What did we do? {Dawnstar}

De wind streek over zijn grijze lange vacht terwijl de kater zijn lichaam laag hield. De zon was al onder gegaan, sterker nog silverpels scheen al boven hem. Maar hij had voor zijn smaak nog niet genoeg prooi naar het kamp, well, hun tijdelijke kamp gebracht. Zijn ogen gericht op een kleine pad die voor hem, elk beetje telde als er prooischaarste was. Hij sloot langzaam dichterbij en zette zich toen af. Hij stak zijn voorpoten naar de pad uit maar die sprong net optijd weg waardoor Secret's poten in de modder terecht kwamen. Even gleden zijn voorpoten door maar bleef nog net met zijn borstkas boven de modder hangen. Hij gromde even wat na naar de pad voor hij zich rechtop hees en zijn rug naar de plek draaide. Hij liep een stukje verder en boog zich naar het kleine riviertje toe. Hij keek via het water naar Silverpels en en leek zich te bedenken om naar boven te kijken. Waarvoor deed Starclan dit tegen hun. De prooischaarste, hun kamp. Hij zuchtte even en bleef omhoog kijken. Alsof daar het antwoordt lag wat ze fout hadden gedaan.
~Dawn only~

Dawnstar

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

Het was stil in het territorium. De enige geluiden die je hoorde was het zachte geruis van het water samen met het tjirpen van de krekels. Door dit rustige nachtlandschap liet de rode poes. De hele dag was ze druk geweest met de prooi, de ceremonie voorbereiden en natuurlijk de updates over het oude kamp. Leider zijn was leuk, maar je had maar weinig vrije tijd. Een zachte zucht verliet haar bek. Het was anders dan ze zich had voorgesteld. Ze stond onder veel meer druk dan dat ze dacht, de gehele clan rekende namelijk op haar. Ook hoorde ze over het gevecht tussen Thunderclan en Windclan, en werd bang dat ze ook hier naartoe kwamen. Haar groene ogen keken om zich heen. De nacht was helder en de sterren waren goed zichtbaar in Silverpels. Zonder dat ze het merkte brachten haar poten haar naar de rivier. Het geluid van het kabbelende water gaf haar rust en zorgde ervoor dat ze weer wat kon ontspannen. Niet veel later kwam ze aan bij het koude water. Ze keek naar zichzelf in de reflectie van het water en ze zag dat ze er moe uitzag. Het liefst wou ze even slapen, maar op dit moment zat haar kop gewoon te vol. Ze ging in het gras liggen aan de kant van de rivier en staarde in gedachten verzonken naar het water. Niet veel later hoorde ze een geluid, en keek ze opzij. Een riverclanwarrior was ook bij de rivier aangekomen. Ze herkende de lange, grijze vacht en groene ogen, het was Secretvoice. De kater leek ook in gedachten verzonken en zat naar de Silverpels te staren. Even vroeg Dawn zich af of ze weg zou gaan, de kat alleen laten met zijn gedachten, maar besloot toen toch naar hem toe te gaan. Ze stond op uit het gras. De ritselende geluiden klonken veel luider in de stille nacht, echt zachtjes kon ze dus niet omhoog komen. ”Goedenavond Secretvoice.” Groette ze de kater met een knik. ”Ook je gedachten aan het leegmaken?”

339 words | Secretvoice | ~| ( © hunter. )

~x~:

De sterren reflecteerde in zijn limoen groene ogen terwijl hij naar Silverpels keek. Zich nogsteeds afvragend waar hadden zei dit aan te danken. De overstroming van het kamp, de prooischaarste, de ruzies tussen vrijwel elke clan die nu ook hun kant op kwam dreigen. Toch hoopte hij dat die nog op afstand bleek. Hij had geen zin in onzinnig bloedverspilling in de clan, of de andere clan. Even zuchtte de kater, waar hadden zij het aan te danken, ze deden alles volgens de warrior code, hadden geen katten of clans zonder reden aangevallen of gedood, sterker nog. Ze hadden katten geholpen, in zich op genomen toen Skyclan ten onder ging. Of was dat het juist, hadden zij ze niet moeten helpen. Maar het was goed dat ze geholpen hadden, dat was toch wat Starclan wou. Of was het omdat Dawnstar leidster was. Nee toch. Ze moest duidelijk nog wennen maar hij vond dat ze het beter deed dan welke beginner ook, een geboren leider, ging een beetje ver maar misschien. Maar dan moest Starclan ook daar toch blij mee zijn. Hij had werkelijk geen idee waarom Starclan dit tegen hun deed. Misschien deden hun het helemaal niet, hadden zij hier helemaal geen invloed op dit alles. Zijn oren schoten naar achter toen hij geritsel hoorde. Rustig draaide hij zijn kop en keek om naar de rossige poes die aan kwam lopen. Dawnstar. "Goedenavond Dawnstar" groette hij terug naar zijn leidster. "Soort van" zuchtte hij zacht. Hij besloot zijn gedachtens buiten dit gesprek te houden. Al hoewel, zij was waarschijnlijk degene die ze het best zouden snappen. Hij keek opzij naar de poes en bekeek haar even. "Dawnstar, u ziet er moe uit" zei hij zacht. Ging het wel goed met haar, kreeg ze wel genoeg slaap.

Dawnstar

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

Ze kreeg een begroeting terug en ze knikte hem toe. Op haar vraag over zijn gedachten gaf hij een vaag antwoord. Hij zal er vast niet over willen praten, ging er in haar gedachten rond. Natuurlijk, iedereen heeft zijn eigen geheimen en gedachten. "Dawnstar, u ziet er moe uit" Zijn stem klonk zacht. ”Ik heb het nogal druk de laatste tijd, dus slaap is er een beetje bij ingeschoten.” Zei ze terug. Ze lachte het weg, ze zou hem niet alle problemen van de clan vertellen, ze wou die last niet overdragen. ”En noem me maar je hoor, volgens mij zijn we ongeveer even oud, als jij niet ouder bent.” Zei ze daarna tegen de kater. Een glimlach stond op haar snuit terwijl ze zich boven het water boog. Ze liet haar tong in het water glijden en bracht het daarna naar haar mond. Ze voelde hoe het koude water door haar keel ging. Het was verfrissend en precies wat ze nodig had. Rustig ging ze op de grond zitten naast de rivier. ”En hoe gaat het met jou, Secretvoice?” Vroeg ze aan de kater naast haar.

~x~:

Secretvoice legde zijn blik zacht op Dawnstar. Maar ze zag er toch behoorlijk moe uit, iets wat hij niet graag bij iemand zag. Ze lachtte haar uitleg weg, waarschijnlijk wou ze er geen verdere uitleg over geven. "Je zou meer moeten slapen, problemen kunnen best een paar uurtjes wachten" mauwde hij naar haar. Daarbij Wolfgaze was haar deputy, die zou haar moeten helpen. "Ik ben inderdaad ouder, maar je bent mijn leider" lachtte hij zacht. Hij glimlachte schijn naar haar. Toen zij zich naar het water boog bekeek hij haar even geheel. Ze was eigenlijk een behoorlijk mooie poes. Langzaam draaide hij zijn blik weer terug naar boven, naar Silverpels. "Met mij gaat het best, met jou? Naast de slaap en de problemen van de clan?" vroeg hij terug. Volgens hem hadden de eerste weken als leider best in gehakt. Maar ze zou het wel redden, daar geloofde hij wel zeker in.