Dad?

De bruine kater wandelde door het territorium heen. Het was nu al een paar dagen geleden dat hij was uitgevallen tegenover zijn vader en het bleef maar aan hem knagen. Hij had zichzelf ooit voorgekomen nooit zo te worden zoals zijn broer Tallpaw, maar het leek er steeds meer op te lijken. Kwam dat vanwege zijn Shadowclan bloed? Of vanwege het feit dat hij van zijn afkomst af wist en wist waarom hij deze specifieke naam had gekregen. Timepaw zuchtte zachtjes en ging op een van de lager hangende takken van de Burnt Sycamore. Misschien moest hij zijn excuses aanbieden aan zijn vader? Het was immers een impulsieve actie van hem geweest, om zo uit te halen. And speaking of the devil, rook de jongere kater een bekende geur in zijn buurt. "Pap?" vroeg hij daarom, iets zachter dan de bedoeling was.

[First Wolftail, later mogen andere joinen~]

Met luide pootstappen baande de brede kater zich een weg tussen de varens heen. Met een brommerige uitdrukking op zijn gelaat keek hij even voor zich uit, waarna hij nog eens achterom keek en binnensmonds vloekte. Hoe kon hij? Zo'n voor de hand liggende prooi laten ontsnappen? Had er maar geen tak gelegen, dan had hij kunnen voorkomen dat hij recht op zijn snuit was gedonderd. Nu bleef er slechts een slecht gehumeurde Wolf achter, zonder prooi. Hij keek dan ook slechts hooguit geïrriteerd op toen hij ergens in de buurt iemand "Pap?" hoorde zeggen. Met ruime passen kwam hij op het geluid afgewandeld, om met zijn felle blauwe blik het gestalte van zijn zoon Timepaw te ontmoeten. "O, jij bent het maar." Miauwde hij, lichtelijk kil. Hij was nog niet vergeten wat deze kater had gezegd, laat staan dat hij nu dus vriendelijk ging doen tegen zo'n verrader.

De sfeer veranderde direct toen Timepaw zijn vader in het oog kreeg en zijn slechte humeur sloeg hem als een klap in het gezicht. Hij keek wat angstig naar de grote kater en maakte zichzelf klein, defensief, maar vooral ... bang? Hij had respect voor zijn vader en dat had hij geschonden door tegen hem uit te schieten. Nu zou hij daarvoor moeten boeten. "H-het spijt me, pap," miauwde hij zachtjes. "Ik had niet zo tegen u mogen spreken, het was o-onrespectvol," legde hij daarna snel uit. Zijn groene ogen gleden naar de grond, tussen de poten van zijn vader door. Als hij snel genoeg was kon hij er tussendoor schieten, maar dit was iets wat hij eerst moest opknappen. Timepaw haalde diep adem en dwong zichzelf om zijn vader weer aan te kijken, hopend dat het niet spontaan zou gaan onweren, want zo'n bui droeg zijn vader wel inmiddels.