Didn't expect to be a father, a real one {&Rai}

De gifgroene kijkers staken in de zij van iedere kat die zich in het kamp begaf. Bij sommige wou ze echt dat ze staken. Dat het gif van zowel hun kleur als hun kilheid in het lichaam van die zielige katten stak en ze dood neer zouden vallen. Sommige katten... Let's say the most cats. Hoe had Icy eigenlijk aangedurft ze aan te nemen hier. Daarbij, waarom liet Lítil ze hier. Misschien moest hij maar eens goed gaat testen wie echte bloodclanners waren. Haar ogen gleden verder, staken katten, in haar opzicht. Die Indi bijvoorbeeld, niet omdat ze geen killer was, gewoon omdat Rai zelf een pesthekel aan die poes had, sinds ze Owyn had durven aan te raken en daarna nog twee keer tegen Rai aan gelopen was met haat domme roodkleurige kop. Een korte grom verliet haar bek terwijl ze verder keer. Naar Iggy, die haar een Fishface had genoemd omdat Rai volgens het poesje haar had "gedwongen" een kittypet te doden. Even verscheen er een grijns op haar kop, als ze het zelf niet deed liet ze het andere wel doen. En dan had je olaf nog, die veel te lieve, vrolijke kater. Ze keek naar de grond voordat ze zometeen nog over haar nek ging van wat er in de Bloodclan geaccepteerd was. "Hello, pretty." sprak de enige stem die haar gelukkig maakte, de enige stem die haar hart sneller liet kloppen en haar haren overeind liet staan omdat ze blij was hem te horen. Ze keek op naar de kater die bij de stem hoorde. "Hey Handsome" antwoorde ze terwijl ze haar kop in zijn nek duwde. Ze keek toe hoe hij ging liggen en trok haar kop weg voor zijn poot. Ze legde haar poot op zijn kop en grijnsde even. Nu even had ze enkel oog voor hem. Ze moest hem daarbij nog wat vertellen. Iets waar ze eigenlijk zelf best pissed of van werd. Hij had het voor elkaar gekregen, hij had haar zo ver gekregen om het te kunnen doen. Ze zuchtte even en liet een korte blik naar haar buik gaan. Ze zou er niet omheen gaan draaien. Zijn mormels zaten in haar buik, wel, hun mormels. Ze haalde diep adem en keek neer op haar partner. Blij dat ze hem nu toch echt haar partner kon noemen, want eigenlijk, voor haar voelde alsof er niet echt wat gebeurd was. "Owyn, we moeten praten" sprak ze serieus, nog wel met haar eigen kille en sluwe stem. Ze gebruikte zijn echte naam, normaal zei ze altijd Drizzle, dus nou moest hij wel weten dat het serieus was. Even keek ze opzij naar hem, afwachtend of hij bleef liggen of zou gaan zitten of whatever. In ieder geval op een reactie, dat hij doorhad dat ze het meende.

Even grijnsde ze toen hij een rare beweging met zowel zijn kop als zijn bek maakte omdat hij waarschijnlijk in haar poot wou proberen te bijten. Come on, dacht hij echt dat zij dat zou laten gebeuren. Ze smolt voor hem maar werd niet dom voor hem. Even gleden haar ogen naar haar buik, okey laat maar, blijkbaar werd ze dat wel. Het was niet de bedoeling dat hij het zag, sterker nog ze wou dat het hem geheel ontging en zo te zien lukte dat. Haar tweede zin kwam uit haar bekje, dat ze moesten praten. De groene ogen gleden opnieuw over de katten in hun kamp. Alleen de vraag wat sommige hier deden mistte nu. Het was meer wachtend op een antwoord van haar partner, Owyn. Hij keek op, vrijwel meteen tilde hij zijn kop op. Ze luisterde naar zijn woorden. Ze kon duidelijk de bezorgdheid erin horen en de trilling. Iedere andere kat zou het niet vinden, zij wel, daar was zij voor, zij kon vrijwel alles achter zijn kille stem en ijskoude ogen vinden. Ze zuchtte even en keek naar hem. Ze was niet zoals iedere andere poes bang dat hij haar zou verlaten omdat ze kits zou krijgen van hem. Als hij haar zou verlaten, tuurlijk zou ze achter blijven met een gebroken hart, maar ze zou er enkel moorlustiger en killer van worden. Zij was bang dat ze erachter kwam dat zij de zoveelste poes zou zijn die in zijn trucjes was getrapt, de zoveelste die hij gebruikt had voor zijn eigen zin. Even schudde ze zacht haar kop om de gedachte weg te laten vagen. Dit was Drizzle, haar grote Drizzle, haar partner. Hij zou haar niet zoiets aan doen. En anders, was het nu te laat. Even slikte ze. "Owyn..." begon ze. Even wachtte ze, dacht ze na, zocht ze naar woorden. Enkele seconden gingen voorbij terwijl zij dacht, terwijl ze voor zich uit keek. Haar blik gleed naar de kater naast haar voor ze vervolgde. "Ik verwacht kits, van jou" sprak ze zacht en keek hem licht nieuwsgierig aan. Okey, ze moest toch toegeven, ze was bang dat hij haar achter zou laten. Ze hield van hem. Hij was haar wereld, de enige die deze godgeliefde plek een beetje beter maakte. Ze woud dat niet kwijt.

Ergens wist ze wel dat ze hem nu vol met spanningen stopte, dat kon ze zien aan zijn ogen, zijn spieren, hell, ze kon het horen in zijn stem. Even slikte ze. Ze wou rechtuit zijn maar rechtuit ging niet goed zonder de goede woorden. Ze moest eerst de goede woorden voor ze zou zeggen wat er was. Een ding was zeker, zij ging er niet omheen praten er dagen of weken over liggen. Hij zou er zowiezo achter komen. Als hij nadacht over wat er gebeurt was wist hij het, als hij zou opmerken dat ze dikker werd wist hij het. Hoe dan ook, hij zou het toch merken, het was enkel beter het meteen te zeggen dan er omheen draaien. Rai luisterde naar een aantal zinnen die in haar kop opkwamen. Sommige, lets say the most of them, een hele andere kant op dan ze wou. Er niet alleen omheen draaidende, meer er voor vluchtende. Zij zou niet vluchten voor niets en niemand niet, en zeker niet voor een paar kleine mormels in haar buik, mormels die nu nog niet eens bewogen. Ja, ze noemde ze mormels. Ze zouden een kruising van Owyn en haar worden. Dit werden mormels, recht uit hell getrokken en in haar buik gelegd. Even grijnsde ze bij die gedachte. Dat klonk nog best goed. Het zou de elite goed doen om een paar verlossers van de kittypets en poesiecats van Bloodclan af te helpen, of well, Bloodclan van hun. Ja, zij zag er wel wat in, die kleine mormels, de vraag was, zou Owyn hetzelfde zien. Hij zou de vader worden. Zij had geen idee hoevaak hij al vader was geworden maar dat maakte niet uit. Er liepen geen kits van hem hier en zolang hij een vader voor deze zou zijn zat het goed. Ze keek toe hij hij ging zitten en Kittens mompelde. Even keek ze opzij. Okey, hier kwam het moment dat hij op zou staan en weg zou lopen. Maar wat hij zei ging tegen haar verwachtingen in. "Well, let's do that shit." mauwde hij. Wacht, hij stemde in. Even verbaast als ze was vulde haar lichaam zich met geluk. Ze duwde haar kop liefelijk tegen zijn lichaam en knorde vrolijk. Ze liet deze kant van haar amper zien maar dit was een moment dat zij het niet tegen kon houden. Ze was zo blij dat hij haar zou steunen in dit. Hij stond niet op, hij liep niet weg. Ze likte zijn kop even. "Ik hou van je, Drizzle" sprak ze terwijl ze haar lichaam tegen de zijne plantte. "Het worden wel demonen hoor, ik bedoel kleine jij en ik" grijnsde ze. Even keek ze hem aan voor ze weer rond keek. "Het zou deze plek goed doen een paar echte demoontjes hier te hebben" grijnsde ze. Doelend op die poesiepoesen die in hun kamp rondliepen.