Nonsense -Windkit-

Demonstratief kroop ze weg van de warmte die haar mama gaf. Ze wilde kunnen zien, kunnen praten, kunnen leven. Want het voelde alsof ze dood was, deze nare plek had geen betekenis. Ze hoorde allemaal stemmen, die opgewonden, boos, of blij klonken. En dat wilde ze ook! Het enige wat ze tot dusver had kunnen ontdekken was dat het woordje Lockedkit steeds herhaald werd als haar moeder iets naar haar gromde. Het kleine poesje sloeg haar zwarte staartje om zich heen, en dacht dat ze nu wel ver genoeg van het nest was weggekropen. Wat ze niet wist, was dat ze nauwelijks tien centimeter verder was. Maar de voetstapjes merkte ze desondanks wel op.

[First post Windkit]

Nog niet zo lang geleden was er veel commotie geweest in het camp. De kleine Windkit wist toen niet wat het was, maar ze had wel gemerkt dat er nieuwe kittens bij waren gekomen, dus nieuwe speelkameraadjes! Ze huppelde vrolijk naar één van de nieuwe. De bruine tabby piepte vrolijk: "Hallo!"

~Best wel flut x'D

De pootstapjes kregen nu een rare vorm. Wat deed die kat wel allemaal niet? Locked wist natuurlijk nog niet dat dat huppelen was. "Hallo!" klonk het vrolijk. Huh, wat had ze gemist? Ze bewoog haar oortjes richting het geluid, en piepte begroetend. Dat woordje had ze al heel vaak gehoord in haar korte leventje. Misschien was het zoiets als een begroeting ofzo? Ze probeerde iets te zeggen. "..a..o!" het kwam er meer uit als een piep, en klonk verder nog nergens naar. Maar hoe zou ze ooit goed kunnen praten als ze pas een paar dagen op deze vage wereld leefde? Nouja, er moest ergens een begin zijn. Haar broertjes hadden trouwens nog niet eens geprobéérd een woord te zeggen, ze piepten alleen maar als praatmiddel. Als je dat al communiceren kon noemen.

"..A..o!", piepte de andere kitten. Windkit was nog te naïef om door te hebben dat dit poesje zelfs haar oogjes nog niet open had en nog maar ene paar dagen oud was. vrolijk begon ze tegen haar te praten. Nou ja, voor zover je haar losse woordjes echt praten kon noemen. "Ik... Windkit.. Jij?"

"Ik... Windkit.. Jij?" brabbelde het andere poesje. Locked hield haar kopje scheef, en dacht lang na over de woorden. Was het woordje windkit net zoiets als lockedkit, wat tegen haarzelf gezegd werd? Ze besloot het te proberen. "..ock..e..ki." probeerde ze. Eigenlijk wist ze ook totaal niet wat het word betekende, maar ze hoorde allemaal van dat soort dingen op de plek waar ze zich laatste dagen had bevonden. Tja, de kattentaal bleek maar lasting te zijn. Al die onlogische woorden voor dingen die ze niet eens zag!

Het duurde heel lang voor het jonge poesje antwoordde. Windkit had al bijna besloten dat ze maar opnieuw moest vragen, misschien had ze haar niet verstaan. Maar uiteindelijk klonken er toch wat piepjes uit de mond van de kitten. "..ock..e..ki." De tabby fronste. "Wat?"

"Wat?" vroeg het poesje aan haar. Verdikkie, ze had het niet begrepen. Opieuw dan maar weer. "Locke..d...kit!" ze probeerde het, en ja! Het lukte! Welliswaar in stukjes gehakt, maar het was toch maar mooi gelukt. Hoewel ze blij was, liet ze daar van buiten niet zo veel van zien. Ze stak haar neusje vooruit, zodat ze kon voelen waar de poes was. Na een tijdje raakten haar snorharen iets, en ze drukte haar neus in wat zachte vacht. Aha, gevonden!

"Locke..d...kit!", herhaalde het jonge poesje, duidelijker dit keer. Windkit knikte vrolijk. "Hallo.. Locked...Kit!", hakkelde ze vrolijk. De jonge tabby deinsde eventjes achteruit toen het zwart-witte poesje dichterbij kwam. Haar snorhaartjes prikten in de bruine vacht van Windkit en ze giechelde eventjes, maar meteen vermande ze zich. Stoere kater, niet zwak poesje!

"Hallo... Locked...kit!" miauwde het poesje op vrolijke toon. Eindelijk, ze had het begrepen. Toen giechelde Windkit, maar ze bleef wel staan. Voorzichtig duwde Locked haar kopje in de zachte vacht, wat ervoor zorgde dat ze onbedoeld een kopje gaf. Ze rolde zich tegen de zachte vacht op, en hield vragend haar kopje in de richting van waar de stem vandaan kwam. Als vanzelf begon ze zachtjes te snorren. Nouja, altijd natuurlijk zachtjes beginnen, niet teveel van het goede. En nu? Wat was het plan voor vandaag?

De jonge kitten begon haar kopjes te geven. Windkit moest zich inhouden om niet te lachen, want dat zou vrouwelijk overkomen, en ze mocht geen slappe poes zijn. Daarom zette ze zachtjes een stapje achteruit. Met haar bruine voorpootje duwde ze de zwart-witte kitten een beetje weg. "Euhm.. Wat.. Doen?", vroeg ze. Windkit deed haar best om haar stem niet zachtjes te laten klinken, want ook dat zou zwak overkomen. Weer iets dat ze moest zien te vermijden, want dat had Lurking haar geleerd.