-Tall- I'm so sorry

De kater rekte zich uit, raakte wat katten, gromde toen die naar hem gromden, en liep met een glimlach rond zijn mond naar buiten. Daar stond iemand nu al op hem te wachten, een witte poes, Snowypaw, en blij keek ze niet. Tall liep naar de prooistapel, pakte twee muizen, nam zelf de magerste, en gaf de ander aan Snowy toen hij weer bij haar was. "Tell me," Zei hij, waarna een hap muis spreken onmogelijk maakte.

De kater luisterde al kauwend naar het gebrabbel van de poes, het begon, zoals hij wel verwacht had, met een verontschuldiging. Die wuifde hij weg met zijn staart, en slikte de hap muis door. "Dat moet je niet tegen mij zeggen," Hij zei het zakelijk, medeleven hoefde hijzelf niet, hij was dom geweest, de poes die de ander nu echter noemde verdiende het medeleven van de clan. "Zeg het tegen Arcane," Mauwde hij simpelweg, en hield toen medelevend zijn kopje schuin, hij snapte wel waarom Snowy het lastig vond. "Ze zal het je zeker wel vergeven hebben," Na deze woorden nam hij nog een klein hapje van zijn muis, het magere beestje was na zijn twee mini hapjes al bijna op.

De kater volgde al kauwend haar blik, en knikte stellig, yep, Arcane had nooit zoveel haat gevoelens naar zijn idee. De tweede vraag deed hem weer naar het witte poesje kijken, "Mwah," Het was bijna alles wat hij kon zeggen, met zijn mond nog steeds vol, dus slikte de kater de hap door en antwoordde de poes toen helemaal. "Ace valt niet echt te snappen," Luidde het, met een schouderophaal. Ace was zijn 'Partner in Crime' iets slechts zou je niet over hem horen uit Tall's mond.

De kater nam nog een kleine hap, en zag tot zijn kleine vreugde dat het witte poesje nu ook wat at. Ze begon echter ook weer meteen te praten, en haar woorden deden hem met zijn oren trekken. Half van nieuwsgierigheid, half omdat het een vreemde vraag was van Ace. "Hij is misschien soms inderdaad een beetje vreemd," Beaamde hij, nadat hij zijn hap muis weer had doorgeslikt. Wat wilde Snowy hier nou mee zeggen? De kater was moe, en in een ietwat onverschillige bui, hij snapte het even niet.

Oke, ze leek niet helemaal happy te zijn met zijn logische antwoord. Verward dacht Tall na, wat wilde ze van hem? Al snel kwam het eruit, en het deed hem heel even zijn ogen sluiten. Nee, niet weer, niet nog eens, niet meer problemen, niet meer vijanden voor Running die ze voor zijn ogen aan kon vallen. De kater zat er nog geen tien seconden in stilte toen hij ineens opstond, en stoïcijns naar de uitgang van het kamp liep. Vandaag liep hij op een drafje, te hard voor Snowy om hem in te halen, door naar het meertje. Daar stopte hij niet, maar gooide zichzelf erin. Zo, nu was hij wakker, en kon hij weer helder nadenken. Nat klom de kater uit het water, en schudde zich uit, toen streek hij neer.

- Ze mag hem volgen als je wil >3

Hij zat daar, en keek hoe ze naar hem toerende. Hij was nu wakker en kon opletten, dat betekende niet dat hij van zijn ochtendhumeur af was though. Integendeel, al die problemen, zo lastig. En nu viel de poes ook nog eens! Toen ze begon te huilen ontdooide hij, hij kon niet tegen huilende poezen. "Rustig maar," Mauwde hij sussend, terwijl hij naar de poes toeliep en zijn staart om haar heen sloeg. "Het maakt niet uit," Oke, random woorden, hopelijk zocht ze er niets achter.

Tall shuste over haar excuses heen, dat was nou ook weer niet nodig, hoe stom het ook leek, je kon niets doen aan je gevoelens, hoe ze soms ook in de weg zaten. Hij wist er alles van, en daarom begreep hij wel hoe Snowy zich moest voelen nu, het leven was soms lastiger dan je zou denken. De kater bleef gewoon zitten bij de poes, om te zorgen dat de poes rustig werd, ze hoefden niet weer een scene als bij Ace gebeurt was.

De poes had er genoeg van hoe Brokensoul haar behandelde! Ze was het zat, echt zat! Zeker nu ze in haar Apprentice tijd kwam, werd ze er alleen maar lastiger van... Frostpaw liep door de bomen van het territory door. Het gaf een heerlijk gevoel, zeker omdat het nog niet al te koud was. Opeens hoorde ze een klap, waarna gehuil. Geschrokken sloop ze op het geluid af. Ze zag Tallpaw, een van haar beste vrienden, op de grond zitten bij een sneeuwwitte poes. 'Het spijt me', miauwde de Apprentice. Voorzichtig, zodat het tweetal niet zou schrikken, kwam Fro tussen de struiken uit. "Wat is er aan de hand?", vroeg de lynx point kattin bezorgd. Had de witte ShadowClanner Tall kwaad gedaan? Wat was er gaande? "Moet ik misschien een warrior gaan halen of zo?"

Tall streelde de witte poes nog even kalmerend met zijn staart, maar stopte toen Frostpaw er plots bij was. De kater trok een wenkbrauw op toen ze begon te praten over warriors halen, nope, dat was echt niet nodig. "Waarom zouden we warriors halen?" Vroeg hij, oprecht even weer in de war, het was for Starclan's sake 's ochtens! Waarom wilden poezen altijd lastig doen in de ochtend?!

De witte poes kromp in elkaar en miauwde haastig dat het niet nodig was om er een warrior bij te halen: 'Nee nee... ik geloof niet dat dat hoeft.' Ze probeerde te glimlachen, maar mislukte hier totaal in. 'Waarom zouden we warriors halen?', vroeg Tallpaw verward. "Euh, geen idee... Ik dacht dat er misschien... Wat gebeurd was ofzo? Ik wist niet wat er aan de hand was, maar ik zag jullie hierzo zitten en...", probeerde ze zich te redden. "Sorry voor het storen", klonk haar stem verontschuldigend. Vervolgens draaide de poes zich om en begon -heel erg subtiel- zo traag als maar kon terug te stappen naar de struiken waar ze vandaag kwam.

Met een wenkbrauw opgeheven keek Tall naar Frost die echt heel vreemd bezig was. "Er was niets toch?" Oprecht verbaasd keek hij naar Snowy, "Waar hadden we het ook alweer over?" Compleet in de war stond hij op, en rekte zich uit. Twee poezen hier, en inderdaad, beiden zagen eruit alsof er iets aan de hand was geweest, maar naar zijn weten was dat niet zo. Tenzij hij iets gemist had.