The world is a dark place

Langzamerhand werd ik me steeds meer bewust van de dingen die om me heen gebeurden. Veel gebeurde er om me heen. Katten liepen langs me door, ik hoorde vele onbekende stemmen. Sommigen wat duidelijker dan anderen, sommigen wat betekender dan anderen. De wereld was nog donker voor mij en ik vroeg me af of deze ooit wel lichter ging worden. Of ik ook wel wat ging zien. Uit mijn liggende positie kwam ik tot beweging. Lopen kon ik nog niet, mijn lichaam was dan ook zo zwaar voor mijn nog tedere, zwakke pootjes. Ik had echter een techniek gevonden om vooruit te komen en daar was ik trots op. Zouden degenen naast mij dit ook al uitgevonden hebben? Of lagen ze daar maar gewoon.. niets te doen? Ik duwde met mijn pootjes tegen de grond aan en onhandig stond ik even op vier pootjes, weer meteen naast mijn moeder op mijn zij neerploffend. Een verontwaardigd geluidje verliet mijn mond, terwijl mijn hoofd over haar vacht heen gleed opzoek naar die ene voedselbron waar ik de afgelopen halve maan van gegeten had. Ik had iedere nacht mijn maagje weer rond gegeten, niet nadenkend over of ik niet teveel at. Eten was belangrijk voor mij en dat had degene die mij voedde vast ook wel door. Eindelijk stootte ik tegen de tepel aan en meteen kwam er melk uit, mijn kaken openden zich en vormden zich om de tepel heen, om vervolgens er weer aan te zuigen. De warme gloed gleed door mijn mond, mijn keel en verwarmde vervolgens mij maag. Ik ging door en door, totdat het pijn deed en de melk bijna vies smaakte omdat ik teveel gegeten had.

Open voor iedereen, maar voornamelijk Silverstream, Dancingkit & Cedarkit

Met zijn snuitje in het mos en zijn pootjes netjes onder zijn lijfje gedrukt, zonk hij zo nu en dan half in slaap. Nu eens werd de lichte trans opgeheven door een beweging, dan weer knapte hij uit een vreemde droom die hij gelijk daarna niet meer kon herinneren. Deze keer was het echter wat heviger. De kitten naast hem, ondertussen was Cedarkit wel gewend aan zijn geur en aanrakingen, begon te bewegen. Nu al had Cedarkit door dat de kitten van het zoete spul ging drinken, iets wat hij wel heel vaak deed naar de kittens' mening. Met zijn oortjes hoorde hij het geluid van een zuigende kitten en Cedarkit rekte zich even op. Plots voelde hij een staart met zijn pootjes, nou ja, voor hem was het meer een sliert van zacht spul, zachter dan mos. Onhandig sleepte hij zich met zijn zwakke pootjes naar voren en nam het 'speelgoed' in zijn mond en begon eraan te sabbelen. Het was harig, maar zacht en het bleef speelgoed. Omnomnom.

Het maakte me eigenlijk weinig uit dat ik niets kon zien. Zolang ik dit leven zo kon houden, lekker lui zijn en blijven liggen. Zoveel eten als ik maar wilde, wanneer ik maar wilde. Het was een luizenleventje en ik hield er nu al van. Ik wilde zo lang mogelijk hier blijven, het liefst voor altijd. De melk was zo heerlijk warm en iedere keer als ik het naar binnen zoog werd mijn hele lichaam warm en voelde het net alsof ik de hele wereld aankon, zo sterk voelde ik me dan. Maar meestal kan vlak daarna de vermoeidheid weer aan, niet dat ik het erg vond natuurlijk. Ik slaap liever dan dat ik iets moet doen. Rustig leg ik mijn kopje op iets zachts, waarschijnlijk een van mijn broertjes of zusjes die naast me ligt te slapen. Langzaam val ik weer een beetje in slaap, dromende over alle fantastische avonturen die ik allemaal al beleefd heb; al zijn het avonturen die zich in mijn hoofd afspeelden, dingen die ik waarschijnlijk nooit in het echt zou doen. Dat kost te veel moeite. Plotseling trekt iets aan mijn staart en ik voel hoe het puntje ervan nat begint te worden. Een verontwaardigde, luid geschrokken piep verliet mijn mond en hard spartelend probeerde ik me om te draaien. Wat heel moeilijk en langzaam ging, want wat kon je doen als je nog helemaal niet goed kon lopen. Ik miauwde nog een keer verontwaardigd toen de aanvaller me los leek, of eigenlijk trok ik mezelf los uit zijn greep. Ik kwam naar voren, wild zoekend naar hetgeen wat me had aangevallen. Maar ik kon het niet vinden. Een vragende piep verliet nu mijn mond. Waar ben je? Wie ben je? Wat deed je daarnet? Wil ik allemaal vragen, maar ik krijg geen enkel woord uit mijn mond. Onvoorzichtig bewoog ik wat meer naar voren en met een klap kwam ik met mijn hoofd tegen de kop van een ander aan. Het deed pijn en een barstende hoofdpijn kreeg ik ervoor terug.

Het sabbelen deed hem weer moe worden, want de reis naar dit stukje speelgoed had hem al aardig wat energie gekost. Dus uiteindelijk liet de kitten zijn kopje alweer in het mos zakken en, met staart in zijn mond, begon hij zich op te krullen en voelde hij de golf van slaap over zich heen komen. Maar die verdween net zo snel als hij was gekomen toen het speelgoed plots verdween. Angstig slaakte Cedarkit een piepje. Had iemand zijn speelgoed gestolen? Een jammerend geluidje kwam uit zijn bekje en hij voelde verderop weer bewegingen, dit keer gevolgd door een flinke klap op zijn hoofd. Door de impact rolde hij weg en zelfs over de rand van het nest. Deze ondergrond voelde behalve fijn aan. Hij was koud, korrelig en de warmte van zijn moeder was minimaal. Hulpeloos greep hij met zijn pootjes naar het eens zo veilige nest, maar hij was te zwak om er op te klimmen. Instinctief legde hij zijn oortjes in zijn nek en gooide hij zijn kopje omhoog. Hard begon hij te piepen, als een soort alarm, om zijn moeder te waarschuwen, maar ook omdat de pijn in zijn kopje aan bleef houden. Wie had dat überhaupt gedaan?

De plotselinge klap tegen mijn hoofd had me even van mijn stuk gebracht. Wankelend viel ik weer terug op mijn zij en ik piepte luid, wie had dat nou weer gedaan? Waarom had diegene mij pijn gedaan? De pijn bleef aanhouden en ik voelde me bezorgd worden. Was ik nu gewond? Een plotselinge, doffe klap weerklonk in mijn oortjes en deze hief ik dan ook meteen op? Wat was dat? Een luid gepiep weerklonk en het hield maar aan dat ik besloot om er op af te komen. Ik probeerde de juiste weg op te lopen en wankelend en kruipend wist ik mezelf voorwaarts te krijgen. Plotseling was het zachte mos weg en voordat ik het wist viel ik bovenop iets zachts en rolde ik vervolgens een paar centimeter over een ijskoude grond heen. Meteen gealarmeerd door de plotselinge kou hief ik mijn hoofd op en begon te roepen, waar enkel nog gepiep uit mijn mond kwam. Mijn mama moest me komen redden, zoals ze altijd deed als we in de problemen zaten! De kou overviel me een beetje en ik probeerde de warmte weer op te zoeken, maar het enige wat ik deed was weer tegen iets anders aanbotsende. Iets hards maar toch aan de ene kant zacht, iets harig zoals ik en mijn moeder was. Een de anderen. Ik bleef bij hem of haar of het zitten, want het was de enige warmtebron die ik kon vinden. Het luide gepiep ging wel door, waar bleef mama als je haar nodig had?

Wie had gedacht dat dit zo leuk was xD

De zilveren kattin miste de warme nursery, die nu vervangen was door een veel koudere nursery. Dit was geen plek voor kittens, als het regende was het niet geheel water dicht, en als het waaide kwamen er zeker wel wat zuchtjes koude wind naar binnen. Silverstream hief haar kop, en keek naar de krioelende kittens aan haar buik. Vervolgens keek ze over hen heen, beelde zich de donker grijze kater in, de kater waarvan ze hield, die hier ook had moeten zijn, voor haar, en voor de kittens. Maar hij was er niet. Hij was niet aanwezig. Hij was ergens anders, in een andere clan, en er was geen mogelijkheid dat hij hier had kunnen zijn, bij de kittens, bij haar. Rushingkit dronk, hij dronk het meeste van de andere kittens, was haar opgevallen. Zachtjes liet ze haar tong over zijn rugje heen glijden. Silverstream keek naar Cedarkit, en een glimlach vormde haar lippen toen ze zag hoe de kitten aan het staartje van Rushingkit sabbelde. Cedarkit viel in slaap met het staartje van Rushingkit in zijn bekje. Wauw, het was zo geweldig om te zien hoe de kittens contact met elkaar maakte. Ze gaf ook Cedarkit een lik over zijn rug, die luid begon te piepen toen het staartje uit zijn bek verdween, en meteen weer wakker was. Rushingkit kroop naar voren, en botste tegen het kopje van Cedarkit aan, beide hadden ze pijn, viel haar op. Silverstream begon geschrokken eerst het kopje van Rushingkit te likken, maar Cedarkit rolde uit haar nest. Net toen Silverstream Cedarkit pakken wou, viel ook Rushingkit uit haar nest. De zilveren moeder poes greep beide kittens bij hun nek felletje en legde ze tegen haar borst aan, terwijl ze om de buurt de kittens warm begon te likken. Ook likte ze over hun kopjes, zodat de pijn misschien verminderen zou. Zou die klap schade toe gebracht hebben? Moest ze Nightstream halen? Ze zag geen wondjes, en het voelde volgens mij ook niet raar aan. Ze keek naar Dancingkit, gewoon aan haar buik, zij was tenminste rustig. Ze sloeg haar staart zachtjes over Dancingkits lichaam heen, en ging verder met het likken va de twee katertjes. Zo jong, en meteen al zo onrustig.

Niet veel later werd hij door iets zwaars geplet en kwam er een hoge piep uit zijn mond, waarna hij wild met zijn pootjes begon te trappelen om wat het ook was zo ver mogelijk van hem af te krijgen. Wat een gemeen ding was dat zeg! Uiteindelijk rolde het iets tegen hem aan en werd hij plots van de grond afgehaald. De kitten hing voor een paar seconden gewichtsloos in de lucht en zijn gepiep hield wat op. Half sukkelde hij weer in slaap en snel voelde hij de zachte deken weer onder zijn poten en begroef hij zijn snuitje in de bekende warme vacht. Een dankbaar piepje verliet zijn bekje en hij drukte zijn pootjes in zijn moeder's vacht. Een snorrend geluid kwam uit zijn keel en hij gaf zijn moeder zoveel mogelijk kopjes als hij kon. Toch verwijderde hij zich iets van het andere harige ding, want waarschijnlijk was dat degene die hem én pijn had gedaan én hem had geplet!

Ik wist niet waar ik was en wat ik aan het doen was, het was zo'n machteloos gevoel dat door me heen ging dat hij wanhopig bleef miauwen. Ik wist niet anders, ik kon niets anders. Ik moest wel, anders zou niemand me hier opmerken en wie wist wat er dan gebeurde; dan zou ik omkomen van de honger, misschien zelfs al van de vermoeidheid! Stel je voor, omkomen omdat je te moe bent, dat zou toch sneu zijn? Nee, mij mag dat niet overkomen! Iets haalde me weg van die verschrikkelijke, koude plek en voordat ik het wist, lag ik weer tegen de warme vacht van mijn bloedeigen moeder aan. De moeder die zoveel om me gaf, die me ieder moment van de dag eten kon schenken, en dat was vrijwel het enige wat ik van haar nodig had. Warmte om te kunnen slapen en voedsel om te kunnen eten. Mijn mondje zocht dan ook meteen weer naar de tepel die ik al zo vaak in mijn mond heb gehad. Wat zou ze van me denken? Een vreetzak, dat zou ze vast van me vinden. Maar mij maakt het niets uit. Ik vind het eten te lekker en waarom niet gebruik maken van de situatie nu het nog kan? Nu ik van onze warme, zachte plek ben afgevallen, kan ze vast denken dat ik uitgehongerd en uitgeput ben door het avontuurtje dat ik zojuist gemaakt heb. Mijn lippen vinden de tepel weer en zachtjes begin ik eraan te likken, wat vervolgens overgaat tot gretig zuigen om de melk naar binnen te krijgen. Heerlijk. Wat hou ik toch van eten. Met een overvol maagje, misschien zelfs iets te vol, rol ik me weer op tot een bolletje en een grote gaap verlaat mijn mond, waarna ik mijn hoofdje op mijn poten leg en in slaap val, terug naar dromenland.

I believe that sleeping and eating is the most important part of life.