For the black and the bad {Ravenheart}

[Open]

Om één of andere reden leek haar lichaam onder stress te staan. Haar klauwen schoten voortdurend in de aarde en terug, haar spieren gespannen en haar borstkas die abnormaal snel rees en daalde. Het baarde haar enige angst, wat de afkomst ook mocht zijn.
Haar pad had zich deze keer verlegd naar de carrionplace. Vaak kwam ze hier niet. Hoewel het er niet zo slecht was als dat ze gehoord had. Op een paar rommelige plekken met kraaienvoer na waren er genoeg plekken om te schuilen en te spelen. Het kraaienvoer onder haar poten brak gauw zonder er verder aandacht aan te besteden. Haast als een schaduw in de nacht bewoog de poes zich tot één of andere schuilplaats waar ze voorlopig en stokstijf bleef zitten tot één of ander slachtoffer haar kant durfde op te komen.

Zo flut~

Het voelde zo rustig in de nacht, en voor het eerst sinds tijden was de zwarte kater echt rustig in zijn hoofd. Hij keek kalm om zich heen. Hij was niet naar buiten gegaan om te jagen of om de borders te controleren. Hij was gewoon hier voor zijn rust. En aangezien niemand ooit naar Carrionplace kwam, was dit de uitgelezen plek hiervoor.
Al spotte de zwarte kater tussen alle geuren nog eentje. Eentje die niet rottend kraaienvoer was. Ravenheart's staart kwam omhoog en hij liep de geur achterna totdat hij een poes zag zitten. Het was Slenderpaw, dat wist hij nog. Vlak voordat hij apprentice was had hij nog een keer gejaagd met haar toen de prooien heel schaars waren. "Hey, Slenderpaw. Wil het jagen lukken?" vroeg hij toen aan haar. Hij ging bij haar neer zitten. Jagen zou hier niet zo goed lukken, tenminste, in zijn ervaring.

Geschrokken van de plotselinge begroeting sprongen de poes haar haren overeind maar gingen gauw terug liggen toen ze opmerkte dat het Ravenheart was. Ze kende de kater nog van toen hij nog apprentice was en ze samen op patrouille gingen. "Dag Raven. Ik euh, had gewoon behoefte aan buitenlucht." Loog ze. Veelal was ze 's avonds wel buiten te bespeuren. Niet voor wat buitenlucht. Gewoon, om na te kunnen denken. "En hoe euh, bevalt het warrior-zijn je?" Het was een standaardvraag die je stelde aan iemand die warrior of apprentice geworden was. Dus zag ze er geen probleem in om het hem te vragen. Ze was best wel benieuwd naar anderen hun mening. En misschien kon ze wat dingen leren die ze later als warrior ook zou moeten kennen.

"Dag Raven. Ik euh, had gewoon behoefte aan buitenlucht." Hij knikte. Dat kon hij wel begrijpen. Zelf had hij ook wel is buitenlucht nodig en wat tijd voor zichzelf om na te denken over dingen. "En hoe euh, bevalt het warrior-zijn je?" Hij haalde zijn schouders op. "Niet zo bijzonder als apprentice zijn eigenlijk. Ik dacht dat het heel wat was. Maar je verantwoordelijkheden zijn nog steeds vrijwel hetzelfde." legde hij uit. Ravenheart dacht eventjes na. "Jij wordt binnenkort ook warrior, toch?" vroeg hij aan haar. Raven had eigenlijk verwacht om samen met haar warrior te worden, maar dat was niet gebeurd.

Hij legde uit hoe het was om warriorr te zijn. Die informatie zou ze best goed kunnen gebruiken voor haar volgende ceremonie. Iets teleurgesteld liet ze haar schouders hangen. "Ow" Ze kon wel knikken dat ze het begreep en dat deed ze ook wel maar ze vond het best jammer. Ze wilde graag apprentices opleiden zoals Innerghost nu nog bij haar deed. Toen hij vroeg naar haar volgende ceremonie keek ze op. "Klopt. Ik heb mn assassement met Innerghost al afgelegd." Ze keek even op naar de maan en dacht toen terug aan de aanval met de rogues. Toen was ze het territorium uitgejaagd door een das. Maar op deze plaats kwam je gelukkig geen dassen tegen. "Heb jij dan soms nog geen apprentice? Het lijkt me best leuk om één van hen op te leidden," En het was ook wel oprecht. Dit vond ze vast het spannendste aan het hele warriorschap.