijn bekende grijns stond hij op, schudde zijn pels uit en knikte naar de kampuitgang. Hij had geen zin op hier te blijven, hij had in geen eeuwigheid gejaagd en het werd eens tijd het in te halen.

"Wat wil je doen dan?" Hoorde hij van achter. De kater keek niet om maar wenkte de ander met zijn grijze staart. Toch haalde hij nonchalant zijn schouders op. ‘Jagen ofzo, prooi komt ‘s nachts graag naar buiten’ gaf hij prijs. Ach, het was best logisch. Maar de voornaamste rede was omdat hij bezig was met zichzelf te entertainen. Hij wou niet slapen, dus dan maar wat anders, en hij kon er best wat gezelschap bij gebruiken. Wacht, hij wist niet eens wie ze was. ‘Ik ben trouwens Acepaw, but call me Ace’ Een simpele aanleiding om haar naam te vinden.