Two birds

Vulture stond stil naast Buzzard en wachtte af tot ze iets zou zeggen. Zou ze iets negaties zeggen? Positiefs? Met prikkende snorharen onderdrukte hij een zucht. Toen verbrak zijn nichtje eindelijk de stilte en greens hij breed. "Ja hé, toen ik het voor het eerst zag kon ik het ook niet geloven" Vertrouwde hij haar toe. Hij ging haar voor de heuvel af. Hoe eerder ze bij hun bestemming kwamen hoe beter. "Ik zal je zeggen dat ik zo bang was als een egel toen ik poot zette in de stad. Overal waren tweebenen en monsters en honden en dingen die ik zelfs nog nooit gezien had" Zijn bleek groene ogen gingen geruststellend naar Buzzard. "De twolegs besteden vrijwel geen aandacht aan ons dus blijf maar dicht bij mij, dan leid ik je de weg" Zei hij op een rustige toon zodat hij er zeker van was dat hij haar niet onnodig bang maakte.

Vulture voelde een geruststelling door zich heen komen. Buzzard was niet gespannen, dan ben ik ook niet gespannen. Weldra werd het gras onder hun poten harder. De uitlaatgassen en de gebrek aan voeding had het gras uitgedroogd. Vulture dook door een gat in het gaashek dat naar een steegje leidde en haalde diep adem. Hier kende hij het weer. Echt herkennen. Hij had de weg van hier terug naar de territoria zo vaak gelopen. Hij zag een bekend fenomeen staan en bleef stilstaan om Buzzard die aan te wijzen. "Uit zulke dingen kun je eten halen" Zei hij. Zijn groene ogen fonkelde toen hij met zijn poot de hoge afvalbak aanwees. "Dat ernaast kun je niet omgooien maar er zit erg veel eten in verstopt.. de twolegs doen het in zakken zodat wij er niet aan kunnen" Deze keer wees hij naar de gigantische container die er naast stond. De stank die eruit kwam velde hen bijna. Hij verdeed geen tijd en liep naar de weg. Twolegs liepen langs hen heen. Rennend, lopend, druk pratend. Vulture baande zich een weg tussen hun benen door maar zorgde ervoor dat hij Buzzard nooit uit het oog verliet. De hoge gebouwen om hen heen zagen er nog steeds adembenemend uit. "Kijk Buzzard! Dat zijn allemaal nésten! Twoleg nesten! Allemaal op elkaar gestapelt" Miauwde hij met bevende poten van opwinding. Helemaal bovenaan zag hij een twoleg zijn hoofd uit een gat van zijn nest steken. Vulture keek opzij en merkte dat hij naast zo'n vreemd nest stond waar twolegs hun vacht verwisselde. "O kijk, hier!" Hij wees met zijn neus naar de winkel. Door het glas tuurde hij naar binnen. "Kijk! Twolegs verwisselen hun vacht in zulke nesten.. heel bizar" Miauwde hij duister. Soms liepen ze bijna vachtloos als het heel warm was. Dan zag je hun bleke, haarloze huid. Nu leken ze er tussenin te hangen qua vachten.

Vulture keek om toen twoleg kits luid begonnen te krijsen en achter een bal aan rende. Hij voelde hoe Buzzard dicht tegen hem aan kroop en bijna in één slonk van angst. Hij nam het haar niet kwalijk. Misschien was het maar beter als ze verder liepen. Er was geen betere timing toen een man met een gigantische hond langskwam die naar hen blafte. Hij maakte zich samen met Buzzard vlug uit de voeten en keek rond. Samen staken ze vlug de straat over toen de kust veilig was van monsters. "Ook hier blijven monsters samen met hun twolegs op hun pad" Legde hij zijn nichtje uit. Hij moest nu iets harder miauwen omdat het geluid van de stad aanzwol hoe dieper ze er in waagde. Hij stak een steegje in naast een vis winkel en bleef bij een zijingang staan. De bovenkant van de deur was open en de onderkant dicht. "Hier krijg ik wel eens vis als ik het lief vraag. Ik heb het ze ook aan andere katten zien geven dus als je heel lief kijkt en een beetje hard miauwt zit er wel wat in voor je" Vulture glimlachte van oor tot oor. Hij kon wel uren door blijven praten over de twolegs. Hij had al zo veel geleerd over ze sinds hij bij ze leefde. Maar toch ontdekte hij elke nieuwe dingen! Hij liep weer het steegje uit het blok om. Deze keer bleef hij wat dichter achter alle commotie zodat ze sneller bij zijn plaats van bestemming kwamen. "We zijn bijna bij mijn tuintje.. verwacht er niet te veel van" Waarschuwde de cyperse kater. Hij wilde niet dat hij haar blij maakte met een dooie mus. Het was nou niet bepaald een vijf sterren nest waar hij woonde.

Hoge flatgebouwen stonden naast elkaar. Er tussen was een opening, een mogelijkheid om te lopen. De achterdeuren hier konden enkel vanaf de binnenkant opengemaakt worden. Zo nu en dan was er een mogelijkheid om door een klein afgesloten steegje in een tuintje te komen. Ze waren bijna allemaal overwoekert en de hekken verroest. Bij het meest verroeste hek en overwoekerde tuintje hield Vulture halt. "Hier is het" Alles had tot dit geleid. Hij liep tussen de roestgekleurde, dunne spijlen door, door het steegje tot hij uit kwam in een klein tuintje. De stenen muur was te hoog om overheen te springen, zelfs voor twolegs. De tuin was overwoekert met onkruid en er lag bijna niets in. Enkel een omgevallen stoel en een half ingestorte tuinbank waar je onder kon kruipen en beschut zat. Hij draaide zich om naar Buzzard. "Dit is het dan .. het ziet er vreselijk uit in vergelijking met wat andere rogue's hebben maar .. niemand leek het te willen. Perfect dus voor een zwerver als ik" Verklaarde hij schouderophalend. En flauw grijnsje kon er wel vanaf. "Tja .. als je me dus nodig hebt weet je me hier te vinden" Hier waren ze dan. De reis van anderhalve dag had hen hier gebracht. En hun avontuur was ten einde.

Vulture was een tijdje stil. Een goed gevoel nestelde zich in zijn binnenste. Een gevoel dat hij eigenlijk niet erg vaal had. Hij was trots op zichzelf. Hij had een oud familielid ontmoet wat op een hele nieuwe ontmoeting leek. Hij had haar ondanks alles hier heen gekregen, veilig en wel. Zijn tuin was nu niet langer alleen zijn tuin maar hun tuin. Hij gaf Buzzard plotseling een kopje en schuurde langs haar heen. "Dit is nu ook jouw thuis.. als je zelf een betere vind en daar wilt gaan wonen respecteer ik dat" Zei hij formeel. Vulture stapte weer naar achteren zodat hij haar aan kon kijken. "Maar voor nu is het ons thuis!" Hij haalde diep adem en kalmeerde zijn plotseling nervositeit. "Nou,.. maak je het zelf gemakkelijk. Ik ga maar eens in de omgeving rond kijken en poolshoogte nemen wat ik allemaal gemist heb ik de tussentijd" Hij knipoogde naar haar en verdween toen het lange tussen steegje in. Lenig floepte hij weer door de spijlen heen en rende de straten op, vol trots en blijheid die een glimlach op zijn gelaat toverde die hij zelf niet eens door had.

- End of topic dan maar?