[Training] Mz. Hide

Snowbird opende haar ogen bijna meteen toen ze de koude grond onder zich voelde. Alert kwam ze overeind. Met een grijns duwde ze zich helemaal omhoog en rekte ze haar spieren uit, klauwen ontbloot, klaar. Na die ene nacht dat Polarstorm haar had opgehaald had alles opeens weer leven en nut gehad. Eindelijk was ze uitverkoren voor iets .. ze had dus altijd gelijk gehad. Altijd was ze beter dan iedereen .. maar nog niet perfect. Ze spande haar klauwen aan en beet op haar lip. Nog niet pérfect. Dat zou haar einddoel zijn. Zodra ze volleerd was zou ze Everstar laten boeten. Ze zou het precies doen. Het perfect doen. Toen er pootstappen weerkaatste in het doodstille bos draaide de sneeuw witte leerling zich om met een zelfingenomen grijnsje.

Iedereen mag joinen ^^

De trainingen zouden zo mogelijk nog meer van zijn geduld vergen dan het lokken van die zielige figuurtjes. Maar het was voor een goed doel en dat moest hij in zijn achterhoofd houden. Hij deed dit niet voor de lol, niet voor niets, niet omdat anderen dat van hem verlangden (Oké, misschien toch wel een beetje...), maar puur en alleen omdat hij zijn woede en wraak over niet al te lange tijd zou kunnen afreageren op alle clans. Há!

Maar dan moest hij nu dus eerst katten gaan trainen.

Omdat het hele plan sowieso al erg veel van zijn geduld vroeg, had Blackhole besloten zoveel mogelijk trainingen in één nacht te geven. Hoe sneller die misbaksels leerden hoe ze moesten vechten en misleiden, hoe eerder het plan écht uitgevoerd kon gaan worden. Blackhole had de nobele taak op zich genomen hier en daar aan katten te leren anderen te misleiden. Aan de andere Dark Forest-bewoners (Of “gevangenen” was hier misschien een beter woord voor) had hij wijsgemaakt dat hij misleiden gewoon leuker vond dan vechten, maar de eigenlijke reden dat hij geen trainingen ging geven in vechten, was natuurlijk omdat hij daar niets van bakte. Ouch. Pijnlijk onderwerp.

Enfin, Blackhole had niet echt een plan gehad voor deze nacht, maar had besloten de eerste de beste kat die hij tegen zou komen, het één en ander te leren over leugens, listigheden en andere dingen waar hij wel goed in was. Als je het hemzelf vroeg tenminste. En de eerste kat die hij tegen kwam, was een wit poesje. Met haar blauwe ogen keek ze hem aan, een grijns op haar gezicht. Blackhole keek haar kalm en ogenschijnlijk niet onder de indruk aan. ‘Snowball, Snowwhite, Shiningfur... Wat voor zoetsappig naampje hebben ze aan een lieflijk poesje als jij gegeven?’ Hij liep iets dichter naar de witte poes toe, zijn ogen niet van haar af wendden. ‘Vertel eens, prinsesje, heb je al andere katten ontmoet in dit bos?’

Een brede, cyperse kater verscheen voor haar die ze nog niet kende. Snowbird volgde zijn dreigende blik en wankelde geen moment. "Snowbird is de naam" Zei ze rustig. "Polarstorm van de ThunderClan heb ik ontmoet" Legde ze kort uit en haar blauwe ogen keken recht in die van de kater. Het duistere bos om haar heen sloot zich om hen in maar ze was er al aan gewend. Ze kon zien in deze dromen wat wel anders was in de realiteit. Het bos was niet slecht. Het stonk en was niet echt vrolijk maar op zijn minst werd ze hier niet overspoeld met trillingen. Regen was een regelrechte ramp in de realiteit. In vroege stadia werd ze er misselijk van en kreeg ze hoofdpijn. "Vanwaar ben jij in dit bos beland?" Miauwde ze gewaagd en nieuwsgierigheid brandde in haar borst.

Snowbird. Wat een bespottelijke naam voor een wezen zonder vleugels. Dat was zoiets als je kitten Blackhole noemen, dacht Blackhole met enig zelfmedelijden, terwijl hij de witte poes in haar blauwe ogen bleef kijken. Ze bleef opvallend rustig en hij moest toegeven dat dat enig respect afdwong. Ze beantwoordde zijn volgende vraag met evenveel kalmte en Blackhole besefte dat als zij net zo makkelijk loog, als dat ze antwoord gaf op zijn vragen, deze training verrassend makkelijk zou worden. Ze leek niet in het minst geïntimideerd door zijn aanwezigheid, noch door het voorkomen van het bos, en wist zelfs een gewaagde vraag te stellen. Blackhole verloor daardoor even zijn toneelspel en een welgemeende glimlach was voor een fractie van een seconde op zijn gezicht te zien. Verdorie, Blackhole, je wil me toch niet vertellen dat je dit katje mag? dacht de dode kater geërgerd bij zichzelf en hij dwong zijn gezicht weer een gelaat van spot aan te nemen. Zo keek hij naar de witte poes en zei: ‘Ik zal die vraag beantwoorden als jij een goede leerling bent gebleken.’ Hij keek haar niet meer recht in de ogen aan, maar liep langs haar heen, om te testen of ze enig teken van volgzaamheid zou laten zien. ‘Aangezien Polarstorm jou waarschijnlijk al verteld heeft waarom je hier bent, lijkt het me het beste... dat we meteen beginnen met de training. Wit vogeltje, ik ga je leren hoe je andere katten kunt beïnvloeden, zonder dat je daarbij geweld hoeft te gebruiken.’

Snowbird hield hem desondanks haar nieuwsgierigheid uiterst goed in de gaten. Deze katten waren niet voor niets naar de Dark Forest gestuurd. Je wist maar nooit wanneer eentje zich naar je toe zou keren en je zou aanvallen. Toen Blackhole langs haar heen liep wilde ze zich omdraaien maar dwong ze zichzelf om strak vooruit te blijven kijken. Ze hield er niet van als ze zich zo bloot gaf maar er zat niets anders op. 'Aangezien Polarstorm jou waarschijnlijk al verteld heeft waarom je hier bent, lijkt het me het beste... dat we meteen beginnen met de training. Wit vogeltje, ik ga je leren hoe je andere katten kunt beïnvloeden, zonder dat je daarbij geweld hoeft te gebruiken' Dat klonk vreselijk saai! Ze weerhield zich ervan om luid te kreunen. "Ja" Zei ze enkel en ze rechtte haar rug. Ze spande haar spieren aan en zei op de meest geforceerd kalme toon. "Waar beginnen we mee?" Haar oren stonden naar achteren gedraaid en haar ogen waren zo ver mogelijk naar links gedraaid in een poging iets van de kater te kunnen opvangen.

‘Ja,’ klonk het en Blackhole kon horen dat Snowbird zich niet meegedraaid had. Dat irriteerde hem meer dan hij toe wilde geven. Het voelde alsof hij geen grip kon krijgen op dit witte poesje en enerzijds was dat interessant, maar anderzijds was dat hoogst vervelend en bracht het hem in verwarring. Hij dacht even na toen Snowbird vroeg waarmee ze zouden beginnen en voelde toen spot opkomen. Ha, hij zou de rollen eens omdraaien. Nu was het tijd voor hém om haar te irriteren. ‘We beginnen met een stukje theorie,’ zei hij kalm. De neiging was groot om een treitering in zijn stem te leggen, maar hij wilde de jonge poes niet uitdagen. Blackhole draaide zich weer om, maar liep niet naar Snowbird toe. Dat zou zoiets zijn als jezelf overgeven en dat was niet bepaald zijn bedoeling. ‘Stel je voor, je hebt net een lekkere prooi gevangen op het territorium van een vijandige clan. Een clanpatrouille komt langs en sluit je in. Wat doe jij om jezelf veilig en wel terug te krijgen in het kamp?’

'We beginnen met een stukje theorie-' Drijft hij nu de spot met me? Snowbird luisterde zwijgzaam naar de stem achter haar. 'Stel je voor, je hebt net een lekkere prooi gevangen op het territorium van een vijandige clan. Een clanpatrouille komt langs en sluit je in. Wat doe jij om jezelf veilig en wel terug te krijgen in het kamp?' Deze keer streek het witte poesje neer en krulde ze haar staart om haar voorpootjes. Toen ze sprak waren haar ogen dicht zodat ze hem beter kon aanvoelen. Tenslotte mocht ze nu wel kunnen zien, uiteindelijk was de echte uitdaging in de echte realiteit. Waar ze niet Snowbird was die de bomen en de mist zag, maar Snowbird die de duisternis zag. "Ik geef een clangenoot de schuld" Zei ze meteen. "Ik ben maar een klein, hopeloos, blind poesje! Mijn clangenoot heeft me hierheen gestuurd om me te treiteren" Zei ze op een enorm zielige toon alsof ze tegen een vijandige krijger de situatie moest uitleggen. "Dat of benadruk nog eens mijn blindheid en zeg gewoon dat ik dacht dat ik op mijn eigen territorium zat.. verdwaald geraakt of zo, ik brij er een sterk verhaal aan.. in ieder geval doe ik het zo dat ik niet de schuldige word! Met een beetje geluk lap ik Everstar erbij zodat er misschien een oorlog ontstaat of zo, altijd leuk" Ze sloeg haar kaken op elkaar en wachtte af hoe Blackhole op deze wending zou reageren.

Snowbird schoof direct de schuld af op een clangenoot. Blackhole glimlachte. Die reactie beviel hem wel, want zo had hij dat vroeger ook gedaan. Hij was echter verbaasd om te horen dat ze het over blindheid had. Was ze blind? Dat had hij niet geweten... Hij wilde er naar vragen, maar besloot het niet te doen. Hij moest doen alsof de informatie hem niet overviel, alsof hij het allang geweten had. Hij was hier de mentor, hij was hier degene die alles moest weten.

‘Ah...’ zei Blackhole en hij grijnsde. ‘Een oorlog is inderdaad altijd leuk, maar als blinde mag je waarschijnlijk niet meevechten in die oorlog.’ Voordat Snowbird hier tegenin kon gaan (hij wist zeker dat ze wilde zeggen dat ze toch wel mee zou gaan vechten), ging hij verder: ‘Je antwoord klinkt me als muziek in de oren en met je acteerwerk is gelukkig niets mis. We zullen de situatie wat ingewikkelder maken. Je hebt een grote hekel aan je clan en ziet niets liever dat ze in oorlog komen met een andere clan, zodat er hopelijk veel doden zullen vallen. Nou ben jij net op vijandig gebied, als je klem komt te zitten in de IJzeren Kaken van de Tweebenen. Je ruikt vijandelijke katten, die op oorlogspad zijn naar jouw clan toe. Laat jij jezelf doodbloeden, zodat de clan jouw clan kan aanvallen, of roep je om hulp, zodat de vijandelijke katten je van de Ijzeren Kaken kunnen redden, maar daarna misschien wel gevangennemen of alsnog doden, omdat je op hun grondgebied bent? Of is er misschien nog een heel andere manier om je probleem op te lossen?