Don't let them see

Het Thunderclan territory, een grootse plek voor nog zo'n jonge apprentice als hij was. De kater was nog maar 7 maanden en had helemaal niets meegemaakt met Windclan nog whatsoever. Als dat wel het geval was geweest had hij hier nu niet gestaan. Met grote ogen was hij Leopardgaze de grens over gevolgd, en nu liepen ze muisstil over het verkeerde territorium. Spannend dit.]

- Leopardgaze

Note: Tall is nog maar 7 maanden hier, en heeft dus nog geen problemen gehad ^^

Tall luisterde geconcentreerd naar de instructies die zo nu en dan verloren gingen in het geraas van het gevaarlijke pad achter hen. Het was simpel, vang alles wat er te vangen valt, keer terug, en ontmoet elkaar uiteindelijk hier weer terug. De jonge kater knikte, en ging een andere kant op als de warrior, de Thunderclanners waren niet dom, twee Shadowclan katten, hoe goed de geur ook gemaskeerd was, ze zouden opvallen.
De jonge kat liep niet lang, of een geur drong zijn neusgaten binnen, voorzichtig ging hij klaar staan, in de goede houding, en wilde springen. Plots vermengde de geur zich met die van een kat, en als bevroren bleef de 'paw' staan. Dat was nog maar net goed gegaan, dit was dus het belang van alles checken voor je iets deed, die fout zou hij niet nog eens maken.

Na de kleine fout die hij haast had gemaakt duurde het nog even voor de mager weer prooi rook of zag. Uiteindelijk had hij toch nog geluk toen een domme eekhoorn bij de voet van een boom noten aan het zoeken was. Die was voor hem, langzaam aan nu, langzaam. Met veel kracht uit zijn achterbenen ving hij het beest, en beet het dood. Een krak die naar zijn idee veel te luid was vulde het bos, hopelijk had niemand het gehoord. Snel rende Tall met de eekhoorn naar de afgesproken plek, dropte hem daar naast een gevangen vogel, en draaide zich weer om. Op naar meer prooi dan maar.

Tall bleef gewoon rustig jagen, het leek hier haast makkelijker dan in zijn eigen territorium, waarschijnlijk omdat de beesten meer geluiden gewend waren. Shadowclan katten konden nu eenmaal sluipen als de besten, zeker beter dan de Thunderclanners, en dat maakte het allemaal wel heel erg simpel. Zo bracht de jonge kater nog eens een muis naar de afgesproken plek, en ging weer door. Zo konden hij en Leopardgaze doorgaan tot het bos leeg was!

- Hell yeah!

Oke, het duurde niet lang of nog een muis liep op het verkeerde moment op de verkeerde plek, en moest daar de prijs voor betalen. Tall grinnikte, in zichzelf natuurlijk, en dankte Starclan heel zacht voor de prooi. Daarna draaide hij zich om, en rende in een rechte lijn terug naar de prooi stapel. Dit ging te makkelijk, je zou haast denken dat deze clan allemaal een siesta hielden! Nou ja, laat ze maar slapen, Shadowclan had prooi nodig, en ook al vocht Tall niet acuut met iedereen, hij vond prooi stelen, ofwel, halen als de ander het niet geheel doorheeft, niet zo erg.

Het ging mis, helemaal mis, maar de ander kende hem niet. Dus verstijfde de jonge kat even, keek met enorme ogen naar de witte poes, zag eruit alsof hij een hartaanslag zou krijgen, en schoot toen weg. Zo hard als hij kon, alle afspraken vergetend. De ander kende hem niet, hij had nog geen naam gemaakt, hij was pas 7 moons. Dat verklaarde zijn doodsangst misschien ook wel, zo schoot hij in volle vaart langs Leopardgaze, en bleef hijgend en met nog grotere ogen dan daarvoor achter hem staan. "Tijd om te gaan," Mauwde hij, en greep snel wat prooi, om dan te wachten op het sein van de oudere, ze hadden een kleine voorsprong.

Ze verveelde zich zo erg, haar mentor leerde haar niks meer, en de anderen deden saaie spelletjes. Zuchtend wandelde ze het kamp uit. Jagen? Neeeee, zo saai. Ze wandelde verder, maar pikte ineens de geur van een andere kat op. Ze zag wat verderop Wintersong rondhobbelen, en ze besloot haar te volgen. Toen de poes even aarzelde, stond ze zelf ook even stil. De geur van rare stank drong haar neus binnen. Oh wacht, die stank was vast weer van de Shadowclan. Maar wat moesten die hier nou? Inmiddels was Wintersong al verder gelopen, en ze sprak nu tegen een jonge kater. Hm hm, hij zag er niet slecht uit, dat moest ze hem nageven. Stilletjes voegde ze zich bij Wintersong. "Ook goedemiddag." zei ze neutraal. Ze wist niet echt hoe ze hierop moest reageren.

De oudere kater gaf logische aanwijzingen, en het was allemaal mooi en aardig, maar een gat ging er niet zo snel komen. De jonge kater trippelde met zijn poten, hij hoorde pootstappen, hij trippelde nog eens, nog steeds geen gat. De pootstappen naderden, de monsters reden onverstoord verder. De pootstappen waren nu echt heel dichtbij, nog steeds geen gat. Toen kwam de stem, omkeken deed hij niet, er was een gat. Met een diep schuldgevoel voor Leopard, en een bek vol met prooi sprintte de jonge kater in noodgang over het levensgevaarlijke pad. Hij kwam veilig aan de overkant. Moest hij nu terug? Nee, Leopard was er ook al.