I wanna go outside! {Open}

De kater merkte het kleintje wel op, ontmoet had hij haar nog niet maar ze was groot genoeg om niet meer over het hoofd gezien te worden. Met een grijns zag hij hoe ze het kamp uit dartelde, en besloot om de kleine, die voor hem dus inderdaad nog klein was, te volgen. De witte kitten, die al haast geen kitten meer mocht heten, raasde door, terwijl de apprentice op gegeven afstand volgde. Met een grijns zag hij hoe haar gezicht van uitdrukking bleef veranderen, tot er ineens een soort angst te lezen was. Meteen kwam de grote kater uit de struiken gelopen en glimlachte bemoedigend en geruststellend naar het kleintje. "Hey," Klonk zijn redelijk lage stem, met een soort gezag als ondertoon die hij nu steeds vaker kreeg.

Hij lachte inwendig toen de kleine poes zich meteen ging verontschuldigen, hij liet niets merken en keek onberekenbaar naar de kleine. Haast ongeïnteresseerd leek het wel, maar uiteindelijk brak er een glimlach door die zijn hele gezicht vrolijker deed lijken. "Rustig maar," Mauwde hij enkel, en ging toen zitten om de kitten eens goed in zich op te nemen, kittens waren vreemde schepselen.

Het viel duidelijk niet bij de kleine in de smaak, kon het hem wat schelen? Nee dus, en daarom bleef Tall rustig zitten, ze leek op een kleine apprentice, haar gedrag verraadde dat ze een kitten was. Daaraan zou de poes moeten werken, niet de hele wereld lag aan haar voeten en zou zo aardig zijn als hij. Een sneeuwwitte vacht kleedde haar om de twee helblauwe oogjes heen. Een klein neusje en mondje eindigden het gezicht. "Rustig," Mauwde hij, deze keer iets ongeduldiger, kittens waren lief maar de ouders gaven altijd problemen, Tegenwoordig stond hij, in ieder geval in Ash's ogen, bekend als iemand die niet goed met kittens omging, heerlijk zeg.

Hij knikte langzaam toen ze zich verontschuldigde maar bleef nog voor een kort tijdje staren. Ze leek niet bang te zijn, eerder verontwaardigd, waarom was voor hem een raadsel. "Wat doe je hier?" Mauwde hij uiteindelijk maar, wel met kracht erachter, maar nog steeds erg rustig. Haar afschrikken zou toch geen zin hebben nu, dus kon hij maar beter een gesprek aangaan en haar daarna weer mee terug nemen.

Ze leek maar al te goed door te hebben dat ze fout zat, en keek heel zielig. De kater smolt niet, geen zin in vandaag, het territorium bewonderen ammehoela. "Nee," Antwoordde hij daarom, een beetje bot, op de vraag van de duidelijk hoopvolle witte poes. "Eerst zeggen wat je er dan van vond," Als ze dan toch het territorium ging bewonderen had ze een mening gevormd, als ze wat anders had willen doen, dan niet. Tall keek haar nieuwsgierig aan, met koude ogen. Geen heen en weer gepraat, gewoon vraag en antwoord.

Oke, dus geen antwoord op zijn vraag. Einde oefening voor zijn 'imponerende' look dus, de kater knikte zacht, en stond toen op. Even keek hij vertederd hoe de kitten in elkaar kroop van de kou toen een windvlaag hen langsging, en over de vachten streelde. "Wil je op mijn rug?" Vroeg hij, niet voor de lol, maar meer dat, als ze het koud had, ze het minder koud zou hebben. Zijn vacht was dik en last van kou had de kater dus ook vrijwel nooit, bovendien kon je het territorium veel beter aanschouwen vanaf een hoger gelegen plek.

Dat vrolijkte de kitten, zoals hij al gehoopt had, inderdaad wat op. Met een opgezette vacht waggelde ze zijn kant op, het aanzicht van zoveel fluff was haast teveel voor zo'n stoere kater als Tall, maar hij wist zich staande te houden. "Ik vind het territorium trouwens lelijk." Twee blauwe, oprechte ogen keken hem aan, en een glimlach kwam rond zijn lippen. Een glimlach van begrip, niet om uit te lachen. De kater zakte door zijn knieën om de poes op te laten stappen. "Wacht maar tot je het vanaf mijn rug ziet," Beloofde hij haar, ze zou het mooier vinden, toch?