Lisen to my mighty voice *skweek* {Open

De bleekwitte kitten lag rustig te slapen in het nest. Alles wat om haar heen gebeurde drong niet door. Ze droomde wel veel, niet in beelden aangezien ze die niet kende, in geluiden. Diepe stemmen van katers die de Nursery inkwamen, zachte van troostende moeders en de schelle van kittens. Sommige vond ze eng, andere weer niet. Natuurlijk waren er ook nog wat speciale stemmen; die van haar ouders en de betekenisloze piepjes van haar siblings. Ondanks dat de kitten niet veel kende begon ze steeds meer te ontdekken; die bewegende warmtjebronnetjes waren dus familie. Ook leerde ze haar pootjes gebruiken en haar kopje te heffen. Eenmaal wakker uit haar dutje hief ze ook haar kopje, en duwde zichzelf wat vooruit in het nest. Als gevolg dat ze haar hoofdje weer moest laten zakken om bij te komen. Toen ze het gevoel kreeg dat er iets was deed ze weer haar kopje omhoog en piepte. Het geluid had geen betekenis maar het had een opgewekte klank.

{Open ^^

Een kleine gaap verliet haar bek toen de rossige poes haar ogen opende. Ze had even geslapen maar was gewekt door een klein stootje in haar zij en een aantal piepjes. Een tikkeltje bezorg keek de Queen naar haar kittens, waar de piepende Silentkit haar al snel opviel. "Goeiemorgen Silent." Miauwde ze terwijl een glimlach haar lippen sierden. Ze gaf een kleine lik over het bolletje van de kitten, om te laten weten dat ze haar gehoord had. "Wat is er liefje?"

De kitten was klunzig verder gegaan met haar bezigheden en had zich niet veel aangetrokken van de dingen die ze raakte. Het was toch voor een goed doel? Ze kwam vooruit en dat was zeker iets positiefs. Ook vond ze het geweldig om geluidjes te maken, iets wat haar naam geen eer aan deed. Ook nu liet ze zo nu en dan een geconsenteerde piep horen terwijl ze vooruit probeerde te komen alsof het lot van Thunderclan er vanaf hing. "Goeiemorgen Silent." Hoorde ze ineens. Opgewekt staakte ze haar poging om weg te kruipen en beantwoorde de stem. Wat die zei, who knows? Maar ja, het klonk goed en ze hielt van de stem van haar mama. Bij de lik hief ze even haar kopje, al kwam die snel weer neer op de grond. Dit ontmoedigde haar niet op hem opnieuw te heffen bij het horen van de stem. "Wat is er liefje?" Ook dit had geen betekenis, maar blijkbaar was praten belangrijk, dus ze wou het ook kunnen. Zo probeerde ze de klanken van haar mama na te spreken; ‘Ase-’ uitte ze, al was het meer vervormt door een piepje heen. Toch was de kitten trots, en piepte weereens betekenisloos naar haar moeder.

Ze besefte zich heel goed dat wat ze tegen haar kittens zei niet werd begrepen. Toch was het wel goed om met hele woorden tegen ze te praten, hoe vaker je een woordje hoorde hoe beter je het begreep. Ze glimlachte trots toen de witte kitten probeerde wat te zeggen en aaide bemoedigend met haar staart over het witte ruggetje van Silentkit. "Goed zo!" Ze probeerde het zo enthousiast mogelijk te zeggen, zodat haar woorden op de juiste manier bij de kitten aankwamen.

De witte kitten vond het geweldig dat haar harde werk werd aangemoedigd. In tegenstelling tot haar broertje was praten het enige waarmee ze wat voor liep. De klanken die ze uitte was simpel nagedaan van hetgeen wat ze hoorde. Vooral dingen die ze vaker hoorde begon ze te begrijpen. Zoals mama. Ze begreep dat dat de naam was van de grote warmte bron in het nest. Maar de naam was veel simpeler om in haar hoofd op te noemen dan hardop. Bij de aanmoediging van de staart en de positief klinken woorden begon ze het te proberen. ‘A-A’ Nou, het was een begin. Koppig ging ze door. ‘Am-a, Aam, Ma-a’ Hmff. Wat eens stom woord. ‘A-m-a’ Goed genoeg. Wat sneller herhaalde ze het, totdat ze het goed keurde. ‘A-m-a, ama, amma, Ama.’ Trots piepte ze. ‘Ama’ Op het eind ging het woordje nog wat pieperig over maar het was iets.

Bij de aanraking tegen haar snuit piepte de kitten verrukt. Daarbij legde ze meteen beide van haar zachte pootjes op haar snuit waarbij ze zacht spinde. "Ja, mama is hier." Had haar moeder geklonken. Bij de bevestiging van het woord waarop ze had geoefend piepte ze vrolijk. Ze voelde aan een licht windje blazen tegen haar opgeheven kopje toen mama zich naar de andere kittens omdraaide. Dit zorgde voor een geïrriteerd gevoel bij haar oogleden. Deze trilden even, alsof Silent ze open wou doen maar zich bedacht. Maar ondanks die beweging was het enige wat er gebeurde dat de kitten weer over haar snoet wreef. Het zou nog wel even duren voordat ze ging kijken. Eenmaal klaar kroop ze terug naar haar moeder en gaapte even waarnaar ze tegen de kattin op probeerde te klimmen. Al zou dat nooit lukken wou ze een poging wagen.