It's not like I'm looking for a fight {Patrol}

Haar poten zakten zachtjes in de modderige grond. Ze was op weg naar de grens. Want dat hadden ze haar opgelegd haar o zo ‘lieve’ clan genootjes waar ze meestal de pest in hadden. Het was een gevaarlijke tijd om nu aan de grenzen door te brengen. Ze wist zelf heel goed dat haar clan genoten de grens met Thunderclan waren over gestoken. Die muizenbreinen! Ze had ook gehoord dat iemand de zoon van Firestar had aangevallen. Waren ze helemaal gek geworden? Ze gronde lichtjes bij de gedachten en nu, nu moest zij naar de grens om te controleren of er geen Thunderclan katten op hun gebied zaten? Ze gromde nog harder bij de gedachte. Ze hadden op zijn minst nog iemand kunnen steuren. Verder als er Thunderclan katten op hun gebied zaten dan hadden ze wel dat recht! Maar ze zou niet toekijken. Neen ze zou ze wel aanvallen. Al was het alleen omdat ze het deed voor de Starclan en niet voor de Shadowclan. Ze had er al lang over na zitten denken en misschien heel misschien zou ze haar clan verlaten. Niet voor het rouge leven ook al leek haar dat ook wel wat te zijn. Maar voor de Bloodclan. Ze had het gevoel dat ze zich daar misschien meer thuis zou voelen. Toch, toch hield iets haar tegen om de shadowclan te verlaten en het was dat klein beetje gevoel van thuis. Ze was er geboren en leefde er nu toch al heel haar leven. Ook al had ze soms een hekel aan de andere katten. Het waren wel haar familie leden. Zou ze dat echt zomaar kunnen opgeven? Ze gromde bij de gedachte dat ze een zwak had voor haar clan. Maar ze kon het ook niet verbergen. Haar clan was haar thuis en zo zou het blijven.
Het duurde niet lang voor ze de geur van het donderpad in haar neus kreeg. Ze walgde er een klein beetje van. Maar ze zou haar taak toch moeten uitvoeren. Voorzichtig begon ze te sluipen door de struiken. Eenmaal aan de grens veegde ze af en toe eens langs een struik om duidelijk te maken dat de grenzen nog werden bewaakt. Maar ze was stil en haar geelachtige ogen schoten alle kanten uit. Ze was alleen en door de spanning met de andere clans wilde ze geen enkel risico nemen. Zelfs over het donderpad kon ze duidelijk de geur van de thunderclan ruiken. Het was een verse en sterke geur en zonder het eigenlijk te beseffen. Kroop ze langzaam door de struiken de geur volgend. Neen ze zou de grens niet oversteken. Maar ze was nieuwsgierig. Zou een Thunderclan kat het wagen om op hun gebied te komen? Toen ze het geluid van stemmen opnam verschool ze zich in de struiken. Turend over het donderpad naar het gebied van de Thunderclan. Het duurde niet lang voor ze een paar katten zag. Een patroeie, ze herkende Firestar de leider van op de maandelijkse samenkomsten. Hij zag er niet blij uit en voor nu zou ze zich stil houden. Ook al wist ze zeker dat ze haar geur wel zouden op nemen. Ze deed niets verkeerds ze zat nog steeds op Shadowclan territorium en ze zou het zich niet in het hoofdhalen om nu naar de andere kant te lopen. Niet met een patroeie in de buurt en dat was ook haar taak niet. Toch zou ze de katten hier in de gaten houden. Ze wilde zeker zijn dat de thunderclan de grens niet zou oversteken. Want daar waren ze wel tot toe in staat. Dat wist ze zeker…

Terwijl ze keek naar de katten aan de overkant kon ze duidelijk poten horen van andere katten. Ze herkende de geur maar al te goed. Innerghost haar commandant en Leopardgaze een andere Krijger. Ze was blij. Zo was ze tenminste niet alleen. Maar ergens was ze ook Geïrriteerd omdat ze wist dat dit nog hevig kon gaan worden. Zeker als ze haar commandant goed genoeg kende. Ze keek de zwarte poes recht aan en boog lichtjes haar kop. Niet omdat ze respect wilde tonen neen dat niet. Maar als begroeting. Ze kende Innerghost niet echt persoonlijk en dus had ze geen respect voor de kat. Ja ze mocht dan misschien Commandant zijn, zolang ze niet bewees dat ze respect waardig was. Zo lang zou Blacksnow die ook niet geven. Ze liep rustig wat dichter bij de twee katten van haar clan en ging naast Innerghost zitten. Ze was wel benieuwd hoe dit zou gaan verlopen. Het was duidelijk dat de katten aan de overkant ook door hadden dat ze hier waren. Daar ging haar plan om ze te volgen. Maar ze had zo ergens het gevoel dat de katten hier niet waren gekomen om over te steken. Dat was zij zelf ook niet van plan geweest. Ze spitste haar oren even en haar blik gleed naar Firestar. Zou hij genoeg kunnen worden opgefokt dat hij toch hier heen zou gaan rennen. Dan hadden ze meteen een reden om Thunderclan te beschuldigen en dan zouden die katten er niet zomaar van af komen. Haar nagels krasten door de grond terwijl ze zag hoe Innerghost haar rug rechte en haar mond opendeed. Nu zou de pret beginnen. Nu zou ze ook eens zien wat haar commandant in haar mars had en of ze respect verdiende. Dit was leuk, heel leuk zelfs.
"Jullie zijn er toch niet weer op uit om de grens over te steken, hm?" Was dat een goede zin om mee te beginnen. Alsof zij zo veel beter waren dan hun. Maar Innerghost moest dat geweten hebben. Blacksnow zou haar mond houden en keek terug naar de Leider van de Thunderclan. Afwachtend op zijn woorden. De kater aan de overkant leek vol vuur te zitten en dat kwam niet alleen door zijn vacht; Ook zijn ogen leken in vuur en vlam te staan. was het haat? Haat ze hield er van, ze hield van de macht dat het je kon heven. Was het haat dat in die groene ogen van de kater te zien was? Of was het iets anders… Ze zag hoe zijn mond open ging en luisterde aandachtig. "Dat kan ik beter aan jou vragen. Shadowclan staat er immers om bekend dat ze niet met hun poten van andermans eigendom af kunnen blijven. Misschien komt het wel doordat jullie eigen territorium zo vreselijk lelijk is. Ik snap best dat je niet in een zompig moeras wilt wonen.” Ze gromde, laag. Wie was hij om hun gebied lelijk te noemen! Wat was het voor hem? Hij had het recht niet zo te spreken. Hij had het recht niet om zo te spreken over hun gebied. Haar mond ging even open. Ze had zin om iets terug te schieten. Te zeggend at er nu eenmaal wel katten waren die dit gebied wel opprijs konden stellen. Maar dat hij dat natuurlijk niet kon zien omdat hij toch maar een Kittypet was… Maar ze hield haar mond. Het ergste kwam er dan nog bij dat er helemaal geen woede in zijn woorden zat. Het klonk alleen alsof hij er plezier in had. Dat was afschuwelijk net als de Kittypet die hij was.
"Oh? Is dat zo, volgens mij zijn het jouw warriors die er mee begonnen zijn. Shadowclan neemt enkel terug wat van hen gestolen is," Blacksnow keek Innerghost bedenkelijk aan. Was dat het beste dat ze terug kon geven? Ze had op zen minst en even zware klap kunnen geven. Zodat de kater aan de overkant wist dat ze niet zomaar met zich lieten lachen. "Misschien moet jij jouw warriors even een geheugen op frisser geven over de warrior code," Okay met die woorden verdiende Innerghost dus respect! Dat was een goede comeback. "Want zo lang jouw warriors zo door blijven gaan, zou Shadowclan ook niet ophouden. Wij beschermen wat tot ons toebehoort, en nemen terug wat van ons afgenomen is," Vervolgde Innerghost haar woorden. Blacksnow ’s blik gleed weer naar de kater. Afwachtend wat hij zou geen zeggen.
"Ga je nu echt de 'Maar jij begon' discussie aan? Ik had toch wel wat minder kinderachtige woorden verwacht van de Shadowclan deputy," dat zou misschien nog wel hard aankomen bij haar commandant. Maar ergens moest ze toegeven dat er waarheid in zijn woorden zat. Misschien was het wel wat laag. Maar hoe laag zouden ze nog gaan, want met elk woord gingen ze dieper en dieper de duisternis in. "Laten we stoppen met elkaar beschuldigingen toewerpen, want dat gaat niets opleveren vandaag. Ik ben hier simpelweg om te zien of die warriors van jou niet oversteken, meer niet." Ze kreeg een grijns op haar gezicht en ze kon er niets aan doen maar hier moest ze echt toch op antwoorden. Het kon haar niets schelen wat Innerghost zou gaan denken.
”Vandaag?” dat had hij duidelijk gezegd. ‘Dat gaat niets opleveren vandaag.’ Ze keek de kater recht aan. ”Is de grootte leider van de Kittypet ’s van plan nog eens terug te komen?” haar stem was kalm en neutraal. Geen haat, geen lachen niets gewone kilte. ”Van plan om toch nog eens over te steken?” Het was geen beschuldiging maar ze wilde het toch eens weten. ”Ik vraag me toch af, jij die zo veel om de warrior code geeft. Waarom dat jij toch je eigen krijgers de grens laat oversteken. Maar dan wel kwaad word op ons als we het zelfde doen?” Haar stem klonk nog altijd kalm. ”Als jouw warrior ’s het doen. Is het dan niet normaal dat wij het zelfde doen?” Ze wachte af op zijn antwoord of een reactie van iemand anders. Zolang ze maar een reactie kreeg.