This show of mine consumes me {Open}

Met grote sprongen vloog hij over het dorre gras. Al zijn instincten zeiden zijn nee, net zoals zijn gezonde verstand -die voor het moment ver te zoeken was- maar woede en jaloezie dreven hem voort. De wonde die op zijn schouder lag was inmiddels terug open gekomen en kleine straaltjes scharlakenrood bloed sierden zijn bruine vacht. In zijn ogen schuilde haat en verdriet en tranen gleden uit zijn ooghoeken. Het gezouten water vond zijn weg naar de kin van de apprentice waar het zich of in zijn vacht vermengde of zich moest overgeven aan de zwaartekracht. Hij haalde diep adem sloot even zijn ogen. Waarom was hij zo blind geweest? Waarom was hij zo geweest in de eerste plaats? Hij opende zijn grasgroene ogen terug en beet even op zijn onderlip. De geur van monster drong zijn neus binnen en bevuilde zijn longen. Maar hij vertraagde niet, helemaal niet. Met grote passen liep hij naar het pad die als een zwarte ader het landschap doorkruiste. Hij stopte vlak voor de harde, zwarte steen en keek even van links naar rechts. Op het eerste zicht leek het rustig te zijn. Brokenpaw had alweer iets anders in zijn kop als dit niet zou lukken. Thunderclan moest Windclan inmiddels ook al niet hebben. De kater slikte even toen hij een zwart monster zag voorbij gaan. Met grote ogen volgde hij het ding tot het al snel werd opgevolgd door een volgend monster, dit keer een blauwe. Hij kneep zijn ogen dicht en sprong op de zwarte steen. Het voelde raar aan, ze was warm en hard en voelde goed maar ook slecht tegelijkertijd aan. Langzaam opende Broken zijn betraande ogen en even keek hij vluchtig rond. Opnieuw was heet stil geworden, alsof elk monster op de loer lag, wachtend op een dier die hun Thunderpath zou opstormen. Broken kneep opnieuw zijn ogen dicht en leek even te twijfelen. Maar opeens sperde hij woest zijn ogen open en sprong hij vooruit, om nu in het midden van het pad te staan. Met vlammende ogen keek hij naar de kant waar hij het laatste monster had zien verschijnen. Maar al snel draaide hij zijn kop toen woest geraas zijn oren bereikte. Vol afschuw keek hij naar een monster die gigantisch was. Niet zo groot als de vorige, nee deze was mega! Geschrokken en bang sprong hij op, wag van het mega-beest, maar goed dat hij op het midden van het... Een monster raakte met de zijkant van zijn neus de jonge kater. Het nog vliegende lichaam veranderde van koers en werd zo van het Thunderpath geslingerd, daar waar de katten van de bomen leefden. Hard raakte de tabby het gras die tot de Thunderclan behoorde. De Windclanner rolde nog even door, tot zijn lichaam tot stilstand kwam. Zijn ogen waren toe, zijn bek was open. Langzaam veranderde het jonge, nieuwe gras in een rode plant. Bloed sijpelde uit een wond op zijn kop en ook op zijn zij warn wonden te zien. Hij leek dood.... Tot hij opeens heel stil en zwak inademde en zijn longen automatisch aan het werk gingen. Maar de kat bleef stil liggen, wachtend op Starclan... Wachtend op een einde...

OOC:: Open c: + niet dood, enkel zwaar gewond ^^

$This show of mine consumes me {Open} N3DJlqEZ_o$

Extra:

Nu het wat warmer aan het worden was kwamen de planten toch al wel wat terug. In ieder geval een aantal om de voorraad weer een beetje aan te vullen, want die begon aardig klein te worden en als hij het niet snel zou bijvullen zou hij binnenkort iets tekort komen. Nu was hij dan ook de route aan het lopen om te kijken of er al weer planten waren gegroeid en of er dus wat te verzamelen viel. Hij was op dit moment aardig dicht bij het Thunderpath en hij kon de monsters horen vanaf waar hij stond. Als hij eerlijk was had hij het Thunderpath nooit echt fijn gevonden, maar hij moest er wel overheen als hij naar de moonstone ging, dus was hij er langzamerhand al wel gewend aan geraakt. Alleen plots hoorde hij een geluid dat erop leek dat er iets hard geraakt was, dus snelde hij naar de plek toe waar hij dacht dat het geluid vandaan was gekomen. De kans was groot dat er iets was geraakt door een monster en als het een kat was, kon hij misschien nog iets doen. Het duurde niet lang voor hij iets zag liggen naast het Thunderpath en hij rende nog wat sneller er naartoe om te zien dat het een jonge kater was. Alleen de geur die van de kat kwam was niet die van Thunderclan, maar die van Windclan, maar tijd had hij niet echt om erover na te denken, want als hij niet snel iets deed zou de jonge kat misschien wel overlijden. Alleen nu kwam het volgende punt dat hij zo snel mogelijk iets moest vinden dat het bloeden zou stoppen. Hij liep snel naar een boom toe die in de buurt was, hij moest namelijk zo snel mogelijk spinrag vinden om het bloeden te stoppen. Gelukkig voor de kater vond hij deze al snel en hij wikkelde zo veel mogelijk om zijn poot heen en ging weer terug naar de jonge kat. Hij pakte wat van het spinrag en begon het tegen een wond van de kater te drukken. Als hij nu meer poten had, had hij meerdere wonden kunnen proberen te stoppen, maar nu moest hij zich richten op maar één. Het enige wat hij wel moest proberen was om de kater bij kennis te krijgen, want anders kon het nog eens slecht aflopen. "Kun je me horen?" Was dan ook hetgeen dat hij aan de kater vroeg. Hij wist tenslotte de naam van de kater niet.

This show of mine consumes me {Open} 14o90k6

Spoiler:

_{Zijn ogen stonden moe in de oogkassen, maar zijn tred was levendig. Een nachtwandeling was wat een kat goeddeed, en daarom maakte Firework er dan ook gewoon een. Wel was deze wat anders, want halverwege pikte hij plots een bekende geur op. Weer een apprentice, hoofdschuddend liep Firework in de richting van de geuren, want al die apprentices hingen naar zijn idee veel teveel bij de grenzen rond. Langzaam liep hij door, maar begon naarmate het territorium van Windclan tot zijn einde liep wel sneller te lopen. Net op de rand bleef hij staan en zag ze. Een Thunderclanner, en de apprentice. Brokenpaw. "Wat is hier aan de hand?" Vroeg hij, nog op normale toon aangezien hij Maskheart zojuist herkend had als de Thunderclanner, "Kan je hem helpen?" Luidde de volgende vraag, en toen snel, "Hij had hier niet moeten zijn, het spijt me," Wat deed de apprentice hier ooit?}

This show of mine consumes me {Open} 264j47r

NCIS<3:

Maskheart hield nog steeds de spinrag op de wond gedrukt, maar de wond wilde nog steeds niet echt stoppen. Minder was het al wel geworden, maar stoppen wilde het nog niet. Hij verwisselde de spinrag snel voor een nieuwe lading en duwde deze erop toen hij plots geluid hoorde en de geur van Windclan zijn neus binnen kwam. "Wat is hier aan de hand?" Hij herkende de warrior zo snel niet, maar nu was er tenminste wel iemand die hem kon helpen. "Kun je hem helpen?" Dat was nog steeds niet zeker, maar als de warrior zou helpen zou hij wel sneller de wonden kunnen laten stoppen met bloeden. "Hij had hier niet moeten zijn, het spijt me," Maskheart zuchtte even bij deze woorden. "Dat maakt nu niet meer uit." Zei hij. "Zou je dit spinrag misschien op deze wond drukken en dat aanhouden tot het stopt met bloeden?" Vroeg hij aan de warrior. Dan zou hij zelf namelijk een andere wond kunnen doen. "Dan zorg ik voor de andere wonden en ik denk wel dat hij het gaat overleven, hij moet alleen niet te veel bloed verliezen." Zei hij en wachtte tot de warrior het van hem zou overnemen zodat hij naar de volgende wond kon gaan.

Spoiler:

_{Firework schrok van hoe de apprentice eruitzag. Dat was niet normaal meer, wat had Starclan ooit toegestaan dat hij zichzelf zo toegetakeld had? Niet normaal meer. "Ja," Mauwde hij enkel, toen de medicine cat hem zei wat te doen, en pakte het toen over. Niet teveel ruk, rustig aanduwen, checken of de hartslag er nog wel was. Hij deed iets om te helpen, en dat maakte het een stuk fijner. "Jij bent Maskheart, niet?" Vroeg hij toen, de naam van de ander uitsprekende.}

NCIS<3:

Stemmen raasden langs hem voorbij, alles leek zo ver weg en even dacht hij dat Starclan dichtbij was en hem zou komen ophalen. Ja, alsjeblieft. Kom! Kom... Dat was het enigste waar hij op het moment aan dacht, aan terug gaan naar Starclan, niet terug gaan, er gewoon naartoe gaan zodat hij nooit meer diezelfde jaloezie, pijn en haat moest voelen die met elke dag kwam. Hij haalde even schokkerig adem, zijn ogen nog steeds stijf op elkaar geduwd. Hij leek bijna gevoelloos door de pijn, maar eigenlijk was hij waarschijnlijk in zo'n schok dat hij de pijn niet meer voelde. Het was teveel voor zijn tere lichaampje. Ergens was er iets die zei dat hij het nooit had mogen doen... Maar het enigste wat hij zich nog kon herinneren was hier liggen... Meer niet. Langzaam opende de kleine tabby zijn ogen. Zijn grasgroene ogen zagen er vermoeid uit. Hij knipperde even traag met zijn ogen naar de twee schaduwen die hij zag, waarna hij ze terug sloot en het bewustzijn verloor.

$This show of mine consumes me {Open} N3DJlqEZ_o$

Extra:

"Ja," Kwam het antwoord van de kater en deze nam over wat hij aan het doen was geweest, dus kon Maskheart de volgende lading pakken en deze tegen een andere wond drukken. "Jij bent Maskheart, niet?" Hij knikte even als bevestiging op die vraag. "Dat klopt en wie mogen jullie zijn?" Hij had wel verwacht dat de ander zijn naam misschien had geweten, maar hij kende de apprentice en de warrior niet. De apprentice opende nog even zijn ogen en Maskheart wilde net iets zeggen om zijn aandacht te trekken toen deze alweer bewusteloos viel. De apprentice ademde nog wel, dus dat was een pluspunt, maar er was ook een grote kans dat deze zich in een shock bevond en daardoor niet echt wakker werd, alleen om de apprentice te kalmeren zou hij de juiste kruiden moeten hebben, maar die had hij hier zo snel niet in de buurt en terug naar het kamp gaan zou te veel tijd kosten en waarschijnlijk zou hij dan vragen krijgen. Voor nu was het dan toch beter om zich eerst te richten op het stoppen van het bloeden en dan zou hij daarna nog wel kunnen kijken wat hij verder kon doen.

Spoiler:

De geur van bloed dreef hem naar de grens. Daar zag hij een Thunderclan kat, een warrior die hij herkende als Firework en een bloedende apprentice die hij niet herkende maar die duidelijk naar Windclan rook. Hij herkende hem ergens van, al wis thij niet meer waarvan.. Achja. Hij kwam naar voren en vroeg: "Wat is hier aan de hand?" Zijn zware en luide stem sneed door de nacht, want de rest leek het eerder stil te willen houden. Hij stapte de laatste meters naar voren, maar verloor de Thunderclan kat niet uit het oog. Natuurlijk had hij door dat het de medicine cat was, maar toch...

This show of mine consumes me {Open} BBTWvM

::

De wond die hij nu probeerde te stoppen leek toch wat sneller te gaan dan die andere, maar het leek erop dat de wonden eindelijk begonnen te stoppen met bloeden, alleen nu moest hij nog wat van de juiste kruiden hebben. Het was alleen de vraag waar hij ze vandaan moest halen, want teruggaan naar het kamp was waarschijnlijk niet echt een oplossing. "Wat is hier aan de hand?" Nog een warrior was erbij gekomen, ook al leek het erop dat deze wat vijandiger was tegenover hem. "Je kunt toch wel zien wat ik aan het doen ben? Ik probeer het leven te redden van deze apprentice die is geraakt door een monster." Zei hij kalm tegen de kater en keek hem even recht in zijn ogen aan. Het was tenslotte niet zijn eigen clangenoot die hij aan het helpen was, maar die van de kater.

Spoiler:

_{Fire wilde de andere kater net antwoorden toen er een nieuweling bijkwam. Thank Starclan, nog een Windclanner, dan konden ze samen de apprentice terug naar het kamp brengen. "Brokenpaw is dom geweest," Mauwde hij simpelweg, de medicine cat voor nu even negerend, geen ruzie nu, daar had hij geen trek in. Dus bleef hij het spinnenweb erop duwen, en tikte met zijn poot tegen de kop. Word wakker, dan konden ze gaan.}

NCIS<3:

Waarom? Waarom moest dit hem nu weer overkomen? Waarom was hij zo blind geweest? Niemand gaf echt iets om hem. Het waren allemaal leugens... Alles was een leugen... De Windclan... Zij... Iedereen! Alles was gewoon opgezet spel... Alles haatte hem gewoon! 'Stop dan toch,' Hij haalde schokkerig adem. 'Zie je het dan niet, Brokenpaw? Je hele wereld is werkelijk gewoon een leugen,' Schriel gelach. 'Wees niet zo dom... En toon ze wat ze kunnen verwachten...' Zijn ademhaling vertraagde terug en kort schokte zijn lichaampje even. 'Je bent te ZWAK, te DOM, te BLIND, te... NUTTELOOS,' Zijn lijfje bibberde even kort en stopte. 'Luister naar mij... Kom op...' Langzaam opende de apprentice zijn ogen. Wel meteen zag hij de flame-point... Die hij eigenlijk nog nooit had gezien. 'Je wilt haar nog steeds, niet?' Een schok trok door zijn lijf heen toen hij kort haar zag in de kater. Haar prachtige ogen, haar zachte pels... haar kleur. "T... er," zei hij, happend naar adem. Hij was het helemaal verloren... 'Je ziet het toch wel goed... Dat zij er niet is...' Een nieuwe schok, schemering, alles werd onduidelijk. Opeens schoten zijn ogen van links naar rechts. 'Zie je wel... Te zwak alleen...' In een flits zag hij de pels van Whitelion. Flitsen van wat er toen was gebeurt vlogen voor zijn ogen. Hij draaide met zijn ogen, ontmoette de ogen met de flame-point en zag wel meteen Tinderpaw voor zich. Flitsen, herinneringen schoten door zijn kop heen. 'LEUGENS,' "Je vader is een Bloodclanner..." Hij sperde zijn ene oog ietwat open, zijn ademhaling versnelde. 'Bloodclan, leugens, het klopt allemaal waarom...' Het katertje staarde met wijd open ogen naar de hemel. 'Jij misbaksel,'

OOC:: I know wat onduidelijk xD + wat schuin staat zijn de stemmen in zijn kop ^^

$This show of mine consumes me {Open} N3DJlqEZ_o$

Extra:

De grote witte kater negeerde de Thunderclanner nu. Hij keek even naar Firework en weer terug naar de apprentice. Whitelion zag dat hij zijn ogen wijd opengesperd had. "Mooi, hij is wakker. Firework, draag je hem mee naar het camp?", vroeg zijn zware stem. De kater keek nog even schuin naar de medicine cat. "Dan kan Brindlepool hem verzorgen."

::

_{De kater was inderdaad wakker inmiddels, maar hoe Whitelion hem rond dirigeerde stond Firework niet aan. De flamepoint wierp een blik op zijn eigen, niet zo brede lichaam, en toen een op het juist heel brede lichaam van de ander. "Het lijkt me beter als jij hem draagt," Mauwde hij toen simpel, en zette een stap opzij zodat de andere warrior er goed bij zou kunnen. Daarna wendde hij zich tot de medicine cat en knikte dankbaar zijn hoofd, "Heel erg bedankt voor het helpen," Mauwde hij, oprecht, "Ik zal erop toezien dat Everstar te weten komt dat u ons zo geholpen heeft," Mauwde hij ter afscheid, en stond toen klaar om te vertrekken, ze moesten naar Brindlepool.}

NCIS<3:

Hij merkte dat de witte kater hem negeerde, maar sloeg er verder geen acht op en richtte zich weer op de apprentice toen deze wakker leek te worden. Alleen er was nog steeds iets niet goed, aangezien de apprentice snel adem haalde en zijn ogen wijd open sperde. Hij moest Brokenpaw zo snel mogelijk proberen te kalmeren, want anders kon het waarschijnlijk nog mis gaan. Hij keek even naar de witte kater toen deze zei dat ze de apprentice mee terug moesten nemen naar het kamp. Het was misschien nog niet het verstandigste om te doen, maar blijkbaar was de ander het met hem eens, dus besloot hij het te accepteren. "Wees alleen wel voorzichtig met hem op de terugweg." Zei hij nog tegen de twee katers, als ze te ruig zouden zijn was er kans dat de wonden weer open gingen.

Spoiler:

"Het lijkt me beter als jij hem draagt," antwoordde de andere kater. Oh, dus nu ging hij hem rondcommanderen? Wie dacht hij wel niet dat hij was? "Ja natuurlijk, laat mij maar het zware werk doen", gromde hij bij wijze van antwoord. "Zelf kan je hem toch niet dragen, dus wees maar blij dat ik erbij gekomen ben", mompelde hij erachter, al bleef het verstaanbaar. Hij nam toch het lijf van de apprentice op zijn rug en ging op weg naar het camp. Hij keek niet eens om om te zien of Firework hem volgde en begon licht te draven.
~Ik zal topic maken in camp, je zal hem wel zien c:

::