Cast Out

De duisternis irriteerde haar ontzettend. Ze wilde kunnen zien, kunnen lopen. Kunnen lachen, huilen, praten. Kunnen leven. Maar natuurlijk was het haar niet gegund. Ze kroop uit het nest, en kukelde zoals gewoonlijk naar beneden. Ze was al aan de pijn gewend die daarbij gepaard ging, en ze had het ervoor over. Het kruipen ging al een beetje beter dan eerst, en het ze gebruikte haar pootjes beter. Toen ze iets heel kouds voorbij voelde komen, schrok ze een beetje. Toch kroop ze verder, hoewel het steeds kouder werd. Ruwe dingen schraapten over haar pootjes, of andersom. Eigenlijk wist ze het niet zo goed. Plots stuitte ze op iets heel zachts, wat een beetje zoals haar moeder voelde. Ze stak een pootje uit en porde erin. Ah, het was net zo'n ding zoals haar moeder, zoals ze verwacht had. Ze ging ernaast zitten, en maakte een heel volwassen indruk door de manier waarop ze het deed. Als die knul wilde praten ofzo, moest 'ie zelf maar beginnen. Niet dat ze veel kon terug praten, maar ach.

"Hallo, huil eens." zei de kater. Huh, alweer dat woord hallo! Ze begon het eindelijk te begrijpen. En dat 'huil' moest van huilen komen, een vreemd geluid, wat je nat maakte en wat moest aanduiden dat je verdrietig was. Maar waarom moest ze dat dan doen? Wat een onzin. Probleempje, ze kon niet terug praten. Dus draaide ze haar kopje in zijn richting. "Ha..o..." piepte ze, reagerend op zijn eerste woorden. Toen trok ze een verbaasd gezicht, waarmee ze wilde zeggen dat ze er geen zak van begreep dat ze moest gaan huilen. Rare gozer was dit, zeg.

"Huil eens," zei hij nog eens. Het begon haar lichtelijk te irriteren, snapte hij nou niet dat ze het best begreep? Sukkel. Als hij het nog eens deed, ging z'n poot eraan. "Wablief?" vroeg ze, meer bedoeld als, waarom. Maar dat woord kende ze nog niet. Ze keek hem nu verontwaardigd aan. Hopelijk begon hij het te snappen, het zou anders slecht voor 'm uitpakken.

-Hij mag wel oppassen als hij z'n poot wil houden xD

"Huil eens." wel alle... ze had het nu helemaal gehad. Wat was dit voor klinklare onzin? Onopgemerkt schoof ze dichter naar zijn poot toe. Goed, ze gaf hem nog één, klein kansje... "Waar...jom?" probeerde ze, maar dat klonk nergens naar. Niet goed. "Waar..om..?" ha, dat was beter. Nog steeds niet perfect, maar hij moest het er maar mee doen. Dit was wel een rare kat zeg, was hij nou echt zo dom of was er iets mis in z'n kop? Ze gokte maar op beide dingen.

"Gewoon." zei de kater. Locked legde haar oortjes in haar nek. Snapte die sukkel dan niet dat hij haar irriteerde met dit stomme gedoe? Ze ging niet huilen, voor haar part ging hij zelf maar huilen als hij daar blij van werd. Daarbij, zijn laatste kans had hij nu ook wel verspeeld. Met al haar kittenkracht beet ze in een van zijn poten, wat inhield dat ze op zijn teen zat te kauwen. Toen ze los liet, draaide ze haar kopje nukkig in zijn richting. "Neej... flauwj." sprak ze resoluut. En nu wilde ze er geen woord meet over horen.

Toen hij begon te gillen, trok ze een tevreden gezicht. Voor nu kon ze haar masker wel laten vallen. "Jij bent onaardig," zei de kater op een beledigde toon. Ze begon er nu echt plezier in te krijgen, hoor. "Jij ook!" zei ze enthousiast en zonder fouten, en pookte hem in zijn zij. "Jij flauw, ik niet willen huilen... omdat kinde...rachtig!" probeerde ze uit te leggen in haar warrige kittentaal. Hij had haar zojuist de dag van haar leven bezorgt.

"Waarom bijt je dan?" zei hij toen. Ze hield even haar kopje scheef, en haar gedachten dwaalden random af naar haar vader. Wie was dat toch? Zou deze knul er meer van weten? "Ik niet goed... pjaten kjunnen!" verklaarde ze, alsof het allemaal heel logisch was. "Kjent u mijnj vader? Anderen zjeggen djat hij Wjindclan is..." vroeg ze, om maar op een ander onderwerp over te gaan. En iemand moest het toch zeker weten?

"Nee, maar als hij echt Windclan is wens ik je geluk." zei hij. Teleurgesteld legde ze haar oortjes in haar nek. "Wjat... wat isj er dan mjet Windclan?" vroeg ze zenuwachtig. Straks was het een hele onaardige, gemene clan! En dan zat daar haar vader in. Misschien was haar moeder wel tegen haar zin in zwanger geworden! Misschien was ze wel ongewenst. Met een verdrietig gezichtje, likte ze eventjes over haar pootje. In een ruk was haar humeur veranderd.

"Het is een prima clan, alleen heeft Shadowclan nu een beetje ruzie met hen, en zij met ons." dat antwoord riep zo mogelijk nog meer vragen bij haar op. Als haar clan er ruzie mee had, waarom was het dan een prima clan? Dat was toch volstrekt onlogische logica! "Waajrom hjebben wij ruzie mjet hun?" vroeg ze tamelijk verontwaardigd. Dat ze nu in rondjes bleef draaien, besefte ze pas daarna. Want die ruzie was natuurlijk vanwege het feit dat haar vader uit de Windclan kwam, en ze had al geconstateerd dat dat een probleem was.