[Open] When everything's made to be broken

Een zwart-witte poes sloop in jaaghouding rond, de wind die stevig aan haar middellange vacht rukte. Bij het plotse besef dat als ze nu nog verder sluipen zou het bruine konijntje haar ruiken zou, hield ze halt, en plantte haar poot voorzichtig weer op de grond. Brokensummer gooide haar gewicht naar achter, en sprong daarna met een stevige sprong naar haar prooi toe. Het bruine hoopje vacht hief zijn hoofdje op, maar het was al te laat. Haar nagels boorde zich in het lichaampje, en met het beetje medelijden dat ze had, maakte ze het beest snel af. "Goodnight." fluisterde ze in zijn oor, en hief het konijn op, terwijl de wind haar ogen deed tranen. Ze zag de schim van een andere kat, en ze gromde een 'hallo' naar die.

+Open, wees welkom c:

De wind woei door zijn vacht. Eigenlijk was er totaal geen reden waarom hij hier stond, te kijken naar de zwart-witte poes die een konijntje ving. Hij zei ook geen woord toen hij dichterbij stapte. Zijn witte vacht was niet al te zichtbaar tegen de lichte achtergrond, al zou een beigekleurige vacht beter zijn. De poes gromde en hallo, maar Whitelion antwoordde niet. Hij keek haar nors aan, niet in de stemming voor sociaal contact. Hij snoof eens. Zijn blauw en zijn groen oog keken haar schattend aan. Ze was een jaar jonger dan hem, nog een groentje bijna. Jong én een poes, dat betekende dus dat ze nou niet echt iemand was om bang voor te zijn. Het verbaasde hem al bijna dat ze dat konijntje überhaupt gevangen had. En dat kon je allemaal aflezen uit zijn blik als je wou, want hij deed geen enkele moeite om het te verbergen.

Toen de kater korter kwam, herkende ze Whitelion. Haar humeur pijl zakte direct naar min honderd, terwijl ze naar de blik van de kater keek. Het bleef apart, twee verschillende ogen. In zijn ogen viel af te lezen dat hij niets van haar moest, maar zij deed ook geen moeite de afkeur voor hem te laten bijken. Ze had veel verhalen over hem gehoord. Maar oké. De kater had niet geantwoord op haar 'hallo', en ze was best zeker dat hij ook niet ging antwoorden op haar verdere zinnen. Dat hij niets moeite deed om zijn ideeën over haar te verbergen, gaf haar een lastig humeur, maar dat mocht hij weten. In stilte ging ze zitten, en staarde de kater terug aan.