The tide is high

De rode kater schopte even met zijn voorpoot tegen een kleine steen en keek nadien even rond om te zien waar zijn poten hem nu juist gebracht hadden. Hij knipperde even met zijn amberkleurige ogen toen hij al de stapels met kraaienvoer zag liggen. Wel, dat was dus duidelijk. Hij was op de Carrionplace geland. Een kleine grijns werd om zijn lippen gegooid toen hij aan de lucht snoof en geen andere kattengeur opmerkte, behalve dan enkele hele oude geurmarkeringen. Misschien had hij eindelijk eens de kans om alleen te zijn. Aangezien hij deze tot nu toe nog niet had gehad, en dat er wel iedere keer een kat op hem was afgekomen. Vanwaar plots die populariteit? Was het de benaming 'single' die ervoor zorgde dat er weer andere kattinnen dan Innerghost rondom hem te zien waren? Veel maakte het hem niet uit, aangezien hij zijn lesje in de liefde ondertussen al wel geleerd had.

{Eerste post voor Wonderland}

Zijn oren spitsten zich toen hij naderende pootstappen hoorde en ietwat verbaasd dat er toch een kat kwam opdagen, keek hij achterom. Misschien kon hij de volgende keer beter eens uit het Shadowclan territorium gaan, aangezien er blijkbaar nergens een plek was waar niemand kwam. "Sorry.. ik had niet verwacht dat.. Sorry, ik ga wel weer." Miauwde de gevlekte kattin, waardoor Flamepath even verward voor zich uit staarde. Had hij al iets verkeerds gedaan voordat hij eigenlijk echt al iets tegen d'r had gezegd? Hij moest een gave hebben, om poezen van hem af te schrikken. De rode kater haalde zijn gespierde schouders even op en wierp de poes een neutrale amberkleurige blik toe. "Van mij mag je blijven, verwacht alleen niet dat ik leuk gezelschap zal zijn." Miauwde hij wat afwezig terwijl hij zijn kopje terug omdraaide en zijn blik op de grond neersloeg. Hij herkende de poes ergens van, maar wist geen naam bij haar gestalte te plaatsen. Misschien dat hij er later wel op zou komen. 't Was namelijk altijd vreselijk lastig om achter de naam van een medekrijger te vragen, aangezien je deze meestal al hoorde te kennen. Maar niemand kon het feit dat de Clan vele uitgebreider was dan vroeger een leugen noemen. Toen hij nog een jonge apprentice was, waren er minder krijgers. Maar blijkbaar ging niet alleen zijn ex- partner verder met haar leven, maar kon een Clan zich dus ook ontwikkelen.

Hij hoorde geen beweging achter zich, en dat moest dus betekenen dat de poes er nog was. De kater spitste even zijn oren toen haar stem hoorbaar werd. "Fijn om te horen.. Maar voor jouw gezelschap vrees ik niet, ik kan je bijna beloven dat ik veel erger ben op het moment," Flamepath greens even, echter verdween deze grijns zodra hij een zachte hoest hoorde. Voorzichtig draaide hij zich om en richtte hij zijn amberkleurige ogen op haar. "Jij bent Wonderland, toch?" Miauwde hij met een nieuwsgierige blik in zijn ogen, echter klonk zijn stem neutraal. Hij had sommige geruchten over haar gehoord, maar had nooit echt de moeite genomen om die te geloven. Het was nou eenmaal een feit dat vele katten logen, en nu hij er toch over na dacht, kon het wel eens zijn dat hun oh zo machtige deputy dat straks ook ging doen. Want wie geloofde de Clan nou? Een afgedankte kater die bijna niks opleverde, of hun oppermachtige en sterke deputy? Hij wist niet of de poes wel iemand was die zou liegen over wat er gebeurd was, maar om eerlijk te zijn wist hij gewoon niet meer wat hij van haar moest denken. Flamepath had zich gewoon goed vergist in haar, dat was duidelijk.