Don't let them see

Het was duidelijk dat de katten het niet zo snel zouden opgeven en voor ze iets kon doen schoten ze richting het Thunderpath. Er was namelijk net een gat gekomen, maar ze wilde nog niet opgeven, ze zouden niet zomaar wegkomen met de prooien. Ze rende snel achter de twee katten aan en deed nog een laatste poging om de warrior te stoppen, want de apprentice zou ze niet meer kunnen halen. Ze probeerde bovenop de kater te landen, voordat hij het Thunderpath over zou kunnen gaan.

Wintersong voelde de kater onder haar en ze drukte hem tegen de grond, ze zou hem niet de kans geven om het Thunderpath over te steken. Ze voelde hoe de kater onder haar zich afzette tegen de grond en ze werd van zijn rug afgeworpen. Ze landde niet al te ver bij hem vandaan en stond snel weer op om te kijken wat de kater nu zou doen. "Vuile Eekhoorn jager!" Het was duidelijk dat ze de kater kwaad had gemaakt, maar dat maakte haar niks uit, zolang hij de prooi niet mee terug kon nemen was het goed. Ze ontweek de kater toen deze haar probeerde te raken met zijn poot en ging rechts langs de kater heen om met haar poten uit te halen naar zijn zij.

Ze voelde hoe haar klauwen even contact maakten met zijn zij, maar niet lang, want al snel haalde de kater weer naar haar uit. De eerste kon ze nog ontwijken, maar de tweede raakte haar over haar neus en ze voelde dat het langzaam begon te bloeden. Ze moest het alleen nu negeren en ze haalde deze keer zelf uit met haar voorpoten, ze moest de kater proberen uit balans te krijgen, want dan zou ze makkelijker de overhand kunnen krijgen. Ze was namelijk niet van plan om de kater terug te laten gaan tot hij uit zichzelf terug zou gaan zonder de prooi.

Met haar lichte tred liep ze door het bos, toen Amy nog bij haar huismensen woonde had ze er vaak naar gekeken maar nooit echt een gevoel gehad om er heen te gaan. Nu kon het, ze was vrij en had geen verplichtingen, alleen jagen natuurlijk. Ze stapte stug door en niet veel later stroomde haar neus vol met verschillende geuren, al leken ze toch op elkaar. Voorzichtig stapte Amy verder, wie weet kwam ze nog andere katten tegen en waarchijnlijk waren deze niet al te vriendelijk tegen haar, gezien het feit dat ze een buitenstaander was. Na een tijd doorstappen en nog geen kat tegen gekomen te zijn maakte haar maag een luid, protensterend geluid. Ze proefde de lucht en probeerde onderscheid te maken tussen de katten geuren en de prooigeuren, een vers muizen geurtje pikte de kattin op en voorzichting zakte ze in jaaghouding en sloop naar het weerloze beestje. Snel checkte Amy de stand van de wind en sloop voorzichtig verder. Snel sprong ze op en beet hem met een sterke beet van haar kaken, alleen jammer genoeg kon de muis nog een piepje maken voor zijn dood, wat voor de kattin betekende dat de muis haar enige eten was voor nu. Snel maakte ze haarzelf uit ze voeten en ging ergens anders heen, al snel had ze een mooi verborgen plekje gevonden die verlaten leek en begon gulzig de muis te eten. Precies bij haar laatste hap kwam er een jonge kat aanstoven, gevolgt door een oudere, die weer gevolgt werd door een oude kat en een jongere. In de hoop niet ontdekt te worden bleef ze zo stil mogelijk in haar verstopplek zitten, wat zouden deze twee katten eigenlijk gedaan hebben? Ach ja, Amy had er niks mee te maken dus eigenlijk hield ze haar liever erbuiten. Alleen veranderde het toen de jongere kater haar richting ging oprennen en de jonge kattin achter hem aanging, vooral toen ze ging springen want het leek dat de jongere kattin recht op haar ging landden, maar gelukkig was dat net aan niet zo. De kater die vlak bij haar was leek niet blij te zijn en gooide haar van zijn rug af en leek even vanuit Amy's oogpunt verdwenen te zijn. Het leek net dat de jongere kattin haar recht aanstaarde maar waarschijnlijk was dat maar verbeelding, aangezien het bijna onmogelijk was om de verstopplek al zelf te zien.

~if you don't mind