We've come to do your dirty work {ThunderClan Attack}

Alles om haar heen verdween voor haar. Enkel het grijze gestalte van de Thunderclan apprentice was in haar zicht, de rest was een waas. Haar tanden zaten vast in het vlees van haar schouder. Het voelde goed, de smaak van bloed. Enkel waren de haren nogal irritant die de hele smaak verpeste. Ze wist niet precies wat de grijze apprentice deed deed, maar in eens kreeg ze een klap tegen haar kaak aan. Ze wankelde naar achteren en het tolde even. Heel even maar, want ze wist zich zelf snel weer te herpakken. Ze maakte een duik sprong richting de poten, maar dat was enkel een schijnbeweging. Vervolgens sprong ze zo snel als ze kan naar boven, en hoopte ze op de rug van de kattin te lande. Als dat zo was, plaatste ze alle vier de poten om de kattin heen, met haar nagels in haar fel gestoken. "Jullie vuile pidgeon-brains zullen hier spijt van krijgen!" Grauwde ze.

Haar schouder stak even door de harde klap, maar ze had de Apprentice nu mooi teruggepakt. Een plotselinge aanval op haar poten had ze niet verwacht, dus maakte ze een lichte steigering en sloeg ze in de lucht met haar poten, maar de Apprentice was opgesprongen en vier klauwen boorden in haar zij. "Jullie vuile pidgeon-brains zullen hier spijt van krijgen!" Woedend grauwde ze en zag meteen haar kans. De WindClan Apprentice had zich nu klem gezet in haar, dus wegkrabbelen zou niet zo snel kunnen. Razendsnel sprong Starlingpaw op en liet zich op haar rechterzij vallen, met de andere Apprentice en al, met als doel haar onder haar gewicht te pletten. Ze draaide haar kop in de lucht nog wat om en probeerde haar kaken sterk om een van de klauwen in haar zij te zetten.

TAG; Mothpaw

Hij rende al gillend tussen de katten door, liep hier en daar een kat omver, maar was steeds te snel om hun aanval op te vangen. Hijgend en puffend werkte hij zich tussen hen in en zag vol afschuw hoe een klauw opeens voor zijn ogen verscheen. Wel meteen stopte hij. De scherpe dingen lagen daar maar en zouden hem zo raken. Hij bleef er met grote ogen naar staren, zijn hele lichaam beefde en zijn mond trilde. Waah... Waah... WAAAAH... "Flash.." De flame-point draaide zich met grote ogen om toen hij zijn naam hoorde en gilde het even uit van schrik toen hij zag hoe dicht de kat zat. Hij sprong achteruit, miste opnieuw een klauw die zijn kant op kwam en keek met grote ogen naar zijn broertje. "We moeten hier weg..!" Flash knikte. "Kom meaaaaaaah!" Hij kreeg een stamp op zijn staart en gilde het uit, waarna hij zich afzette en met grote sprongen langs zijn broertje liep. Hij ziegzagde al gillend verder tussen de katten, om even later door de kampuitgang te springen. Met dichtgeknepen ogen rende hij al gillen rondjes buiten het kamp. Nog steeds bang van wat er zou komen.

Tag:: Eerst Fadedpaw, nu weer alleen x3

De zilvergestreepte poes raakte ongeduldig, het duurde wel lang in de medicinecats den en ze wou de strijd niet missen! Zenuwachtig wiebelde ze met haar staart heen en weer en kneede ze met haar nagels in de mossige ondergrond. Haar cyaanblauwe ogen focusten geïrriteerd op de Medicinecat apprentice terwijl die druk bezig was. Ze liet een zucht horen, ze moest nog vechten hoor! Ze stond op en draaide demonstratief haar rug naar de medicinecat apprentice. Ze keek hem met een walgend gezicht aan en begon weg te lopen. "Ik moet nog vechten hoor! Zie je later!" snauwde ze lichtjes tot de jonge kater, sinds wanneer was ze zo gemeen tegen andere? Nou ja, het zal de adrenaline wel zijn. Ze zette haar tanden in het spinrag dat nog ongemakkelijk aan de wond van haar buik kleefde en wou het witte spul wegtrekken en weggooien, maar bedacht zich nog net. Dit kon het verschil kunnen beteken tussen leven en dood. Met een opgeheven kin en staart liep ze zelfzeker de menigte vechtende katten in en liet haar Cyaanblauwe ogen over de gepijnigde of winnende gezichten glijden. Ze keek naar haar zilvergestreepte poten en keek weer voor haar. Ze zou vandaag zichzelf nog eens laten zien! In plaats van als een halve gare eeuwenlang in die medicinecat den zitten te wachten. Ze sprong naar voren met een klein lachje op haar snoet en stortte de menigte in. Ze keek niet wie ze aanvalde, ze vloog gewoon op één of andere kat af.

OCC;

Willowpaw gaat sterven in dit gevecht, dat heb ik al lang geleden besloten. Ze sterft in een gevecht voor haar clan. De post is dan ook niet open voor apprentices ^^ wel voor warriors etc.

Tag; Niemand

Haar aanval werd tegen haar gebruikt. Starlingpaw maakte een soort spring beweging, en liet zich toen opzij vallen. Mothpaw had al losgelaten, maar was niet snel genoeg geweest waardoor zij ook met een harde klap op de grond was gevallen. Versuft bleef ze liggen. I'm a warrior! I cannot disappoint Skymask! Moedigde ze zich zelf aan. Enkel was ze te lang wezen blijven liggen en zat nu haar poot klem in de bek van de grijze apprentice. Ze grauwde en trapte met haar andere achterpoot een paar keer tegen de kaak van Starlingpaw aan. Mothpaw besefte dat ze ook moe werd, maar ze wou sterk blijven. Sterk blijven voor haar clan, sterk blijven voor Skymask! Ze wou zich bewijzen tegen over de clan die níks in haar zag, al zou dat na dit gevecht zeker veranderd zijn!

De kater maakte zich los van alle WindClanners tegen wie hij vocht, en spoog hen nog even toe. "Konijnenjagers!" De ThunderClanner keerde zich om, en sprong tussen andere vechtende katten door, hij zou een nieuwe tegenstander vinden, want hij hield niet van groepsgevechten. Plots voelde hij een kat tegen zich om vliegen, en als intinct duwde hij de kat af en duwde zijn nagels in haar schouder. Hij merkte dat het een grijze WindClan Apprentice was, en al besefte hij dat dit misschien laag was, het zij zo. "Hallo, poesje." Hij haalde zijn nagels over haar schouders, en nek, al was hij zo in zijn woede verdiept dat hij niet wist hoe diep zijn nagels in haar vel drongen. Hij hoopte diep, maar zwarte vlekken verschenen voor zijn ogen van woede. Hij moest, en zou zich bewijzen tegenover zijn Clan. Willowpaw, was dit Willowpaw niet? Whatever, had ze niet tegen hem moeten springen. Lost's tanden drongen nu ook in haar schouder, niet erg ver van haar nek af.

Tag; Willowpaw

Willowpaw werd verrast van de kracht waarmee de poes terug vocht, klauwen schraapten pijnlijk langs haar vacht en haalden eerdere wonden terug open. De zilvergestreepte poes moest even naar adem happen waarna ze naar voren boog en wild met haar achterpoten diens buik en zij openhaalden. Met een strijdkreet vloog de grijze Thunderclanner op haar af, Willowpaw keek de poes diep dominerend in haar lichtblauwe ogen en dook omlaag, de poes vloog over haar heen en kwam op haar rug te liggen. Deze keer was het Willowpaws tijd om een strijdkreet te slaan en zich al klauwend en bijtend op de poes te storten. Ze had van deze poes gehoord, maar kon haar naam niet verklaren. Ze wist het niet meer, in deze drukte leek ze zich waziger te voelen. Een harde trap op haar zachte roze onderbuik liet de wond die daar eerder was gestold weer open gaan, het bloed begon weer langs haar gestreepte poten naar de grond te druppen. Ze liet een kleine kreet ontsnappen en werkte zich met platliggende oren en cyaanblauwe ogen die vlamden van kracht en haat weg. Ze belande op amper een paar muizenlengtes van de grijze poes en keek de poes hijgend aan met spieren die strak stonden van de spanning. Willowpaw wou weer op de poes springen maar lande verkeert, Willowpaw lande op een andere Thunderclanner. Een rosse kater deze keer, eentje die haar niet direct echt bekend voor kwam. Ze leek meer Thunderclanners te kennen dan ze eerst dacht. 'Hallo, poesje', Willowpaw zonk grommend en dreigend in elkaar. Ze trok één wenkbrauw spottend op. "Moet ik bang zijn van Jouw opgeblazen kikker?" kaatste ze terug. Ze was bang voor deze kater, maar was niet van plan dat te laten zien. Ze sprong naar voren, maar werd gestaakt dor nagels die over haar schouders, nek en gezicht schraapten. Ze sprong terug achteruit en haalde een poot over haar hoofdje, de poot zag rood van het bloed. Eén oog kon ze maar met moeite open houden, ze zou zich niet opgeven. Net op het moment dat die gedachte in haar opkwam belande ze onder de rosse kater, zijn tanden drongen in haar schouder en leken zich belachelijk dicht bij haar nek te bevinden. Willowpaw gilde het uit, maar haar ogen verrieden niet de angst die meester over haar lichaam was. Ze bleef even liggen, verstijfd door angst. Haar gezichtsuitdrukking veranderde van onbewogen naar uitdagend en.. Fishface? Ze keek de kater aan met een nogal sierlijke stomme grijns. "Je gaat me toch niet vermoorden. Dat Durf je niet" zei ze zachtjes met die glasheldere, twinkelende stem die je liet denken aan een voorbije kittentijd. Ze lag daar en sprong op, recht naar de kater toe. Haar klauwen schraapten over diens zij, haar voorpoten pinden zich vast aan de kater om niet los te laten, terwijl haar achterpoten herhaaldelijk een beweging maakten bij diens zij en rug. Telkens weer. Willowpaw hoopte dat ze het goed deed, ze had amper vechttrainingen gekregen van haar mentor Dyingblack en had dus ook niets geleerd over vechttechnieken. Ze was barslecht in vechten, terwijl ze een meester was in jagen en geuren. Nu overweldigde de geur van bloed haar neus.

Tag; Iciclespirit en Lostdream

Slaperig schrok de grijze tabbby wakker. De apprentice den rondom hem was leeg. vreemd. Het lawaai en de geur van Thunderclan trokken zijn aandacht. De kater wierp een blik buiten de den, het windclankamp werd geheel gevuld met kronkelende lijven en strijdkreten. Shadepaw haalde diep adem. Hij kon niet gevwoon aan de kant blijven staan, zoals zijn instinkt hem vertelde. Zijn vacht tintelde van de zenuwen. De gstreepte apprentice schudde zijn kop, stormde met samengeknepen ogen vooruit en sprong op een thunderclan kater die veel groter was dan hij, wat wel te verwachten was als je er als apprentice uitzag als een kitten van vijf moons. Op het gebied van groote was hij nogal een laatbloeier, of hij was gewoon klein.

-Tag; Open (voor thunderclan kater)

In het hele gevecht probeerde Willowpaw met haar met bloedende oog op de gijze poes te focussen, Iciclesprite? Nee.. Iciclespirit? Ja, dat zal het wel zijn geweest. De grijze Thunderclanpoes zei haar naam, kende ze haar? Ach, ze zat in een gevecht dus momenteel was het niet echt zo belangrijk. Ze zij ook eens de naam van de kater waarmee ze in een druk gevecht zat, Lostdream. "Haha, Lostdream.. Did you lost your dream?" spotte ze, wat een naam. Eindenlijk leek de kater weer wakker te worden "Als je nu niet met je muizengeraamte van me af gaat bijt ik je persoonlijk de nek door," bitste Lostdream. De zilvergestreepte poes snoof verachtend. "Never, want je bent een domme poesiepoes onder leiding van een nog dommere Poesiepoes. Je durft me niet te vermoorden." Pogde ze met spottende cyaanblauwe ogen. Lostdream wierp Willow van zich af, en ging met zijn poten op haarborstkast staan. De jonge apprentice had zin om hem iets toe te werpen, maar kon niets verzinnen dat de moeite waard was. De rosse kater zijn achterpoten schraapte langs haar dijen, en Lost riep op Iciclespirit. 'Icicle doe niet alsof de wereld vergaat en help me wat, ijdeltuit, bloed komt zowizo op je poten te hangen!' Willowpaw lachte even en probeerde zich onder de kater uit te werken, het lukte niet maar ze kreeg wel de gelegenheid haar poten langs diens buik te halen en zo toch nog weerstand te kunnen bieden. Ze keek geconcentreerd, ze moest goed nadenken en haar best doen om de paar trucjes die ze had geleerd terug boven te halen. Ze kon al niet goed vechten, laat staan dat ze meer dan tien trucs kende. De kater boorde zijn blinkende tanden kort bij Willow's nek, vlak onder haar sleutelbeen. Ze hapte geschrokken naar adem, maar al snel herstelde ze zich en bleef ze enkel hijgend op de grond liggen. De poes begon zwarte vlekken voor haar ogen te zien, ze gingen niet weg. Ze kon amper de helft van het hele beeld nog zien, ze kon de grijze poes Icicle niet meer zien. Wat deed die grijze poes nu? Ze moest zich concentreren, concentreren op wat nu het belangrijkste was.. die Lostdream. Willow voelde hoe het rode bloed als een rode slang een weg baande door haar gehavende en geklitte vacht, en langs haar poten op de grond drupte. Waar het eindigde op een steeds groter wordende plas rood bloed. De kater had nog net niet haar hartslagader in haar nek geraakt. Ze kon nog vechten, ze kon nog bewegen, ze leefde nog.. Maar voor elk woord dat ze zonet opnoemde stond het woord "nog". 'Misschien is he tmijn enige keus, ..' What the f*ck zei hij nu wel niet? "Wat zit jij nu weer te brabbelen stuk scharminkellige Kittypet." wierp Willow de kater Lostdream sissend en spottend toe. 'ICICLE' de kater van Lost drongen door haar schouder, een schok ging door haar heen waarna ze haar cyaanblauwe ogen wijd opensperde. Ze hapte naar adem, even stopte haar achterpoten met het bewerken van de kater zijn zachte buik en lag ze hijgend en trillend op de grond. Maar de pijn van de wond verdween in een kleine schok van adrenaline en ze stopte met trillen, ze begon weer met haar achterpoten diens buik te bewerken. Haar zij zag er niet uit, haar poten zaten vol rode striemen, haar ene oog was niets meer dan een rode poel bloed waar ze niet meer kon zien, haar buik bleef maar stromen, in haar bijde schouders stonden talloze beten en haar in haar nek pompte haar halsslagader als een zot het bloed rond. De grijsgestreepte poes draaide haar hoofd om naar waar de grijze poes moest staan en forseerde een spottend-sierlijke grijns. De grijze poes, iciclespirit, sprong naar haar toe en begon met haar klauwen groeven zich in haar achterpoot. Willowpaw boog voorover met haar hoofd en beet met haar tanden in de voorpoot van de grijze poes. Eén van haar voorpoten haalde ze onder de rosse kater vandaan en haalde ze moeizaam over het hoofd van de grijze poes, raak? Ze hoopte dat het raak was, ze kon nog maar moeizaam bewegen door het doffe en drukkende gevoel van het bloedverlies. Maar ze was nog instaat om klappen uit te delen. Ze loste de voorpoot van Icicle en draaide haar zilvergestreepte hoofd naar Lostdream. "Je bent een stomme poesipoesvolger, je durft me niet te vermoorden." herhaalde ze enkele keren achterelkaar op een uitdagende toon. Haar achterpoten haalde ze nog steeds over diens buik, trager en zachter dan voorheen.

OCC; Willowpaw is op, ze sterft in de volgende post die ik met haar schrijf. (denk ik, hangt van jullie af)
Tag; Lostdream, Iciclespirit

Een keer poesipoes zeggen was oke. Twee keer en een paar keer beweren dat hij haar niet durfde te vermoorden, dat ging erover. Woede borrelde op, woede die niet door haar veroorzaakt was, maar woede voor alles en iedereen. Woede voor Frostfang, die hem bijna verdronken had, woede omdat hij haar vergeven had. Woede voor Foxflare dat er ongemakkelijke stiltes vielen in gesprekken. Woede voor Lockje, Soft's kit, no idea why, hij zou Lockje beschermen! Woede voor Softvoice, door hen extreme ruzie. En vooral woede voor zichzelf, omdat hij zo'n sukkel ik. "Nee?" Hij wist dat het dom was, maar ook al was de poes zijn buik aan het bewerken, hij deed hetzelfde bij haar, en haalde de nagels van zijn voorpoten over haar keel, zogoed dat mogelijk was. StarCla, mocht weten waarom hij dit deed, StarClan mocht kwaad zijn waarom hij dit deed. Met al zijn kracht viel hij de jonge poes aan, niet eens meer op Iciclespirit lettend.

Tags Iciclespirit, Willowpaw